O tym jak Drużyna Pierścienia zapomniała pierścienia

     Z powodu pandemii moja praca wygląda dziś trochę zwariowanie. Nas jest dużo, a Wysokiemu Kierownictwu zależy na tym, żeby zbyt wielu ludzi nie tłoczyło się w jednym biurze. Z tego to właśnie powodu, Wysokie Kierownictwo wymyśliło nam specyficzny system zmianowy: połowa z nas pracuje w biurze, druga połowa w domu. I po dwóch tygodniach zmiana. Dzięki temu nikt przez dłuższy czas nie pracuje w domu, odcięty od ludzi i zagrożony depresją. Był bowiem kilkumiesięczny okres, w którym wszyscy pracowaliśmy w domu i dało się już zauważyć pewne odchyły od normy. Mniej więcej trzy czwarte zapuściło brody, dziewięć dziesiątych znacząco przytyło, a mniej więcej połowa przestała używać mowy i pisze e-maile do osób, siedzących obok.

     Z tego względu wolę zdecydowanie pracę w biurze. I trochę ruchu człowiek ma, i czuje potrzebę, żeby się chociaż rano ogolić, i systemy pracują znacznie sprawniej, szybciej i rzadziej się zawieszają. Minus w zasadzie tylko jeden – cały czas trzeba siedzieć w tej zasmarkanej maseczce.

     Niestety, są i minusy. Praca na prywatnym komputerze nie wchodzi w grę – brak odpowiednich zabezpieczeń. Uciążliwość rotacji polega więc na tym, że raz na tydzień trzeba podróżować do pracy – lub z pracy – z całym majdanem, potrzebnym do wykonywania obowiązków. A trochę tego jest.

     Z zazdrością patrzę wtedy na pracowników innych działów, wyposażonych w wygodne, firmowe laptopy. Im to przychodzi łatwo. Mnie trochę trudniej, bo mojego sprzętu nikt nie zaprojektował z myślą o jego przenoszeniu. Przeciwnie, większość jest ciężka, aby stabilnie stała na biurku i nigdzie się nie przesuwała pod wpływem byle wiaterku. Producent po prostu nie przewidział rotacji.

     Moim głównym narzędziem pracy jest stacja graficzna. To dość duży i ciężki stacjonarny komputer, a do tego ma sporo wyposażenia. Mam duży monitor, na ciężkim, metalowym statywie, który nie zachwieje się nawet wtedy gdy kolega Pawełek przypadkiem potrąci moje biurko (kolega ma ponad dwa metry wzrostu i około dwustu kilogramów wagi – tak na oko, bo każdy boi się go o to zapytać). Do tego standardowa klawiatura, myszka i spacemouse – specjalny przyrząd do nawigowania modelami 3D. Do tego jeszcze – ale to już wyłącznie dlatego, że jestem pracownikiem starej daty – moje notatki i obliczenia w dwu grubych brulionach, duży kalkulator i parę innych drobiazgów. Jak się to zbierze do kupy, jest co dźwigać. Dlatego raz na tydzień jadę do pracy samochodem – nawet jeśli pogoda jest jak złoto.

     Właśnie minął okres pracy w domu. W piątek, po ciężkim dniu, porozłączałem cały sprzęt, pozwijałem kable, popakowałem mniejsze rzeczy do plecaka, większe do sporych toreb, zakupionych przy okazji zakupów w hipermarketach. A po weekendzie zawsze przychodzi poniedziałek – bo tak ktoś skonstruował tydzień. Nie ja…

     W poniedziałek wstałem godzinę wcześniej niż w czasie home office. Trzeba przecież dojechać, a jeszcze przedtem przygotować sobie jakieś kanapki do pracy. No i trzeba się ogolić i ubrać – nie da się w pidżamce i szlafroku. Potem już tylko szybkie i nerwowe poszukiwania tej upierdliwej maseczki i już można zejść na dół. Poszło mi sprawnie. No cóż, zaczynam nabierać wprawy! Nawet nie wydało mi się to wszystko specjalnie ciężkie. Zapakowałem sprzęt do bagażnika i ruszyłem do firmy. Przybyłem wcześnie, co jest ważne, żeby mieć gdzie zaparkować. Otwieram bagażnik, biorę plecak, monitor i…

     - A gdzie komputer!?

     Mój umysł obudził się na to pytanie. Zachrapał, zamlaskał i otworzył jedno oko.

     - Hę?

     - No, gdzie jest komputer!?

     - Komputer, powiaaaaaadasz – ziewnął przeciągle. – No przecież tam, gdzie go zostawiłeś.

     - To znaczy?

     Umysł z dezaprobatą pokręcił głową.

     - No widzisz, takie są skutki, gdy mnie ignorujesz – odezwał się z wyrzutem. – Gdybyś pozwolił mi pokierować swoim działaniem, wszystko było w porządku. Ale nie, ty wszystko robisz na pamięć, w ogóle przy tym nie myśląc! A pamięć, mój stary przyjacielu, już nie ta.

     Jakbym słyszał Koleżankę Małżonkę.

     - Przestań mi tu pieprzyć, bo mojej żony i tak w tym nie prześcigniesz! Powiesz mi wreszcie, czy nie? Nie mam czasu, zaraz muszę być w biurze!

     Umysł zrobił kretyńską minę zadowolonego z siebie idioty i uśmiechnął się, jak stara, zdezelowana i pordzewiała Syrena 104.

     - Komputer jest w torbie, a torba w przedpokoju, pod lustrem – oznajmił. – Dokładnie tam, gdzie sam ją postawiłeś.

     Niesamowite… Zapomniałem komputera!

     Normalnie, zapomniałem komputera! Nie do wiary!

     Pociemniało mi w oczach. Coś takiego nie miało prawa się zdarzyć! To tak, jakby żołnierz, idąc w bój, zapomniał karabinu. Jakby matka, wracając z przedszkola, zapomniała zabrać ze sobą dziecko. Jakby Abdullah, udając się na festyn, zapomniał pasa z ładunkiem wybuchowym. Jakby nastolatka, wychodząc z domu, zapomniała swej różowej komórki. Jakby pilot Airbusa zapomniał samolotu i poleciał bez niego!

     Co było robić? Polazłem do biura, na dokładnie przeciwnym końcu zakładu, zanosząc chociaż to, co mam, żeby nie dźwigać całości za jednym razem.

     A potem puściłem się pędem do samochodu i popędziłem do domu po komputer. Czekam teraz na zdjęcia z kamer monitoringu, wraz z mandatami za przekroczenie prędkości i podpieranie się lusterkami na zakrętach. Mam nadzieję, że będzie mnie stać na ich zapłacenie.

     Ale na dnie serca pozostało niemiłe uczucie, że nie nadaję się już do niczego, tylko do utylizacji. No, może dałoby się coś tam wykorzystać. Z ud można zrobić sporo karmy dla psów, gnaty przerobić na klej stolarski, skórę wyprawić na zamsz i uszyć z niej kilka par butów – przynajmniej na coś bym się przydał. Mózg poszedłby do krematorium, bo nie nadaje się już do niczego.