O katastrofie cz. II - czyli "Do czego jest dana rura?"

     Hydraulik zjawił się z samego rana. Musiałem wziąć urlop, żeby być w domu – inaczej nie miałby go kto wpuścić. Sympatyczny, starszy pan.

     Spytałem go, jak długo to potrwa. Pokręcił głową.

     - Jak wszystko dobrze pójdzie, to się w godzinę uwinę. Ale bywa, że musze się męczyć i cztery godziny!

     Zabrał się ostro do roboty, ale już po kilku próbach odkręcenia jednej z nakrętek, jasne było, że godzina mu nie wystarczy. Rury były bowiem tak pordzewiałe i zapieczone, że nie dało się ich ruszyć. Zachowywał się zaskakująco kulturalnie, ale po godzinie mocowania się z nieszczęsną nakrętką, nawet jemu wymsknęło się ciche „O, ja pier…”. Właśnie takie – nie dokończone.

     Wstał i oznajmił, że musi iść po palnik, bo inaczej tego nie ruszy. Do bazy miał blisko, więc zjawił się już po kwadransie.

     Na zmianę grzał i próbował odkręcać. Za mocno grzać nie mógł, żeby nie uszkodzić wodomierza, ale ten i tak mu się trochę nadtopił. Słyszę, jak rozmawia przez telefon.

     - Heniek, masz tam wodomierz (tu podał kod, którego nie zapamiętałem)?

     Odpowiedzią było bzyczenie komórki, które nie usatysfakcjonowało go ani trochę.

     - No bo tu wszystko pordzewiałe! Musiałem grzać i możliwe, że go uszkodziłem! Poza tym, cały jest zakamieniony!

     - Bzzzzbzzzbaparapa bzzz bzz – dało się słyszeć ze słuchawki.

     Westchnienie było jedyną odpowiedzią.

    - Ech, kiedyś wszystko było prostsze – zwrócił się do mnie. – Wodomierze mieliśmy w magazynie. Jak się popsuł, brało się i montowało nowy. A teraz? Spółka na spółce, spółką podparta i tylko ona może je wymieniać.

     Znów westchnął.

     - Trudno, założę na razie ten. Jak będzie ciekło, to przyjdą tu jeszcze z tamtej spółki.

     No, ale najpierw trzeba było odkręcić zawór.

     Grzał, szarpał się z kluczem, potem znowu grzał.

     Nic.

     - Muszę skoczyć po gumówkę i odciąć to – poinformował mnie.

     - Mam gumówkę – odparłem i wspiąłem się do pawlacza.

     Niestety, moja miała nieruchomą osłonę i w pozycji, w jakiej musiałaby pracować, sypałaby iskrami prosto w oczy hydraulika. Znów dwadzieścia minut przerwy.

     Było ciężko. Facet pracował CAŁY DZIEŃ! Będzie miał co wspominać. Wreszcie skończył i zadzwonił po kolegę.

     - Odkręć mi wodę na dole. Ale powoli!

     Chwila ciszy i…

     - Darek zakręcaj tę wodę! Szybko!

     Nie musiał się tłumaczyć. Spod rury wypłynęła rzeka.

    - Uszkodziłem rurę – jęknął.

     Jak wspomniałem, poprzedni właściciel mieszkania tak dokładnie obudował i okafelkował wszystkie rury, że dostępu do nich nie było. Musiałem więc szybko wyciąć dostęp w wykafelkowanej ścianie z płyty kartonowo-gipsowej. Wyrzynarka idealnie wycięła podłużne okno wzdłuż fug. Brzeszczot musiałem wyrzucić. Gdy odłamałem wycięty kawałek, obaj jęknęliśmy.

     Rura, w miejscu przyłączenia zaworu na górze była zardzewiała, ale jeszcze jako-tako wyglądała. Na dole jednak, tuż nad posadzką rura praktycznie nie istniała. Zamiast niej było kilka warstw rdzy, tworzącej coś na kształt francuskiego ciasta, składającego się z kilku warstw rdzy. Dziura utworzyła się taka, że bez trudu wcisnąłem w nią palec.

     Po chwili zjawił się kolega hydraulika – jakiś szef grupy remontowej. Zdębiał, gdy to zobaczył.

     - Tu nie ma co naprawiać – orzekł. – Tu trzeba wymienić cały pion!

     Popukał przy okazji w grubą rurę odpływową. Jeszcze żeliwną, której odbiór musiał podpisywać jakiś kolega Edwarda Gierka*.

     - To też pordzewiałe, o, tu nawet pęknięte! Nie śmierdziało panu w łazience?

     Przyznałem, że w chłodne dni capiło jak z szamba.

     - To też wymieniamy! Która to jest? - Zerknął na zegarek - Druga… Trzeba szybko organizować ekipę na jutro!

     Zbiegł na dół. Słyszałem jeszcze, jak sąsiadka pytała, kiedy będzie woda.

     - Nie będzie wody, awaria jest! Cały pion musimy odciąć!

     Odpowiedzi nie dosłyszałem. Słyszałem za to, co on jej odpowiedział.

     - Droga pani, nie możemy odkręcić, bo sąsiada na górze w minutę zaleje. A po kwadransie zaleje panią! Musimy wymienić rury w całym pionie, nie ma innej rady.

     - Jak długo to potrwa? – spytałem hydraulika ze smutkiem.

     - Jak wszyscy sąsiedzi będą współpracować, to może uda się uwinąć w dwa dni – odparł. – A jeśli nie, to i tydzień będzie mało. I tak dobrze, że stało się to teraz. Bo jakby w czasie świąt – przewrócił oczami – to byliby państwo ugotowani.

     Wciąż wzdychając, pozbierał swoje narzędzia, pożegnał się i wyszedł. Po chwili odwiedziła mnie zasmucona sąsiadka.

    - Ale ja dopiero skończyłam remont łazienki! – prawie załkała. – I teraz oni mi to rozkują? Ja się nie zgodzę! Mam takie prawo.

     Spojrzałem na nią ze smutkiem.

     - A co pani po wykończonej łazience, jak nie będzie można z niej skorzystać? – pokręciłem głową. – Nie odkręcą wody, dopóki tego nie zrobią. Niech pani popatrzy, jak wyglądają te rury – otworzyłem łazienkę.

     Spojrzała z przestrachem na brunatną, bezkształtną masę, która kiedyś była rurą.

      - Dziura tu jest taka, że mogę włożyć w nią palec. A pani mieszka pode mną. Jak się pani nie zgodzi, to i tak to zrobią, tylko dłużej będziemy bez wody, bo stracimy czas na protesty, które i tak nic nie dadzą.

     Wyszła, załamując ręce.

     A ja, również w smutnym nastroju, zadzwoniłem do szefa z prośbą o urlop na jutro.

 

CDN

 _____________

* Myślę, że większość z Was pamięta starego Edę. To taki Kaczyński sprzed 40 lat. Tylko bardziej normalny, chociaż komuch. A na pewno bardziej dorosły.