Odrobina nostalgii i poważny postulat do koncernów winiarskich

     To było jeszcze na starym, onetowym blogu. Wypłakiwałem się Wam w rękaw, bo musiałem opuścić mój rodzinny Stary Dom, w którym się wychowałem i przeprowadzić się do Nowego Miejsca. Pamiętqam nawet, że post nosił tytuł "Moja mała Anatewka".

     Dwanaście lat temu po raz ostatni byłem w Rodzinnym Domu. Dokładnie piętnastego grudnia 2008. roku, w pożegnalnym geście ostatni raz pogładziłem ściany, wielokrotnie przeze mnie malowane i tapetowane. Ostatni raz dotknąłem mosiężnej klamki, za którą chwytałem codziennie przez wiele lat. Po raz ostatni usłyszałem zgrzyt zamka, otwierając drzwi na balkon – chciałem jeszcze raz zerknąć na widok, który towarzyszył mi odkąd tylko pamiętam. Przytuliłem się do drzwi, które sam niedawno skrobałem i malowałem. Obszedłem całe mieszkanie. Odetchnąłem głęboko, chcąc zapamiętać ten zapach – niemal nieuchwytny, a jednak tak mi bliski – zapach Rodzinnego Domu.

     A potem z mgłą przed oczami, nie zaszczyciwszy chciwego właściciela kamienicy nawet spojrzeniem, odszedłem stamtąd, by już nigdy tam nie wrócić. Nawet na chwilę. Zamieszkałem w Nowym Miejscu.

     I poza ciasnotą, do której dotąd nie potrafię przywyknąć, Nowe Miejsce okazało się miejscem szczęśliwym. Wprawdzie kredyt, zawarty na bandyckich warunkach, do dziś odbija mi się czkawką, ale uznałem, że jest to cena, jaką płacę za zdrowe nerwy, które w Starym Domu, mieszkając nad właścicielem-despotą, szybko bym stracił. Nie tęsknię już do Starego Domu. Rzadko nawet bywam w tamtej dzielnicy. Czasami, gdy wybieram się na Duży Targ, zdarza mi się pod nim parkować. W myślach pozdrawiam wtedy mury, które były świadkiem kilkudziesięciu lat mojego życia. 

     Wracam do niego jedynie w snach. Zawsze, gdy śni mi się dom, to jest to Stary Dom. Choć minęło już dwanaście lat od przeprowadzki, Nowe Miejsce nie śniło mi się ani razu.

     Gdy przypomniałem o tym Koleżance Małżonce, ta od razu domyśliła się, że szykuje mi się nostalgiczny wieczór wspomnień. Aby więc skierować moje myśli w weselszym kierunku, postanowiła przełamać nieco codzienną rutynę. Dieta dietą, ale raz nie zawsze. Długo namawiać mnie nie musiała –  otworzyliśmy sobie butelkę wina.

     A potem oboje, jednogłośnie stwierdziliśmy, że wino jest rozlewane do zbyt małych butelek. Bo jedna to odrobinę za mało – wypiłoby się jeszcze po lampce. A dwie, to o wiele za dużo – przestaje nam wchodzić.

     I dlatego proponuję, aby wino zacząć rozlewać do butelek litrowych. I nie obchodzi mnie, że niektóre już są – te, które lubię, nie są! Nazw nie wymienię, bo za reklamę mi nie płacą, a poza tym nie jestem pewien, czy reklama alkoholu nie jest zabroniona, a nie chce mi się sprawdzać. W każdym razie, daję wyraźny sygnał: jest potrzeba! Jest popyt! Jest nisza marketingowa do zapełnienia!

     Poważne winiarnie powinny usłyszeć ten głos i odpowiednio zareagować.

     I okazało się, że Koleżanka Małżonka miała rację. Po wysuszeniu butli i odtrąbieniu na niej sygnału okrętowej syreny*, tak jakoś mi ten smutek przeszedł.

_________________

*koniecznie trzeba to zrobić, bo inaczej umrze marynarz!