Negocjacje

     - Witaj, kochany życiodawco!

      Skoro Mały wita mnie od progu takim tekstem, to na bank chce mnie na coś naciągnąć. I jeszcze pomaga mi zdjąć plecak! Oj, poważna sprawa.

      - Zapomnij o tym – pokręciłem głową. – Nie kupię ci najnowszego Windowsa. W lipcu pójdziesz do pracy i sobie na niego zarobisz.

      Mały zaczął zdradzać wyraźne, widzialne i słyszalne oznaki dezaprobaty i zniecierpliwienia.

      - Jeszcze nie zdążyłem nawet powiedzieć, o co mi chodzi, a ty już wszystko wiesz! Jak zawsze!

      Obraził się na całe dwie minuty. Zdążyłem jednak zdjąć buty, usiąść na najbliższym meblu i zacząć powoli wygaszać funkcje życiowe.

      - Bo jest sprawa, nie?

      Widać, że tutaj wychowany. O czymkolwiek Wielkopolanin by mówił, zawsze można poznać, że to syn Krainy Kwitnącej Bulwy. Na przykład o telefonie. Nie powie „telefon”, tylko „telefon, nie?”. Sprawia to wrażenie, jakby nie dowierzał rozmówcy, że tamten też może wiedzieć, co to takiego.

      Uchyliłem jedną powiekę. Łobuzerski uśmiech tylko mnie przekonał, że będzie naciąganie aż do granic wytrzymałości materiału.

      - No… - wyraziłem szczątkowe zainteresowanie.

      - Bo ty będziesz miał nowy samochód…

      - Ja? – otworzyłem szerzej oczy. – JA będę miał samochód?

      Przewróciłem oczami i usiadłem prosto.

      - Gdybym to JA kupował samochód – zaperzyłem się, – DLA SIEBIE, to na pewno byłby to Lotus Esprit. Choćby miał mieć ze trzydzieści lat, bo na nowszego mnie nie stać i choćby rdza się z niego sypała jak łupież spod czapki kaprala. I tak bym kupił. Choćbym miał całymi popołudniami leżeć pod nim i sztukować dziurawą podłogę. Ale to byłby MÓJ Lotus Esprit. Mój własny, wymarzony i wyśniony. Marzę o nim od chwili, gdy ujrzałem „Szpieg, który mnie kochał” z Bondem. A co ja robię? Myślę o rodzinie. O NAS! I dlatego kupuję wielkiego, pakownego, nieruchawego grzmota, z silnikiem typu „kle-kle-kle-kle-kle”…

      - Ojej, no nieważne! Będziesz miał inny. A mnie chodzi o ten stary!

      Zrobiłem się czujny.

      - Przecież ustaliliśmy – odezwałem się ostrożnie. – Stary idzie na sprzedaż. Dostaniemy za niego parę groszy i spróbujemy za to kupić coś małego, żeby było do jazdy po mieście.

      - No właśnie o to mi chodzi – wpadł mi w słowo. – Sprawdziłem, po ile takie chodzą.

      - No i?

      Tu wymienił sumę, która przyprawiła mnie najpierw o spazmatyczny śmiech, a potem o łzawienie oczu – z żalu nad naszą nieciekawą sytuacją materialną. Przecież jeszcze nie tak dawno dałem za niego kupę forsy! Jak na moje możliwości, oczywiście. Bo niejeden, żyjący na koszt podatnika, płaci tyle za obiad. Tego, co mogę za niego zażądać dziś, nie starczyłoby mu nawet na przystawkę. 

      - Za tyle nie kupimy nawet rozsypującego się „ciętka” – mruknąłem.

      Trochę przesadzałem. Dałoby się kupić nawet całkiem sprawnego, ale minorowy nastrój podyktował mi słowa pełne goryczy. Mój Srebrny Szerszeń wart był tyle, co na wagę.

      - No i w związku z tym, mam propozycję – Mały przybrał pozę polityka i przeszedł do istoty sprawy. – Żeby go nie sprzedawać, tylko zostawić. Przecież jest sprawny!

      - Sprawny – potwierdziłem cichym westchnieniem. – Ale pomyśl o ubezpieczeniu. To ma dwulitrowy silnik, a jeszcze dowalą nam opłatę emisyjną, bo z czegoś te nagrody muszą sobie wypłacić. Rdza zaczyna go już próbować. No i to duży samochód. Na co nam dwie wielkie landary?

      - Ale sam zauważyłeś, że nie kupimy za niego niczego rozsądnego – wpadł mi w słowo – A w rodzinie sami kierowcy. Przyda się drugi samochód. Choćby jak pojedziesz na Zjazd…

      Zjazd ma miejsce raz w roku. Nawet tyle Mały nie wytrzyma? Zaraz, co on powiedział o kierowcach?

      - Mały, a przecież ty jeszcze nie masz prawa jazdy!

      Skrzywił się.

      - Za tydzień będę miał.

      Fakt, zostało mu tylko kilka godzin jazdy i egzamin praktyczny.

      - Ale on już zaczyna się sypać – westchnąłem – To będzie skarbonka.

      Mały, widząc już, że zwyciężył, wykonał gest, który najprawdopodobniej miał oznaczać „panujemy nad sytuacją!”, ale równie dobrze mogło to znaczyć „ojej, skleiły mi się palce!”.

      - Nie martw się, już ja go tak odpicuję!...

      Mogłem mu jednak kupić tego Windowsa…

      Ale wiecie co? Poczułem ulgę. Żal mi się rozstawać ze Srebrnym Szerszeniem. W końcu, to był naprawdę dobry samochód. Kiedyś tam…

      Po kilku dniach przyznałem mu rację na całego. Mały zdał egzamin bezbłędnie i teraz czeka już tylko na wydanie dokumentu. A ja? No cóż… Dziś właśnie pierwszy raz przejechałem się nowym nabytkiem, już zarejestrowanym i ubezpieczonym. I chyba się polubimy.

      Muszę sobie tylko przypomnieć francuski – bo on w tym właśnie języku do mnie gada.