Darujmy sobie święta

     Tytuł zapożyczyłem od Johna Grishama - mam nadzieję, że się nie pogniewa. Tylko on pisał o świętach grudniowych, a ja zawsze to samo chciałem powiedzieć o wielkanocnych. Nie lubię ich. To święta typowo religijne, a ja od religii trzymam się z daleka. Gdybym żył sam, w ogóle bym ich nie obchodził, tylko potraktował jak weekend, przedłużony o jeden dzień. Ale Koleżanka Małżonka ma inne poglądy i święta obchodzi. Zatem przedświąteczna gorączka nie omija również mnie.

     To sprzątanie, trzepanie dywanów, mycie okien, szorowanie całego domu. Nie, żeby mi to przeszkadzało, sam lubię porządek, ale to wszystko trzeba zrobić TERAZ, NATYCHMIAST, a czasu mało. Nawet gdyby udzielił mi się świąteczny nastrój, nie miałbym czasu go przeżywać.

     Z Gwiazdką jest inaczej – nastrój buduje się od kilku tygodni, człowiek ma czas żeby wszystko przygotować. Jest czas, żeby wybrać choinkę, ubrać ją, popakować prezenty, oprawić ryby. No i przygotowanie wieczerzy przebiega w innej atmosferze, choć i tu jest sprzątanie i dekorowanie. Ale na Wielkanoc wszystko trzeba zrobić w jednej chwili. Nie ma czasu pobawić się pisankami, bo zaraz trzeba iść ze święconką, a wcześniej się ich nie przygotuje – bo będą nieświeże. To samo z baranem – człowiek miałby ochotę spędzić trochę czasu z tą kostką masła i wyrzeźbić tego baranka, jak umie najlepiej. A tu znowu pośpiech.

     - Masz już tego barana?

     - Nie jeszcze…

     - No to pospiesz się, co się tak guzdrzesz? Później nie będzie czasu, bo musisz mi pomóc w kuchni/porządkach/przygotowaniach itp.

     I jeszcze post. Dobra, sam lubię od czasu do czasu zjeść coś bezmięsnego, ale dlaczego akurat wtedy, gdy mi świeża szynka pachnie, a pasztet łazi za mną krok w krok i prosi: „Skosztuj mnie, skosztuj mnie, nie pożałujesz!”?

     I jeszcze w niedzielę trzeba się zwlec rano z łóżka i udać się na śniadanie do teściowej, o zupełnie nieludzkiej godzinie. I znowu te góry żarcia. Je człowiek z nudów i źle się po tym czuje. A i tak teściowa oskarżycielskim okiem dojrzy, że czegoś jeszcze nie próbował. 

     - Nie smakuje ci?

     - Ach, nie, po prostu jestem już pełny…

     - Jaki pełny, przecież prawie nic nie zjadłeś!

     Tłumaczenie jej bilansu energetycznego (znaczy, jak się siedzi, to się mało spala) to rzucanie grochem o ścianę. A potem ten wyrzut w spojrzeniu, gdy wszyscy zaczną zbierać się do kościoła – a ja nie ruszam się z miejsca. Ech, gdyby Inkwizycja jeszcze istniała, wiedziałbym, kto mnie zadenuncjował! A że nie widzę sensu cierpienia dla tej akurat idei, już przy hiszpańskich butach przyznałbym się do prób otrucia papieża, sporządzania podkopu do Watykanu, w celu umieszczenia tam cuchnącej, popsutej ryby, do współżycia z diabłem, uprawiania czarów, rzucania uroków i wszelkich knowań, mających na celu osłabienie naszą matkę – Święty i Powszechny Kościół. Gdyby żądali, mógłbym im nawet te czary zademonstrować. I głowę daję, że byłaby to demonstracja uwieńczona całkowitym powodzeniem! Pokazałbym im lewitację, albo przywoływanie potworów z piekła, choć nie mam pojęcia, na czym to polega. Podobno kaczor Duffy zniósł nawet złote jajo, będąc w podobnej sytuacji, więc co, mnie się nie uda?

     I wiecie co? Oto moje marzenie się spełnia! Nie będzie świąt! Nie trzeba iść na świąteczne śniadanie, nie trzeba robić pisanek, nie trzeba zaiwaniać z pedalskim koszyczkiem, żeby facet o dziwnym guście w doborze ubrań pokropił je wodą niewiadomego pochodzenia, nie trzeba przy świątecznym stole udawać, że bardzo interesuje mnie, z kim akurat spotyka się jakaś tam Halinka, o której w życiu nie słyszałem. Niczego nie trzeba!

     Tylko Los mógłby najpierw spytać, czy ten sposób odwołania świąt mi odpowiada. 

     Ale nie spytał. Złośliwiec...