O wielkich zmianach w moim życiu

     W życiu prędzej czy później następuje okres, w którym wszelkie zmiany stają się czymś wielce niepożądanym.

     Nie mówię tu o fizycznym starzeniu się, bo to jest, niestety, nieuniknione. Coraz silniej człowiek odczuwa konsekwencje własnych grzechów, w efekcie coraz mniej mu wolno. Pewnie dla równowagi, coraz mniej mu się chce.

     Kiedyś nie potrafiłem usiedzieć w domu. Gdy tylko zaświeciło słońce, brałem rower i myk do lasu, albo na działkę. Wracałem, gdy słońce już zachodziło. Teraz, gdy pomyślę, że trzeba najpierw zejść pięć pięter do piwnicy po rower, potem wytargać go na zewnątrz, może jeszcze dopompować koła, jakoś mi ten entuzjazm słabnie. A gdy przypomnę sobie, że to nie koniec – bo po powrocie trzeba będzie jeszcze go schować do piwnicy i wspiąć się te pięć pięter na górę – nieodmiennie dochodzę do wniosku, że chyba lepiej będzie pobiegać sobie po górach, ale w Skyrim*.

     Kiedyś zaproszenie na urodzinowe przyjęcie, na jakie zaproszono mnie w sobotę, oznaczało miło spędzony czas, dużo śmiechu i świetną zabawę. Dziś wywołuje to jedynie grymas na twarzy i mruczenie pod nosem, że znowu ktoś głowę zawraca i nie daje człowiekowi zająć się ważnymi sprawami – takimi jak na przykład spenetrowanie dwemerskiej budowli**.

     Innymi słowy, wszystko, co odbiega od codziennej rutyny, męczy mnie zanim jeszcze się za to zabiorę.

     Więc co mi, do licha ciężkiego, strzeliło do głowy, żeby teraz właśnie wywracać swoje życie zawodowe do góry nogami?

     Bo właśnie zmieniłem pracę. Ale, żeby nie było zbyt drastycznie, w ramach tej samej firmy. Inny dział po prostu.

     Swojej dotychczasowej roboty nienawidziłem z całego serca. No, nie od początku. Najpierw bardzo ją lubiłem. Miałem samodzielne stanowisko, w które nikt mi się nie wtrącał, sam sobie planowałem pracę, sam siebie opieprzałem, gdy coś nie wyszło i, co najważniejsze, nikt nie wiedział, co ja tak właściwie robię. Kierownictwo było zachwycone, że nie musi zwracać na mnie uwagi, bo robota „sama idzie”. Tak to przynajmniej wyglądało. Ja też, bo miałem z nim spokój.

     Po wprowadzeniu nowego systemu, opartego na SAP, moja robota stała się prawdziwą udręką. Wyglądało to tak, jakby związano mi nogi i kazano wziąć udział w biegu maratońskim. I to jeszcze miałem walczyć o zwycięstwo! SAP to system do rozliczeń finansowych dla księgowych i w zasadzie nawet oni mają problem, by go dobrze poznać i zrozumieć. Natomiast każdy inżynier na świecie serdecznie tego systemu nienawidzi, nawet jeśli nie musi go dotykać i robi to ktoś inny – bo to właśnie ten system strasznie spowalnia jego pracę, a wiele rzeczy wręcz uniemożliwia. Co więc miałem powiedzieć ja, którego zmuszono do pracy w SAP? Gdzie zamiast produktywnie pracować,  przez około dziewięćdziesiąt procent czasu pracy człowiek kombinuje, jak zmusić dane okienko, żeby z czerwonego zrobiło się zielone. Próbować na chybił-trafił, jak w każdym innym programie, nie radzę, bo nie ma tu klawisza COFNIJ, tylko wszystko trzeba odkręcać w sposób jeszcze bardziej skomplikowany i zupełnie niezrozumiały. Nikt człowiekowi nie pomoże, bo nie potrafi – SAP to ogromny system i każdy pracownik zna tylko niewielki wycinek, w którym pracuje. To tak, jakby wielką salę, na której każdy ma dostęp do każdego i wszystko może w mig załatwić, podzielić na jednoosobowe cele, w których nie ma wzajemnego kontaktu, poza oficjalna pocztą. W dodatku, w pracy inżyniera, który przecież tworzy rzeczy nowe, niezwykle często występują sytuacje, których żaden księgowy nie przewidział. Bo u niego wszystko odbywa się po bożemu, po kolei, jedno po drugim, podczas gdy inżynier robi wiele rzeczy jednocześnie. A skoro księgowy nie przewidział, to nie umieścił takiej możliwości w systemie. A skoro nie umieścił, to jej nie ma. A skoro jej nie ma, to nie można tego zrobić.

     - Jak to nie można? – jęczy kierownik. – Przecież zrobię to na twoich oczach!

     - Fizycznie to pestka – odpowiadałem zwykle. – Pięć minut roboty. Ale trzeba to też zrobić w systemie, a to niemożliwe.

     Z bólem serca patrzyliśmy, jak jeden projekt pada po drugim, z powodu jakiejś głupiej niezgodności z systemem. Jak tony dobrego materiału idą na złom, bo ktoś gdzieś w jednym z milionów okienek, o których nikt inny nawet nie wiedział, wpisał AA, zamiast AB i nie dało się tego zmienić. Jak nie można użyć części, która stoi na warsztacie i uśmiecha się do mnie kusząco, tylko dlatego, że nie dało się w jakieś okienko wpisać jej numeru i według systemu wcale jej tam nie ma.

     Nie zdzierżyłem. Rzuciłem to wszystko w diabły. To nie na moje nerwy! Gdybym chociaż przez mikroskop mógł dostrzec jakikolwiek sens własnej pracy, wołami by mnie z niej nie wyciągnęli. Ale w takiej sytuacji, gdy praca polega na bezustannym żarciu się z systemem i jego zwolennikami, nie miało to sensu. Kiedy tylko pojawiła się dogodna okazja, czmychnąłem stamtąd, gdzie pieprz rośnie.

     W mojej nowej pracy również obecny jest system, oparty na SAP. Tego chyba nie da się dziś uniknąć w tak dużej korporacji. Ale, w przeciwieństwie do poprzedniego, ten system jest stworzony przez inżynierów i dla inżynierów. W niczym nie przypomina poprzedniego. Jest logiczny, bardziej intuicyjny, choć też nieco bardziej skomplikowany. Jeszcze nie poznałem go do końca, ale myślę, że choć się zapewne nie polubimy, to przynajmniej zniosę jakoś jego obecność, w zamian za inny program, w którym odbywa się teraz główna część mojej pracy. To program do projektowania 3D, który mam najpierw dobrze poznać, zanim dostanę do roboty coś konkretnego. A żeby go dobrze poznać, trzeba się nim trochę pobawić.

     Więc się nim bawię.

     I właśnie buduję w nim swoją wymarzoną fregatę!

Bez górnego pokładu

Na razie doszedłem do tego miejsca. Nie ma jeszcze wielu elementów, ale z każdym dniem trochę ich przybywa

Od rufy też prezentuje się nieźle

     Tylko nie mam pojęcia, jak wymodelować w nim Karaiby…

____________________

* Taka gra, w której łazi się po górach i jaskiniach, zabija się smoki, trolle i wampiry, zbiera się różne rzeczy i w ogóle robi się, co się komu podoba.

** Też w Skyrim.