Byłem tam - cz.I

     No, cześć. To znowu ja.

     Chwilowo cierpię na zanik pomysłów, więc milczę od dłuższego czasu, czekając na przypływ weny. Wena jakoś nie chce przyjść, chyba obraziła się na mnie na dobre. Znikły też chęci – życie w realu stało się na tyle absorbujące, że ucieczka w sieć przestała mieć sens. Nitager został czasowo zahibernowany. Przestałem prawie w ogóle używać tego konta, dlatego wybaczcie, że nie odpowiedziałem na tych kilka maili, jakie od Was dostałem. Odczytałem je dopiero dziś, gdy po wielu tygodniach zalogowałem się na ten adres poczty. Na co dzień używam bowiem innego.

     Przyznaję, nie mam żadnego dobrego pomysłu na notkę. Napisałem w międzyczasie kilka tekstów, ale wydały mi się słabe, więc nawet nie skopiowałem ich do bloga. W komentatora bieżących wydarzeń nie chcę się bawić. Są tu ludzie, którzy zrobią to o wiele ciekawiej i trafniej ode mnie. Poza tym, ostatnie wydarzenia w Polsce i na świecie mogę jedynie przyprawić mnie o nawrót depresji, a wpływu na nie nie mam żadnego. No, chyba że coś mnie naprawdę zbulwersuje. Albo wydarzy się coś, co naprawdę mnie poruszy.

    No i właśnie się wydarzyło.

     Wydawać by się mogło, że przy okropnościach, jakie mają miejsce u naszego sąsiada, wszystko inne staje się błahe i niewarte uwagi. Ale o tamtych rzeczach niech piszą zawodowcy – to jest temat dla nich. Sobie rezerwuję krótką notkę z koncertu pewnego lubianego przeze mnie zespołu rockowego, który miał miejsce w poniedziałek, na Stadionie Narodowym w Warszawie.

     Ale po kolei. Znacie mnie – jestem gadułą, więc jak już zacząłem pisać, to pewnie do samego koncertu dojdę dopiero w następnym odcinku.

     O tym, że dostałem w prezencie bilety na koncert Guns n’Roses, już kiedyś pisałem. To był prezent od naszych dzieci, szwagrostwa i rodziców na okrągłą rocznicę ślubu. I w końcu przyszedł czas ich wykorzystania. A że koncert odbywał się wieczorem, trzeba było zjawić się tam wypoczętym i przygotowanym na długie stanie. Sześć, czy siedem godzin w pionie to jednak spory wysiłek dla naszych nóg i kręgosłupów, już niestety, niemłodych. Po takim wysiłku też trzeba odpocząć. Zamówiłem więc dla nas dwie doby w hotelu – raz się żyje, a od kiedy nasi chłopcy utrzymują się sami, stać nas na trochę więcej. Drogo było, ale biorąc pod uwagę nasz PESEL, ta odrobina komfortu, że pozwolę sobie zacytować powszechnie znaną osobę, „nam się po prostu należała”. Raz nie zawsze – najwyżej przez następny rok zaoszczędzimy na jedzeniu, co tylko na zdrowie nam wyjdzie. Hotel w samym centrum, blisko dworca centralnego – bo zamierzaliśmy jechać pociągiem, żeby zaoszczędzić na straszliwie drogim paliwie, równie drogim parkingu i uniknąć beznadziejnie rozwiązanego ruchu ulicznego w wiecznie zakorkowanej stolicy. Los chciał inaczej. Cóż, za późno udaliśmy się po bilety – w pociągach nie było już miejsc, z uwagi na masowy powrót z długiego weekendu. No i chcąc nie chcąc, (nie chcąc, nie chcąc, zapewniam Was!), ze łzami w oczach zatankowałem samochód do pełna i rankiem, w niedzielę obrałem kurs na największe miasto w Polsce.

     GPS przeprowadził nas jakoś przez Warszawę, choć nie obyło się bez wpadki. Bo kiedy głos w GPS mówi mi, że mam skręcić w prawo, to ja skręcam w prawo. Dwa razy z rzędu! Ale o tym, że skręcić mam sto metrów dalej, to już mi nie powiedział. Poza tym, trudno się poruszać na rondzie, którego nie ma. Wyglądało to jak zwykłe skrzyżowanie, a on mi nagle każe na rondzie zjechać w pierwszy zjazd. Tak naprawdę, miałem po prostu jechać prosto – i byłem na tyle ogłupiały, że tak właśnie pojechałem, nie wiedząc co mam robić. Przypadkiem pojechałem prawidłowo. Gdy po wielkim bólu i męce dotarliśmy na miejsce, byłem zlany potem.

     Zainstalowawszy się w hotelu, jak na nasze przyzwyczajenia całkiem komfortowym, poszliśmy zwiedzać Warszawę, którą ostatni raz dobrze widziałem jeszcze za czasów PRL. Później już tylko przez okno samochodu.

     Co mnie uderzyło, to obecność policji w niespotykanym dotąd nigdzie zagęszczeniu. Z każdego miejsca, w którym się zatrzymałem, widziałem co najmniej dwa radiowozy na sygnale i kilku pieszych policjantów. A założę się, że byli jeszcze inni, po cywilnemu. Odwiedziłem ostatnio kilka dużych miast i takiego upolicyjnienia na tysiąc mieszkańców nie spotkałem nigdzie indziej. A przecież nie zbliżyliśmy się nawet do legendarnego ponoć pod tym względem miejsca na Żoliborzu! Pilnowaliśmy się więc bardzo, bo nie będąc na bieżąco z wciąż zmieniającymi się przepisami, istniało spore ryzyko, że nieświadomie popełnimy jakieś wykroczenie. Starannie unikaliśmy więc takich słów, jak „mały”, „krótki”, czy „zero”, żeby nie doszukano się w naszych słowach żadnej prowokacji. A i tak zostałem obdarzony podejrzliwym spojrzeniem, gdy mijając elektryczny policyjny samochód, rzuciłem mimochodem uwagę, że kiedy byłem mały, też miałem radiowóz na baterie. Pewnie chodziło im o tego „małego”.

     Samo miasto niespecjalnie mi się spodobało. Przynajmniej centrum, w pobliżu hotelu. Zabudowa wydała mi się co najmniej dziwna. Każdy dom zbudowano tu w innym stylu, nie mogłem się tam doszukać jakiegokolwiek wspólnego charakteru. Fikuśne wieżowce wyglądały, jakby wyrosły tam przypadkiem, po większej ulewie, w dodatku rozmieszczono je bez żadnego pomysłu. Chyba, że owym pomysłem było zasłonięcie znienawidzonego przez kolejne władze pałacu kultury, ale niespecjalnie się to udało. I ten dziwny zapach, charakterystyczny dla dworca kolejowego – unosił się w całym mieście. Czyżby tak właśnie pachniała Warszawa? Muszę przyznać, że do służb oczyszczania miasta i zieleni miejskiej miałem sporo zastrzeżeń. Może zamiast tylu policjantów przydałoby się tam paru sprzątaczy? Albo może niech policja chwyci miotły – i tak stoją w miejscu i wyraźnie się nudzą. Czas by im szybciej zleciał, a było ich tylu, że razem w mig daliby radę…

     Udaliśmy się na stare miasto, w nadziei, że tam będzie inaczej. I tak też było. Nowy Świat, Krakowskie Przedmieście, Stary Rynek – to naprawdę urokliwe miejsca. W dodatku Stary Rynek jako żywo przypominał rynek w Novigradzie, z „Wiedźmina”. Proporcje i układ ulic identyczne. Nawet arkady były w tych samych miejscach, w których w grze znajdował się Bank Vivaldich i warsztat płatnerza. Tylko tego zielarza tam nie było i nie było gdzie kupić korzenia mandragory.

     Wystawy przyciągały wzrok. Ceny przerażały. Zwykła, płócienna kiecka w cenie samochodu i zegarek w cenie sporego mieszkania (sporego w moim mieście) wydały nam się grubą przesadą. Żeby ten zegarek chociaż ładny był, albo przynajmniej charakterystyczny – ale wyglądał zupełnie zwyczajnie i poza pokazywaniem czasu raczej nie posiadał dodatkowych funkcji. A polać taką kieckę kawą, albo co gorsza, czerwonym winem? Tragedia!

     Klimatycznych knajpek też było sporo, choć spodziewałem się ich więcej w miejscu tak gęsto obleganym przez turystów. Znalazłem jednak ze wzruszeniem dawno nie widziany bar mleczny, a także znaną mi już z Wrocławia „Pijaną Wiśnię”, w której polewają prawdziwą, przepyszną wiśniówkę – półwytrawną, lekką nalewkę, nie żaden słodki i ciężki likier. Sprawdziłem i polecam!*

     Do hotelu wróciliśmy zmęczeni, ale radośni (nie tylko z powodu wiśniówki). Czekała nas noc w wygodnym łóżku i nazajutrz niecodzienne przeżycie.

     Ale to już opiszę w następnym odcinku.

________________

*Nie, nie płacą mi za reklamę - polecam z czystym, nieprzekupionym przez nikogo sumieniem