Welocyped z turbodoładowaniem

     Dziś opowiem Wam o moim najnowszym wynalazku. Jest równie głupi, jak wszystkie pozostałe, ale dzięki temu istnieje szansa, że nikt mi go nie ukradnie i dlatego właśnie jest genialny.

     Nazywa się TUSK (Turbina Ultralekka Samo-Kształtująca). Jest ekologiczny, nie zostawia śladu węglowego, nie emituje hałasu, nie smrodzi, nie generuje gigantycznych kosztów. No, ideał po prostu! A porównać go można tylko do urokliwego przedmiotu, jakim jest wypełniony wiatrem, biały, samotny żagiel na horyzoncie.

     Jak wiemy, żeglarze ujarzmili wiatr już dawno temu. Wykorzystują go w sposób skuteczny i nie pozbawiony uroku. Ja nie żegluję i o tej pięknej sztuce nie mam zielonego pojęcia, ale za to uprawiam tzw. kolarstwo robocze (znaczy, jeżdżę rowerem do roboty), a więc z wiatrem zmagam się często. Każdemu cykliście chyba przyszło na myśl, że rowerzyści mogliby również wykorzystać siłę wiatru do napędzania swych pojazdów. Może nie do końca byłby to dla nich napęd, ale może chociaż jakieś wspomaganie? Też się przyda!

     Przeanalizowałem trzy przypadki.

     1. Wiatr od tyłu. To już jest w zasadzie gotowe wspomaganie! Wystarczy się wyprostować, a wiatr będzie nas popychał, pomagając w jeździe. Pomaga też rozpięcie kurtki, żeby jej wiewające poły zwiększyły opór powietrza, na kształt żagla. W tym przypadku nic więcej nie potrzeba.

     2. Wiatr od czoła. No, tu nic się nie da zrobić! Żeglarze też nie pływają pod wiatr, tylko co najwyżej zakosami. Jedyna rada – unikać takich sytuacji, czym prędzej skręcając w boczną uliczkę.

     3. Wiatr boczny – o, właśnie! I tu znajdują się puste hektary do zagospodarowania! I o tym właśnie będzie ta notka.

     Oczywiście, pierwszą myślą jest wystawienie żagla, ale z wielu powodów jest to rozwiązanie niepraktyczne. Nawet z parasolem trudno się jedzie, a pamiętajmy, że rower rzadko jedzie zupełnie prosto, jak łódź na wodzie, bo musi omijać przeszkody (np. wgapionych w telefony ludzi, idących środkiem ścieżki rowerowej), skręcać gdy ścieżka zmienia kierunek, a czasem przejeżdżać przez miejsca na tyle ciasne, że nie da się tam zmieścić z rozwiniętym żaglem. Z tego samego powodu odpada wypuszczenie latawca, który ciągnąłby rowerzystę za sobą. Ale jest pewna nie wykorzystana powierzchnia, której można użyć, a tą powierzchnią są koła, a więc coś, co ma prawie każdy normalny rower.

     Już od jakiegoś czasu można w droższych modelach zaobserwować koła bez szprych, a raczej ze szprychami, ale innego rodzaju. Zamiast całego zestawu drutów, nowoczesne koła rowerowe mają zaledwie kilka grubszych, koncentrycznie ustawionych prętów. Takie, jakie miały ongi koła od armaty.

Niezdarny model nowoczesnego koła rowerowego

     Zauważmy, że pomiędzy szprychami jest sporo miejsca, które można wykorzystać, aby umieścić tam urządzenie typu TUSK.

     Składa się ona z lekkich trójkątnych żeberek, wykonanych z tworzywa sztucznego. Jakiegoś lekkiego, elastycznego plastiku, powiedzmy, trochę grubszego niż plastikowa teczka na dokumenty. Na każdej ze szprych montujemy taki trójkącik w taki sposób, aby mógł się swobodnie obracać wokół niej. I już zaczyna to przypominać żagiel, prawda? Ale żagiel bez szota, czyli tej linki, która utrzymuje go we właściwej pozycji, nie spełnia swojej funkcji. Dlatego musimy mu część tej swobody odebrać i na każdym rogu zamontować kawałek linki, czyli coś w rodzaju krótkiego, zamontowanego na stałe szota, który nie pozwoli naszemu żagielkowi odchylić się za mocno.

Pojedyncze żeberko

     Co nam to daje?

     Otóż przy bocznym wietrze np. z lewej strony, nasze żeberka będą w naturalny sposób uciekać w prawo. Ale nasze szoty nie pozwolą im uciec za daleko – a jedynie odchylić się o pewien kąt. Zauważmy, że właśnie koło rowerowe zamieniło się w turbinę!

Turbina w kole

     Gdybyśmy unieśli koło, zaczęłoby się ono obracać, niby wiatrak. I dzięki absolutnie genialnemu układowi żeberek, niezależnie od kierunku wiatru, to koło zawsze będzie się obracać w PRZÓD – a o to przecież chodzi!

     Wiadomo, że niewielka powierzchnia naszej turbiny, w dodatku na tak małej średnicy nie jest w stanie wytworzyć siły, która popchnęłaby nasz rower na tyle mocno, aby w ogóle zrezygnować z kręcenia pedałami. Ale może trochę pomóc, a świadomość, że ten irytujący, boczny wiatr, który dotąd nam przeszkadzał, od teraz naprawdę pomaga nam jechać – bezcenna!

     No, to takie coś wymyśliłem. Idę sobie zrobić kawę.