O poszukiwaniu zdechłej krowy

     No i stało się - zakład stoi. Nie wiadomo jak długo będzie stał. Na razie przerwę wprowadzono na dwa tygodnie, ale nikt nie wierzy, że potrwa to tak krótko. No i moje plany urlopowe wreszcie się skrystalizowały - urlopu nie będzie, bo cały zużyję teraz na siedzenie w domu i gapieniu się w sufit. Biblioteka zamknięta - czytać nie mam co. Bezczynność mnie dobija.

     Co robić? Wziąłem się za sprzątanie.

     Lubię kobiety tajemnicze. Ale nie sądziłem, że Koleżanka Małżonka skrywa w sobie tajemnicę aż tak mroczną. Bo już na początku porządków w jej królestwie - czyli w kuchni - wyczułem, że coś jest nie tak. Ten mroczny odór śmierci... Tego nie da się pomylić z niczym innym. W kuchni ukryty jest trup.

     Na początek przyznam, że zrobiło mi się nieswojo. Kto raz zabił, potrafi i i drugi. Może jednak lepiej jej nie drażnić i kupić jej raz po raz te cięte rośliny, nie wiadomo do czego służące? Myślałem nawet o tym, czy nie pochować jej wszystkich noży o ostrym końcu, tasaka, tłuczka do mięsa i innych niebezpiecznych narzędzi, których mogłaby użyć na mnie, gdy smacznie śpię. Musiałem jednak zaniechać tego pomysłu, gdy otworzyłem szafkę z przyprawami. Koleżanka Małżonka  nie lubi soli, ale uwielbia zioła i korzenie. Wskutek tego, cała szafka zawalona jest rożnymi przyprawami, między którymi łatwo ukryć jakąś cykutę, czy inny tojad. Nie jestem w stanie tego przejrzeć, nawet przez dwa tygodnie, zwłaszcza że na ziołach nie znam się zbyt dobrze.

     Potem zacząłem się zastanawiać, kto to był i jaki Koleżanka Małżonka miała motyw? Musiał ją czymś rozdrażnić. Może puszczał jej disco polo, albo przemówienia jakiegoś gościa, który podobno jest prezydentem? Mnie by to wystarczyło...

     Potem poszedłem po rozum do głowy i stwierdziłem, że to absolutnie niemożliwe. Już prędzej ten ktoś sam sobie palnął w łeb, gdy Koleżanka Małżonka w najciekawszy m momencie filmu zaczęła mu opowiadać o tym, jak użerała się z pewnym petentem. Oczywiście, z przytoczeniem całej procedury, zrozumiałej wyłącznie dla kogoś innego z jej wydziału.

     A w końcu zastosowałem Brzytwę Ockhama i przestałem mnożyć byty ponad miarę. Doszedłem do wniosku, że w obawie przed pustymi półkami w sklepie, zwyczajnie kupiła o jedną krowę za dużo i dana krowa, niedojona, niekarmiona i niepojona, zwyczajnie wyciągnęła racice.

     I zaczęły się poszukiwania. Głównie metodą "na ogara" - czyli pracując górnym wiatrem.  Z mizernym rezultatem. Zatem wprowadzono plan "B". Wyniesiono wszystkie śmieci, kuchnię wyszorowano, wywietrzono, odkażono i zdezynfekowano. A tu nadal bombie!

     Nie było rady, trzeba było zabrać się za przegląd zapasów.     

     Koleżanka Małżonka ma pewien głupi zwyczaj trzymania wszelkich owoców i warzyw w woreczkach foliowych - tych, w których przyniosła je do domu. Skutek łatwy do przewidzenia: połowa z nich idzie w kosz, bo albo zgniła, albo spleśniała. Zacząłem więc skrupulatnie badać zawartość woreczków, przy okazji rozpakowując zawartość do plastikowego koszyka. Umieściłem w nim banany, trochę cytryn, ze dwa kilo jabłek, cztery gruszki, kilka pomidorów, dwa ogórki i jakiś zupełnie nieznany mi owoc. Aż wreszcie natrafiłem na woreczek, w którym znajdowała się przyczyna tajemniczego i złowrogiego odoru.

      Nigdy nie zgadniecie, co to było!

    Ale spokojnie, bez lęku, mnie też się nie udało. Owo niewiadomoco zdążyło już bowiem przejść taką metamorfozę, że najprawdopodobniej powstała tam zupełnie nowa, nieznana nikomu forma życia. W chwili, gdy ją znalazłem, była już bliska wynalezienia koła. Ale na sto procent, to właśnie  ona była przyczyną mojej paniki, bo gdy rozchyliłem brzegi woreczka, odór śmierci rozszedł się po całym mieszkaniu, powodując więdnięcie roślin i paniczną ucieczkę zwisającego z sufitu małego pajączka.

     Zrobiłem z niewiadomoczym porządek. I nie mam co robić... Straszne!