Kurwa Taksówkarz

     Tak wiem, zapewne niektórzy są zdziwieni takim wulgarnym tytułem. Raczej nie w moim stylu, prawda? Zaraz wyjaśnię, skąd się wziął. Ale aby to zrobić, muszę cofnąć się aż do dwudziestolecia międzywojennego i przywołać wspomnienie pewnej niezwykłej postaci. Postaci bez wątpienia szlachetnej i budzącej powszechny respekt.

     Powiedzieć, że lotnictwo wtedy raczkowało, byłoby ogromną przesadą. Lotnictwo, również pasażerskie, rozwijało się w niesamowitym tempie, jednakże loty transatlantyckie wciąż znajdowały się w wieku wczesnodziecięcym. Słusznie więc w komunikacji międzykontynentalnej postawiono na statki, Polska miała wtedy kilka sporej wielkości transatlantyków, dowodzonych przez doświadczonych kapitanów, a o każdym z nich można opowiadać cały wieczór – takie to były osobowości.

     Jednym  z nich był kapitan ż.w. Mamert Stankiewicz. Człowiek ten darzony był niezwykłym szacunkiem przez swych podwładnych, choć zawsze trzymał dystans i nie spoufalał się z nimi. Zawsze opanowany, zimny wręcz, i jeszcze do tego perfekcjonista – czy można mieć gorszego szefa? A jednak marynarze i oficerowie kochali go i poważali – tak wspaniałym był dowódcą.

     Ci, którzy nie czytali poświęconej mu książki, autorstwa Karola Borhardta (oczywiście oprócz tego, że powinni czuć się kimś gorszym), nie wiedzą zapewne, że kapitan Stankiewicz zwykł był rozpoczynać każdą swą wypowiedź od słowa „znaczy”.

     Na przykład:

     - Znaczy, panie Konstanty, znaczy co? Znaczy za silny? (do pierwszego oficera, o jednym marynarzu, który później z wdzięcznością napisze o nim książkę).

     Albo:

     - Znaczy, co to znaczy? (z niezadowoleniem do pewnego pasażera, który pewien trudny manewr przypisał szczęściu, a nie umiejętnościom kapitana).

     Legenda głosiła, że kapitan używał tego słowa nawet w depeszach, a urzędy pocztowe całego świata nie pobierały już za nie opłaty.

     Dość, że przylgnął do niego zabawny przydomek i nikt nie nazywał go inaczej. Mamert Stankiewicz całemu światu znany był jako Znaczy Kapitan. Przydomek ten stał się tytułem rewelacyjnej książki Karola Borhardta.

     Ta niesamowita postać przypomniała mi się, gdy niedawno zmuszony byłem pojechać taksówką, z pewnym gadatliwym kierowcą. On również miał swoje ulubione słowo, od którego zaczynał każde zdanie. I stąd ten przydomek, który sam mu nadałem, choć nie uznałem za stosowne powiadomić go o tym fakcie. 

     Idąc w ślady znakomitego pisarza, postanowiłem zatytułować notkę podobnie, jak uczynił to kapitan Borhardt z powieścią, poświęconą swemu nauczycielowi i mentorowi. Bo czyż nie jest to wzór godny naśladowania?