O niecodziennym sposobie, w jaki zamanifestował się mój problem z alkoholem

     - Oj, pofolgowałeś sobie!

     Pani doktor zmarszczyła brwi i uważnie zaczęła studiować moje wyniki badań.

     - Spsiałeś, po prostu! – rzuciła mi groźne spojrzenie. – Tego nie odszukasz, choćbyś chciał – potrząsnęła dwiema kartkami papieru, zadrukowanego zupełnie niezrozumiałymi słowami, cyframi i symbolami. – Wstyd! Taki porządny chłopak był z ciebie i co?

     Czułem, że się rumienię. I to nie na słowo „chłopak”, którego nie słyszałem już od bardzo, bardzo dawna.

Banalna historia. Dopadło mnie jakieś choróbsko, więc poszedłem do przychodni. Przypadkiem lekarką dyżurną była moja dobra koleżanka ze szkoły. Przywitaliśmy się serdecznie i podnieśliśmy trochę ciśnienie ludziom w poczekalni – bo pogadać przecież trzeba. Z choroby mnie wyciągnęła, a przy okazji dała mi skierowanie na badania krwi, bo „w naszym wieku dobrze jest się przebadać”. Wyniki tych badań nie były idealne. Nawet nie bardzo dobre. Z trudem łapały się na dostateczne.

     - Ale co ja robię nie tak? – Zaprotestowałem. – Ruchu mam dużo, słodyczy unikam, wódy nie żłopię. To pewnie przez to zanieczyszczenie środowiska, próby jądrowe, GMO, gender i efekt cieplarniany…

     - Piwsko pijesz! – zrobiła groźną minę. – To widać po wynikach. Uwierz mi, piwo to najgorsza rzecz. Nie tylko rozwala wątrobę. O, popatrz na poziom – tu użyła jakiegoś skrótu, który nic mi nie mówił. – Chcesz żeby ci na starość stawy siadły? Chcesz jeździć na wózku?

     Bez przesady, mógłbym bez namysłu wymienić jej ze sto rzeczy gorszych od piwa. Ale mieszkam na czwartym piętrze bez windy, więc ze zrozumiałych względów na wózku jeździć nie chciałem. Poza tym, pożegnać się z rowerem, z włóczęgą po lasach, z jazdą samochodem? Kiepska perspektywa. Z drugiej strony, w moich stronach nie da się nie pić piwa. Ten trunek jest nieodłącznym składnikiem lokalnego jadłospisu. Nie pić piwa, to jak mieszkać w Watykanie i być muzułmaninem.

     - A mówią, że piwo jest zdrowe – mruknąłem nieśmiało, raczej w samoobronie niż w opozycji. – Że zawiera dużo węglowodanów, witamin z grupy B…

     Urwałem, bo jej mina mnie przeraziła. Jeszcze chwila, a każe mnie zakuć w kajdany, wepchnąć do czarnego Citroena BL-11 i przewieźć do Warszawy, na Aleję Szucha. Wyobraziłem sobie tępego osiłka w stopniu Oberscharfuhrera, ze szpicrutą pod pachą i przerażającym, zupełnie pustym spojrzeniem, jak wciąga czarne, skórzane rękawiczki na pięści wielkości bochenków chleba i sprawdza, czy dobrze leżą. Uznałem, że rezygnacja ze złocistego napoju to cena do zaakceptowania, w zamian za uniknięcie ciosu tej pięści.

     - Cholesterol też masz za wysoki – dodała pani doktor. – Mniej mięsa, więcej owoców!

     Poczułem się skrzywdzony. Przecież jem dużo owoców! Bardzo lubię owoce. Dzień bez jabłka czy gruszki się dla mnie nie liczy. A winogrona? A truskawki? A czereśnie? Mogę je jeść całymi kilogramami. Dajcie mi skrzynkę czereśni, a w rekordowym czasie wyprodukuję Wam pełen worek pestek na sadzonki. Tylko musicie go sobie odebrać sami, bo ja nie mogę się potem ruszać przez jakiś czas.

     Ale mięso też lubię. Albo sery… A do tego kieliszek melnika, merlota, albo caberneta…

     - Wino też zwiększa poziom tego-czegoś-co-poprzednio!

     Wolałem o nic więcej nie pytać. Jeszcze okaże się, że nadmiar powietrza też szkodzi.

     Potem było kilka pytań o tryb życia. Na wieść, że dzień przed badaniami miałem wysiłku fizycznego trochę więcej niż zwykle, jej twarz złagodniała. Pokiwała głową i stwierdziła, że to też mogło mieć wpływ na poziom tego czegoś tam – nie rozumiem tych skrótów. Skończyło się na tym, że przez najbliższy miesiąc mam stosować dietę, przyjmować zapisane przez nią leki i za miesiąc powtórzyć badania.

     - I daruj sobie to bieganie dzień, albo dwa przed badaniami – ostrzegła. – I przez ten miesiąc żadnego alkoholu!

     - Rozkaz! – trzasnąłem kopytami, zasalutowałem i wyszedłem z sygnałem „Następny!” na ustach.

     Mogło być gorzej – mogła zakazać mi pić kawę. Wtedy chyba po prostu zmieniłbym lekarza. Życie bez kawy jest bowiem absolutnie niemożliwe. Kto przestaje pić kawę, dostaje najpierw drgawek, potem na języku wyłażą mu zielone purchle, on sam dostaje różyczki, żółtaczki i czerwonki, następuje zanik mięśni, kości i zaczynają wypadać włosy, a na końcu to już tylko ciemny tunel, prowadzący do światła, w którym bulgoce błyszczący i pełny ekspres do kawy. Ale alkohol nie jest konieczny do życia, choć przyznaję, znacznie je osładza. Piłem piwo, bo na skutek pewnego szczęśliwego zbiegu okoliczności, zawsze było pod ręką i to w dużych ilościach. Nieraz zwyczajnie z lenistwa, bo łatwiej było otworzyć butelkę, niż zrobić herbatę. Ale bywało, że go pod ręką nie było i nie czułem z tego powodu żadnego większego dyskomfortu. Ograniczenie na pewno wyjdzie mi na zdrowie, może nawet uda mi się zrzucić trochę kilogramów. Ale gdy tylko zamknęły się za mną drzwi, zaraz ogarnęły mnie wątpliwości.

     W życiu prywatnym jestem człowiekiem raczej wycofanym i trzymającym się na uboczu. W większej grupie ludzi zawsze czuję się nieswojo. Zawsze zazdroszczę wtedy kameleonom, że potrafią zlać się z tłem i są niemal niedostrzegalne. Taki jestem i już się nie zmienię. A widoczne jest to zwłaszcza w czasie spotkań towarzyskich, na przykład dużych, rodzinnych uroczystości. W tym miesiącu czekają mnie aż trzy, nie licząc świąt.

     Są trzy rzeczy, których nie umiem i nie nauczę się już nigdy, choć wielokrotnie próbowałem. Są to: gra w tysiąca, obsługa ekranu dotykowego w telefonie i taniec towarzyski. No i każdy inny taniec, szczerze mówiąc. Na parkiecie czuję się jak kretyn. A to są huczne uroczystości i aż nie wypada przesiedzieć ich przy stole. Zwłaszcza, że samo siedzenie też nie jest specjalnie interesujące. 

     Co innego, gdy pociągnie człowiek trochę winka, czy wypije jakiś koktajl. Niedużo – ot żeby się poczuć trochę swobodniej. Wtedy mogę robić z siebie idiotę na całego. A niech mi jeszcze zagrają jakiś rock-n’-rollowy kawałek – parkiet mój! A jeśli przyjęcie odbywa się w domu, to nareszcie mogę spędzić swobodnie czas z kimś, kto dorównuje mi poziomem umysłowym – czyli z dziećmi. Wtedy nie mogę nawet usiąść na chwilę przy stole, bo zaraz jakieś małe rączki ciągną mnie do pokoju obok.

     - Wujek chodź się wygłupiać…

     A mnie w to graj! Takich historii, jakie tam wymyślam, nie stworzyłby Terry Pratchett.

     Ale warunek: muszę łyknąć niewielką porcję jakiegoś polihumorku. Inaczej przypominam prawnika, informatyka, albo urzędnika w ZUS: sztywny, poważny, nie zdradzający oznak poczucia humoru… A tu nie wolno. Lekarz powiedział - i koniec! Ani kropelki.

     I znowu będą pretensje Żandarmerii Małżeńskiej, która z łatwością odróżni swobodny uśmiech od udawanego. I wyciąganie na siłę na parkiet, żeby głupio podrygiwać w rytm muzyki i czekać, aż się to skończy. I skryte ziewanie, bo zwykle chodzę spać dość wcześnie, a imprezy ciągną się do późnej nocy. Dla mnie to męczarnia. Generalnie, od samego początku, od wejścia na salę po prostu czekam, kiedy się to skończy – i niestety, widać to po mnie. 

     - Jak ty się zachowujesz? – syczy Żandarmeria. – Siedzisz jak kołek, ze znudzoną miną. Musisz pokazywać znowu swoje humory?

     Jakie humory? Oj, niesprawiedliwy świecie! To nie żadne humory, tylko zwykła senność! No człowieku, przetrać większość swojego wolnego czasu na coś, czego nienawidzisz, a zobaczymy jaką będziesz miał minę!

     Czy ktoś z Was zna sposób na to, by precyzyjnie co do dnia, dostać wysokiej gorączki, najlepiej jeszcze wysypki i żeby na drugi dzień przeszło? Inaczej się od tych nudów nie wykręcę. Bowiem moje poszukiwania idą głównie w tym kierunku. Przyznacie, że mam problem? I, z której strony by nie patrzeć, jest to problem z alkoholem. 

     Nie sądziłem, że mnie to kiedyś dopadnie. Tak się stoczyć!

     Kończę - niegodnym pisać dalej!