Odwieczny problem

    No dobra, nie odwieczny. Ale trwa już grubo ponad ćwierć wieku, więc spokojnie można użyć tej miary. A problem nazywa się, „Co kupić żonie na Gwiazdkę?”.

     Przeżywam to każdego roku. I zawsze brak mi pomysłu. A trzeba tu wykazać się niemałą pomysłowością, bo budżet nie pozwala na to, co zawsze chciałem jej ofiarować. Innymi słowy, z przyczyn finansowych odpadają: sportowy samochód, diamentowa kolia i luksusowy jacht i to pomimo tego, że ceny tych ostatnich podobno gwałtownie spadły.

     Koleżanka Małżonka uwielbia gotować i każdy sprzęt kuchenny na pewno by ją ucieszył, ale uważam taki prezent za wysoce niewłaściwy. To trochę tak jakbym próbował zapędzić ją do kuchni, podczas gdy ja zwykle staram się ją stamtąd wyciągnąć. Za każdym razem, gdy ktoś nas odwiedza, próbuję wytłumaczyć jej, że stół wcale nie musi uginać się pod ciężarem czterdziestu potraw i ma nic więcej nie szykować, bo postawić już nie ma gdzie. A poza tym, wszyscy się już najedli i czekają tylko, kiedy gospodyni pojawi się w salonie*. Zwykle nie działa.

     Kobieta ma jednak łatwiej. Wiadomo, że facet nigdy nie dorasta i uwielbia się bawić, więc wystarczy mu dać coś do zabawy i będzie cały szczęśliwy. Cokolwiek! No oczywiście, najlepiej nowy samochód, ale nie musi być pełnowymiarowy. Taki mały, na baterie, sterowany radiem – w zupełności wystarczy. A który z Was by sobie nie podriftował w salonie, co? Tylko dywan trzeba zwinąć i stół dać pod ścianę.

     W tym roku, z powodu kryzysu (tego czegoś, czego minister Glapiński wciąż nie dostrzega), musi być jeszcze skromniej. Zatem biżuteria raczej odpada, choć jeszcze nie mówię jej „nie”, jedynie sugeruję przejście na drastycznie niższy poziom: zamiast diamentów, odrobina srebra. Ekspres do kawy – taki co robi latte – też musiałem skreślić, bo inaczej nie starczy na karpia i choinkę. Zresztą, gdybym miał tyle wolnej gotówki, to prędzej pomyślałbym nad używanym, małym samochodem. Ale za to niedawno, gdy towarzyszyłem jej w galerii handlowej i nawet w sklepie z ciuchami (z pewnych przyczyn nawet zostałem do tego zmuszony), zauważyłem, że spodobał jej się taki fajny pajacyk. Nie wiem, jak to nazwać. Wyglądało to jak pełnowymiarowy śpioszek dla dorosłych i podobno używa się tego zamiast szlafroka. Nigdy przedtem czegoś takiego nie widziałem, jedynie u żołnierzy występowało coś podobnego, konkretnie u pilotów i czołgistów. Ale tamte nie były takie miękkie. A że jej ciągle zimno, to może, może? No więc stwierdziłem, że taki pajacyk jej się spodoba i nareszcie mam pomysł! Wkrótce pojechałem do galerii pod byle jakim pretekstem.

     Pamiętałem, jak ten pajacyk wyglądał. Pamiętałem, że wisiał na wieszaku, pomiędzy podomkami, szlafrokami i innymi takimi. Pamiętałem nawet, w którym miejscu dokładnie – jak się wejdzie do sklepu, to po prawej stronie, mniej więcej w połowie ściany.

     Ale nie pamiętałem jednego: w którym sklepie!

     Wiadomo, że z ciuchami. Ale galerie handlowe mają do siebie to, że składają się głównie ze sklepów z ciuchami! Jeden spożywczy, jedna apteka, jeden z elektroniką i dwie księgarnie – a cała reszta to ciuch na ciuchu, ciuchem pogania.

     No, przesadziłem. Są jeszcze z butami…

    Przeszedłem całą galerię wzdłuż i wszerz. A jest całkiem spora! I właziłem do każdego napotkanego sklepu z ciuchami. Gdy przeszedłem wszystkie, zacząłem w drugą stronę, mając nadzieję, że po prostu go przeoczyłem. Ale żaden nie wyglądał tak jak tamten i w żadnym nie wisiał pajacyk z ciciusiem.

     Koniec końców, nie znalazłem tego sklepu. Przy obecnej dynamice rynku, mogli go w przeciągu dwóch dni zlikwidować.

     Zatem, problem pozostał i z dnia na dzień staje się coraz bardziej aktualny.

     Pomysł! Tego mi potrzeba i to pilnie.

______________

*Nieodżałowany Wawrzyniec Prusky twierdził, że gdy uparcie nazywa się największy pokój salonem, to powoduje to stopniowy przyrost jego powierzchni.