O kapturku-niewidku i starym kapelutku

     Nie każdy być może słyszał o mojej sportowej pasji. Tak, jestem zapalonym sportowcem! A co?! Niemal codziennie uprawiam sport. A dyscyplina, którą z taką pasją uprawiam, to tzw. kolarstwo robocze.

     Innymi słowy, jeżdżę rowerem do roboty. Ale tylko wtedy, gdy nie pada deszcz. Bo nie lubię potem siedzieć w biurze w mokrych ciuchach.

     Zdarza się jednak, że gdy jadę do pracy, pogoda mieści się w zakresie „cudna – w miarę”. Ale pogoda ma to do siebie, że często się zmienia i zdarza sie, że droga powrotna wypada mi w strugach deszczu, czego absolutnie nie można było przewidzieć. Co wtedy? No cóż, wożę w plecaku lekarstwo na tę sytuację, w postaci krótkiej, przeciwdeszczowej kurtki. Wprawdzie spodnie po takiej jeździe mam mokre, ale to nic, w domu mogę je zmienić na suche. Wytrzymam.

     To rozwiązanie ma jednak inną wadę. A jest nią tzw. „Kapturek-niewidek”. Działa podobnie jak czapka-niewidka, tylko w drugą stronę: mnie widać, ale ja nie widzę.

     Kaptur w tej kurtce – i w zasadzie nie tylko w tej – jest doprawdy nieznośny. Nie dość, że wciąż nasuwa mi się na oczy, to jeszcze uniemożliwia mi rozglądanie się na boki. Co głowę przekręcę w bok, mam przed oczami płótno! A na rowerze trzeba się rozglądać często i gęsto. Absolutnie nie można sobie pozwolić na ślepotę.

     Cóż więc robić? Zwykle, mniej więcej w jednej trzeciej drogi, zniecierpliwiony ściągam ten kaptur z głowy i jadę dalej bez niego, bolejąc nad swoim losem, bo deszcz zimny, mokry i leje prosto w oczy.

     Rozwiązaniem problemu miał być pewien kapelutek. Znalazłem go gdzieś na dnie szafy i przez pół dnia bezskutecznie próbowałem odgadnąć, logo jakiej formy na nim widnieje. W końcu uznałem, że to nieistotne. Zacząłem go stosować zamiast kaptura. Początkowo wydawało mi się, że trafiłem. Widoczność w kapelutku była bez porównania lepsza niż w kapturze, choć nie chronił tak dobrze przed deszczem, zwłaszcza w okolicach zakołnierzowych. Jednakże, gdy nagły poryw wiatru zerwał mi kapelutek z głowy, w dodatku prosto pod koła autobusu, uznałem, że to rozwiązanie jest mocno niedopracowane. W mojej głowie, pod ubłoconym, przejechanym przez autobus kapelutkiem, pojawił się nowy plan. Plan nosił kryptonim „Czapka z daszkiem”.

     Niespecjalnie lubię popularne „bejsbolówki”, bo wyglądam w nich dziwnie – jakby mi się mózgoczaszka zapadła. Ale spróbowałem raz włożyć taką czapeczkę pod kaptur. I wiecie co? To był strzał w dziesiątkę! 

     Po pierwsze, czapka nie spadała mi z głowy, więc niestraszne mi były autobusy. Była nieco ciaśniejsza, a w dodatku przykrywał ją kaptur. Kaptur, który nie zsuwał się na oczy – bo nad oczami był daszek od czapki. I ten daszek… Ech, co za cudo! Ten daszek, wystający z kaptura, przy każdym przekręceniu głowy sprawiał, że otwarta część kaptura podążała za daszkiem i miałem ją zawsze przed oczami. Czyli sprawa widoczności została rozwiązana!

     Wynalazek nazwałem Zabezpieczenie Anty-Deszczowe Umożliwiające Podgląd, Instalowane Ergonomicznie.

     Teraz tylko trzeba kupić nową czapkę z daszkiem. No i trzeba jeszcze pamiętać, żeby jej nie wrzucać do pralki, jak to uczyniłem z tą starą. Tylko po to, by z pralki wyciągnąć jakiś niedefiniowalny kształt, którego nijak nie dało się dopasować do głowy.