Wspomnienia na 10. kwietnia

    To smutna rocznica i najchętniej w ogóle bym o tym nie pisał, zwłaszcza, że milczę już od dłuższego czasu. Ale bardzo chciałem, aby przypomnieć o tym bolesnym wydarzeniu, bo zapewne wielu z nas już o tym nie pamięta. Jestem to winien temu, którego śmierć zabrała właśnie tego dnia. A winien mu to jestem tym bardziej, że był on jednym z nas, blogerów. I był blogerem wybitnym.

     Dwa lata temu podstępna choroba zabrała nam naszego kolegę, Piotra Gotliba, lepiej znanego jako Azrael Kubacki. Był jednym z najlepszych blogerów-publicystów, jakich zdarzyło mi się czytywać. Rozsądny, wyważony, ale wcale nie schowany w skorupie i mówił głośno o tym, co mu się w naszym życiu politycznym nie podobało, co go uwierało i co go drażniło. I pisał przekonująco, używając argumentów, a nie wyzwisk, a dając osąd jakiejś sprawie, zawsze tłumaczył, dlaczego tak właśnie, a nie inaczej ją osądza.

     Nie był moim bliskim cyberznajomym, ale odwiedzałem go często, a bywało, że i on zaglądał do mnie, co uznawałem za ogromny zaszczyt. Rzadko u niego komentowałem, bo pod wyczerpująco napisanym artykułem trudno było cokolwiek dodać. Ale i tak po jego śmierci pojawiła się pustka, której nie było czym zapełnić. 

     Piszę to, bo odnoszę wrażenie, że staje się coraz bardziej zapomniany. A źle by się stało, gdybyśmy przestali pamiętać o kimś, kogo można postawić za wzór. Dla mnie nim był.

     Azraelowi Kubackiemu w drugą rocznicę śmierci.