Rocznica

      Bardzo dziękuję wszystkim za podbudowujące komentarze pod ostatnią notką. To naprawdę pomaga.

     W moim życiu wciąż jeszcze jest sporo bałaganu, ale widać już światełko w tunelu. I raczej nie jest to nadjeżdżający pociąg, bo w tunelu, według najnowszego krzyku mody, mimo uroczystego otwarcia, wciąż nie położono szyn.

     Wpadłem na chwilę, bo dziś jest dziewiętnasty czerwca, a ta data jest dla mnie szczególna. Dziś ten blog kończy… Ile to już? Szesnaście? Tak, chyba szesnaście lat. Straciłem rachubę czasu. Pamiętam datę, ale nie pamiętam, w którym roku to się zaczęło. Chyba w 2007.

     I żałuję, że nie mogłem wejść tu wczoraj, żeby uczcić, choćby kilkoma słowami, rocznicy śmierci Bogusi-Brydzi-Petroneli (różnie ją nazywano). Mojej przyjaciółki z blogowych kart, dawno temu, jeszcze na Onecie.

     Tęsknię czasami do tego okresu, bo nigdy przedtem, ani nigdy potem nie zdarzyło mi się być wirtualnie tak blisko z kimkolwiek, jak wtedy, gdy utworzyła się nasza „blogowa rodzina”, której Brydzia była częścią. I pamiętam ten ból, kiedy nastąpił w niej bolesny rozłam, który bardzo przeżyłem i od którego obawiam się wchodzić z kimkolwiek z sieci w bliższe relacje. Zwłaszcza, że wielu z nas odeszło, czasami nie wiem nawet dokąd, ani dlaczego. Nie ma już Szecherezady, Walpurga, Nutki, Kroniki – nie wiem, co się z nimi dzieje. Jeszcze na samym początku swoje życie zakończył Pragmatyk, co wstrząsnęło nami do głębi. Z tym światem pożegnały się Krajanka i Maria-Dora.

     Znacznie więcej zaprzyjaźnionych blogerów odeszło w zaświaty od tamtego czasu, ale dziś wymieniłem tylko tych, którzy byli częścią tej dziwnej, spontanicznej społeczności, w której miałem kiedyś przyjemność uczestniczyć. Cóż, urodziny bloga to dobry czas na wspomnienia.

     Nie zapomniałem oczywiście o Reni, Trockim, czy Azraelu, którzy również nas opuścili. Ale oni pojawili się później, już po pierwszych sztormach.

     Może to i lepiej, że wielu z Was pojawiło się później, w dojrzalszym, mniej spontanicznym okresie blogowania. To pozwoliło mi chyba stworzyć z Wami zdrowsze relacje – bardziej wyważone, wciąż serdeczne, ale mimo wszystko bardziej koleżeńskie niż rodzinne. Ciepłe, ale nie parzące. Takie właśnie, kiedy wciąż czuję Waszą obecność, ale ani przez chwilę nie czuję się przez Was osaczony.

     Jesteście. I za to Wam wszystkim dziękuję.

     Do zaś.