96

     Nie, to nie jest to, o czym myślicie, świntuchy! Nawet nie widzicie, że cyfry są przestawione.

     Wręcz przeciwnie, będzie nostalgicznie i po bożemu. Bo dziś przeczytałem sobie dwa artykuły o gwiazdach.

     

     Z reguły pomijam wszelkie takie kwiatki – bo w żadnym z nich nie mogę się tych gwiazd doszukać. Są tylko jacyś celebryci, ponoć znani, choć zwykle nie przeze mnie, w dodatku znani z zupełnie nieznanego powodu. Wolę się skupić na prawdziwych osobowościach. A tak się składa, że na odwiedzanych przeze mnie portalach, na pierwszych stronach znalazłem dziś artykuły aż o dwu postaciach, na których widok człowiekowi w moich latach robi się przyjemnie.

     Pierwszym jest Henryk Chmielewski, lepiej znany jako Papcio Chmiel. Tym, którzy dzieciństwo i młodość spędzili w przaśnym PRL, nie trzeba go przedstawiać. To dzięki niemu można było uciec od tej szarej rzeczywistości i ruszyć w zwariowaną podróż do krainy niesamowitej fantazji, wraz z Tytusem, Romkiem i A’Tomkiem. Nie wiem, czego trzeba się nałykać, żeby wymyślić takie komiksy, jakie on tworzył. Maszyna do pisania artykułów, bzikotykolot, czy kopalnia zegarków – kto, może oprócz Terryego Prattcheta i jego kopalni tłuszczu, mógłby stworzyć coś podobnego? A przy tym wszystkim, były to komiksy pouczające, w zwariowany, ale i w pewnym sensie uporządkowany sposób pokazujący młodemu czytelnikowi, jak funkcjonuje świat.

     Papcio Chmiel udowodnił, że można napisać i przede wszystkim narysować świetny komiks bez supermocy, superbohaterów, superbroni, superczarnych charakterów, supersuperów i obowiązkowego lasera w palcu. Wystarczy do tego dziecięca fantazja, która nie zna granic. A jeśli ujmie się ją w zgrabne ramy i mocno okrasi humorem, powstanie arcydzieło sztuki komiksowej. Tak, sztuki – bo to JEST sztuka. Każdy, kto próbował stworzyć kiedyś komiks (ja próbowałem nieraz) wie, jaka trudna.

     Drugą postacią, na widok której uśmiechnęła mi się gęba, był mój znajomy z dzieciństwa. Znajomy, oczywiście, jednostronnie, bo patrzyliśmy na siebie tylko przez ekran telewizora – czarno-białego, bez pilota (nie był zresztą potrzebny, bo mieliśmy tylko jeden program) i ekranem bliższym kuli niż prostokątowi. Za to można było na nim postawić wazonik z kwiatami. Na ten program czekałem nieraz cały tydzień, bo zwykle pojawiał się jedynie w Teleranku, ale nie tylko. Ten program nosił tytuł „Zrób to sam”. Znacie, prawda? Nie znacie? Czujcie się gorszymi ludźmi! Drugiego sortu…

     Kto wie, czy to nie ten program i prowadzący go pan Adam Słodowy nie zaszczepił we mnie żyłki technicznej i przyczynił się do wyboru zawodu. Człowiek o złotych rękach, który potrafił zrobić coś z niczego. Dziś może byłby niedoceniony, bo sklepy mamy pełne, ale wtedy? Wtedy był bożyszczem młodych majsterkowiczów. Bo nie dało się pójść do marketu i kupić wymarzonej strzelby na piłeczki ping-pongowe – trzeba było sobie taką zrobić. Dziś człowiek siada przed kompem i włącza sobie symulator jazdy samochodem. Do wyboru: wyścigi, rajdy, Formuła 1, drifty po mieście, nielegale w Stoczni Gdańskiej, czy ciężarówki i autobusy. Ale wtedy marzył mi się tor, namalowany na papierowej wstędze, przewijanej jak film w aparacie fotograficznym, po którym jeździł plastikowy samochodzik, sterowany kierownicą, wygiętą z kawałka grubego drutu. A gdy pokazał, jak zrobić wózek dla lalki, zacząłem marzyć, że kiedyś sprezentuję siostrze dzieło własnych rąk. I będzie taka szczęśliwa i taka dumna ze mnie… A nocne lampki? A podstawki pod gorące garnki? Bo nie ograniczał się do zabawek, choć te, oczywiście, były na pierwszym miejscu, jako że program był adresowany do młodych widzów.

     I wszystko opowiedziane ciepłym głosem, pokazane, zademonstrowane, przy użyciu nieśmiertelnego wskaźnika ze strzałką.

     I tym dwom panom, którzy przypadkiem obaj w tym roku będą obchodzili 96. urodziny, chciałem dzisiaj z całego serca podziękować, za te chwile radości, których dostarczyli mi dawno, dawno temu, gdzieś w odległej epoce.