Jedenaście

     Skleroza. Mam nadzieję, że Bogusia mi wybaczy. Wczoraj była jej rocznica śmierci, a ja, zabiegany w realu, zupełnie o tym zapomniałem.

     18. czerwca, dziewięć lat temu, pożegnaliśmy ją na zawsze. Niespodziewanie, jakby ktoś wylał nam na głowy kubeł wody z lodem. To miał być drobny zabieg i niedługo miała wrócić.

     Nie wróciła…

     I w moim przypadku zawsze zbiegało się to z inną rocznicą. Dziś mija jedenaście lat mojego blogowania. Tak jakoś niefortunnie się złożyło, że nigdy z tego powodu nie miałem ochoty na świętowanie – śmierć Bogusi zawsze kładła się cieniem na tej dacie. A przecież zawsze uważałem dziewiętnasty czerwca za szczególnie szczęśliwy dla siebie dzień.

     Pamiętam ten dziwny dreszczyk emocji, gdy zakładałem blog na Onecie – wtedy jeszcze normalnym portalu, do czytania, nie do oglądania, dla normalnych użytkowników, nie wyłącznie dla dzieci FB. Nie miałem pojęcia, jak to funkcjonuje, ani na czym to tak właściwie polega. A jednak postanowiłem, że będę miał własną stronę.

     To się stało gdy na głównej stronie Onetu pojawiały się jeszcze wpisy, polecane przez redakcję. Nie czytałem tego nigdy przedtem, bo internetowe pamiętniki uznałem za przejaw ekshibicjonizmu. Ale coś mnie wtedy tknęło i kliknąłem na wyróżniony wpis Walpurga. I oniemiałem.

     Z wypiekami na twarzy czytałem najprawdziwszy artykuł w najprawdziwszej gazecie. W dodatku napisany przez doświadczonego publicystę, o czym świadczył kolorowy banner nad tytułem. To nie był żaden pamiętnik, to była prywatna redakcja prywatnego czasopisma.

     Pamiętam, Walpurg pisał wtedy o niedouczonych ludziach, nieszczęśliwie sprawujących władzę w naszym kraju. Jeden z nich, szczęśliwie zapomniany, a ja nie mam zamiaru przypominać tutaj jego nazwiska, głośno domagał się zakazu homoseksualizmu. Jak w Iranie! Zdumiony jego głupotą, przeczytałem uważnie przytoczoną przez Walpurga wypowiedź i zrozumiałem, że cytowany przez niego facet nie rozróżnia homoseksualizmu od pedofilii. A potem pojąłem, że przecież takich przykładów w IV RP jest co niemiara! Walpurg, na podstawie obserwacji zachowania miłościwie nam panujących, zdobywa materiał na co najmniej pięć artykułów dziennie.

     I wtedy zapragnąłem sam zabrać głos. Chciałem sam zacząć pisać. O tym, co mnie boli, o tym co uważam za ważne, o tym, o czym społeczeństwo zapomina na co dzień…

     Będąc raczej nieporadnym w sieci, poprosiłem Walpurga o pomoc. Pomógł, wytłumaczył, doradził.

     Od tamtej chwili minęło 11 lat. A mnie, mimo kilku okresów zniechęcenia, jakoś jeszcze nie przeszło. Wprawdzie nie chce mi się już pisać o obecnej władzy, bo za bardzo mnie to przygnębia, a iskierki nadziei na zmianę wciąż nie potrafię dostrzec. Ale próbuję dostrzec inne światełka – i o nich piszę. I może jeszcze napiszę niejedno.