Usystematyzowany Systematyczny System

     Nareszcie!

     System na moim komputerze zaczął działać!

     No, ale Wy przecież nie wiecie, przez jakie piekło z nim przeszedłem. To była przyczyna, dla której milczałem przez całe święta, choć wcale milczeć nie zamierzałem, bo akurat miałem sporo wolnego czasu. Chcecie poczytać? Nie? To poczytajcie.

     Zaczęło się od złowróżbnego komunikatu, pojawiającego się na Steam. Mówił on, że na mojej starej, wysłużonej i niesamowicie upierdliwej, ale za to dobrze poznanej Viscie, Steam będzie działał tylko do końca roku. A zatem, po pierwszym stycznia zostanę radykalnie odcięty od cudownego świata Skyrim, i równie malowniczego Cyrodiil, po którym pasjami szwędam się obecnie. Nie wolno było do tego dopuścić. To moje ulubione miejsce na spacery. Inni łażą po parkach, lasach, czy galeriach handlowych, a ja spaceruję sobie po Skyrim i Cyrodiil. Czyli ruchu mam sporo, bo obie te krainy są dość górzyste, zwłaszcza Skyrim, a łażę po nich pieszo. Dziwne, że jeszcze od tego nie schudłem, ale liczę, że wkrótce moje wysiłki zaowocują wzrostem kondycji, spadkiem wagi i tego czegoś we krwi, co nie pozwala mi pić piwa.

     Ale co tu zrobić? Znałem Vistę na tyle dobrze, że wiedziałem doskonale, iż do dalszej obsługi Steam nie da się namówić. Trzeba koniecznie ją wymienić na inny model. Wybór padł na Windows 7. Ósemki nie znoszę – mój Starszy ma ją na laptopie, a ja tego nie ogarniam. Dziesiątki mój leciwy grat może nie uciągnąć, nie mówiąc już o kieszeni. Oczywiście, w sklepie już tego asortymentu nie dostanę, trzeba kombinować inaczej. Zacząłem więc intensywnie molestować Młodszego…   

     Psiakość, ale zabrzmiało… No, w każdym razie, usilnie zawracać mu głowę o nowy system.

     - Ale ja nie wiem, skąd go zdobyć! – warczał Młodszy.

     - Ty nie wiesz? – zdumiałem się. – Ty, który nie ruszając się z miejsca potrafisz zastrzelić gościa z Meksyku, albo Australii?

     Dla niewtajemniczonych – to była aluzja do jego sieciowych strzelanek, które pasjami uprawia.

     Wjechałem mu na ambicję i krótko przed świętami zaowocowało to wręczeniem mi pendrive’a, z nowym, pachnącym, jeszcze gorącym systemem operacyjnym.

     Jak to zainstalować, nie wiedział. Standardowa procedura (standardowa dla niego, dla mnie co najmniej nowatorska) nie działała.

     Próbowałem wielu sposobów. Byłem tak zdesperowany, że chciałem nawet sformatować twardy dysk, ale nie miałem pojęcia, jak to zrobić. Okres świąteczny to dla mnie czas wypoczynku, ale jest nim również dla takich ludzi, jak Geniusz Komputerowy, o którym wspominałem nieraz na łamach tego bloga, czy Znajmy Znajomego, o którym chyba jeszcze nie wspominałem. Zwyczajnie krępowałem się zawracać im teraz głowę sprawami swojego rzęcha. Zwłaszcza, że nieodmiennie budził on u nich śmiech i zdumienie, że jeszcze ten stary klamot trzymam w domu. Ich zdaniem, nadawał się tylko na złom i to już jakieś pięć lat temu. Zawsze po czymś takim robi mi się nieprzyjemnie.

     W końcu, Młodszy zlitował się nad moją rozpaczą i poszperawszy trochę w sieci, znalazł sposób. Okazało się, że to wszystko jego wina – zakupił nieprawidłowy system. Coś tam było nie tak z liczbą jakiegoś bita, czy bajta – więc czym prędzej się poprawił i wgrał g na nowo. I nagle po uruchomieniu jakiegoś programiku z pendrive’a, rozpoczęła się długa i bolesna instalacja.

     To było straszne. Komputer mielił i mielił, a potem znowu mielił i mielił. Mielił całe popołudnie, po to tylko, żeby mielić dalej, bez żadnego skutku. Na ekranie wciąż kręciło się błękitne kółeczko i wyświetlał się komunikat o sprawdzaniu czegoś tam w czymś tam, a wnętrze zgrzytało, skrzypiało i popiskiwało. Gdy zaczęła zbliżać się północ, zwołałem naradę sztabu bojowego. Wspólnie z Młodszym, po krótkiej dyskusji, doszliśmy do jakże konstruktywnego wniosku, że „coś jest nie tak”. Instalację przerwano.

     Widząc, że zabieram się do ponownego uruchomienia instalacji, Koleżanka Małżonka wyraziła swoje głębokie oburzenie. Stwierdziła, że jest już późno, ona idzie spać i nie zgadza się na to, żeby ta czarna skrzynka chrabęściła jej przez całą noc.

     - Ale takie rzeczy najlepiej instalować nocą! – zajęczałem. – Bo w nocy nikt go nie używa!

     Propozycja wyniesienia komputera do innego pokoju spotkała się z moim zdecydowanym sprzeciwem. Było trochę za późno, żeby ciągnąć Internet do salonu, a niestety, łączność z nim była jednym z warunków pomyślnej instalacji.

     Rano… No, dobra, koło południa… Uruchomiłem instalację ponownie. Tym razem, za radą Młodszego, zaznaczyłem inną opcję. I to był strzał w dziesiątkę – tak mi się wtedy wydawało. Instalacja rozpoczęła się. Naprawdę! Na ekranie pojawiały się zmienne komunikaty. A to o usuwaniu elementów Visty, a to o wgrywaniu czegoś tam, a to o instalowaniu czegoś tam innego. No, po prostu radość brała człowieka, gdy na to patrzył.

     Potem troszkę się zamuliło i owo zamulenie trwało jakiś czas. Skończyło się wyświetleniem bolesnego komunikatu, o niepowodzeniu instalacji i przywracaniu starego systemu. Chyba nigdy nie uwolnię się od tej cholernej Visty!

     Trwało to kilka dni. Próbowaliśmy najróżniejszych opcji. A że każda taka próba zabierała pół dnia, więc prace szły w tempie zbliżonym do tempa budowy państwa dobrobytu. Wreszcie odtrąbiono sukces! Windows 7 został zainstalowany i nawet działał!

     Ale nie tak jak powinien.

     Nic nie dało się ustawić i żaden program nie działał prawidłowo. Nawet napisy na pulpicie były ledwo czytelne. Wiecznie coś wyskakiwało, zwykle przed uruchomieniem programu. O wycieczce do Cyrodiil można było tylko pomarzyć. Przeryłem prawie cały internet, w poszukiwaniu rozwiązania. Były, a jakże! Ale napisane po informatycku, co znaczy, że nie kumałem z tego bełkotu ani słowa. W końcu znalazłem lakoniczną podpowiedź: wgraj sterowniki.

     Ojej, jakie to proste! No, wgrać sterowniki. Jasne!

     Szlag by to trafił…

     Jakie sterowniki, do diabła ciężkiego!?

     Co to w ogóle jest?

     Skąd je wziąć?

     Po czym poznać, że to te właściwe?

     Wszystkie porady pisane były zupełnie niezrozumiałym bełkotem. I w dodatku uzależnione od tego, jakie mam na przykład parametry zasilacza do karty graficznej. A skąd ja to mam wiedzieć? Dla mnie karta graficzna to album z reprodukcjami Renoira!

     Wojna z systemem trwała w najlepsze przez kilka następnych dni i o mało nie skończyła się podkuleniem ogona, wywieszeniem białej flagi i przeproszenia się z Vistą.

     Ale wczoraj wieczorem, w akcie desperacji, wsadziłem do napędu CD jakąś starą płytę, którą miałem w pakiecie jeszcze od zakupu komputera. Nie miałem pojęcia, co zawiera, bo przecież opis na niej to jakieś bzdury. Była zielona – to wszystko, co o niej wiedziałem. I nagle zadudniło, zakurzyło i… coś mi się tam zainstalowało. Nie pytajcie, co to było, bo nie mam zielonego pojęcia. I nagle wszystko zaczęło działać!

     Powiedziałbym, że jestem absolutnym i niekwestionowanym geniuszem – gdybym tylko wiedział, co ja tak naprawdę zrobiłem.

     Szczęśliwego Nowego Roku – tyle jeszcze zdążę napisać. Jest jeszcze na tyle nowy, że te życzenia nie wydają mi się tak bardzo spóźnione.