O fladze

     11. listopada wypadałoby jakoś uczcić, choćby krótkim wpisem.

    Czytałem kilka dni temu pewien artykuł o wywieszaniu flag. Raczej zniechęcający do tego gestu, bowiem skupił się na tym, za co można dostać mandat, jeśli zrobi się to nieprawidłowo, w sposób uwłaczający narodowej fladze. Na przykład, jeśli flaga jest brudna. No cóż, niektóre gołębie, np. sierpówki, na zimę nie odleciały, a po wielkim powrocie do narodowego dobra, jakim jest węgiel, w powietrzu unosi się coraz więcej sadzy. Nietrudno więc o jej zabrudzenie. Poza tym, ocena, czy wygląd flagi jest, czy nie jest niechlujny, jest na tyle subiektywna, że zależy w zasadzie od humoru oceniającego. Wiadomo, że jeśli się kogoś nie lubi, karygodnym niechlujstwem będzie odrobina pyłu i nie do końca prosty kijek. Natomiast, jeśli kogoś uważa się za swojaka, chętnie wybaczy mu się nawet wywieszenie flagi Monako, jak kiedyś zrobił to mój kochany wujek-pianista, który nawet tak prostej czynności nie potrafił wykonać poprawnie. I zrobił to bez żadnych podtekstów, ani złych zamiarów – po prostu w roztargnieniu pomylił się i nie zauważył, jak często mu się to zdarza przy okazji każdej w zasadzie czynności, oprócz gry na fortepianie i gry w tenisa. A gdy któryś z sąsiadów zwrócił mu na to uwagę, bardzo się zdziwił, ale flagi nie poprawił. Cóż, oznaczało to dodatkową czynność, wykonywaną rękami, a to w przypadku tego kochanego niedorajdy groziło poważnymi konsekwencjami. W najlepszym przypadku spuściłby komuś maszt na głowę, w najgorszym – strach pomyśleć.

     W każdym razie ja, na wszelki wypadek, postanowiłem flagi nie wywieszać.

     Pojawiły się też pytania o napisy na fladze. Z okazji masowych imprez, często widzimy flagi z wypisanymi na niej nazwami miejscowości. Profanacja, czy nie? Łapać za telefon i zawiadamiać prokuraturę, czy niekoniecznie? A jeśli w praniu flaga trochę puściła farby, i nie jest już biało-czerwona, tylko różowo-czerwona? Pieklić się czy nie?

     Ja tylko chciałbym przypomnieć, że nie każda biało-czerwona tkanina jest flagą!

     Oprócz starannie zdefiniowanych barw, musi jeszcze mieć odpowiednie proporcje (8:5). Chorągiew o innych wymiarach, w myśl przepisów nie jest flagą narodową, czyli w zasadzie przepisy o jej ochronie nie mają do niej zastosowania. Innymi słowy, przestała być sprawą prawa, a stała się sprawą taktu i dobrego smaku.

     Jest jeszcze jeden powód, dla którego nie wywieszam flagi. Jest nim zjawisko, które nazwałbym „patriotyzmem krzykliwym”, który to patriotyzm w zasadzie ogranicza się do wymachiwania biało-czerwoną chorągiewką i głośnego potępiania tych, którzy tego nie robią, albo zwyczajnie mają inne zdanie na różne tematy, zwykle natury światopoglądowej. Są w Polsce środowiska, które nader chętnie i często uciekają się do tego typu zachowań, a ja nie chcę być z nimi w żaden sposób kojarzony. W pewnym sensie, one właśnie odebrały nam naszą wspólną flagę i zawłaszczyły sobie patriotyzm, choć innych przejawów owego patriotyzmu trudno się u nich doszukać.

     Za to jest coś, co na pewno zrobię w dniu naszego narodowego święta. Skorzystam z okazji, że pożegnałem się już z nadzieją na zmniejszenie „autorytetu” i poniechałem wszelkich diet. Za to ze smakiem wciągnę tradycyjnego, słodkiego, pysznego, świętomarcińskiego rogala, którym moi krajania zajadają się właśnie 11. listopada. I wszystkim ludziom spoza Wielkopolski oznajmiam: już możecie mi zazdrościć! Bo to jest pyszne!

     I tak właśnie lubię obchodzić to święto – z rogalem na ustach i na talerzu. I wiecie co? Jak znam siebie, na jednym się nie skończy.

     Wesołego święta!