Niech się już skończy

     Odgłosy zbliżającego się frontu, a w każdym razie bardzo je przypominające, uświadamiają mi, że kończy się rok. I dobrze. Niech się skończy. Nie wiem, jak dla Was, ale dla mnie ten rok zapisał się czarnymi zgłoskami. Nawet jeśli nie wezmę pod uwagę czysto osobistych przeżyć, to i tak nie będę go miło wspominał.

     Oczywiście, ma tu wpływ wielki marsz ku przepaści, w jakim nasze państwo bierze udział, pośród burzy wiwatów i oklasków. Ale nie dlatego mam dość tego roku. W każdym razie, nie tylko dlatego. Przede wszystkim, ten rok już na zawsze pozostanie tym, w którym odeszło od nas tylu Wielkich, jak chyba nigdy przedtem, wyłączając lata wojen.

     Pozwolę sobie wymienić tylko tych najważniejszych dla mnie:

     David Bowie - którego trudno mi nawet sklasyfikować, jako że był wszechstronnym człowiekiem sceny. Legenda muzyki - no właśnie, jakiej? Do tego stopnia niedefiniowalny. Pamiętam czasy, gdy zdarłem sobie kasetę, w kółko słuchając "Absolute beginners". Człowiek, którego wpływ na dzisiejszą muzykę trudno przecenić.

     Dan Haggerty - młodsze pokolenie może go nie znać, ale moje zna go doskonale. Niezapomniany pan Adams, który w towarzystwie niedźwiedzia, przechadzał się po Górach Skalistych, czasem w towarzystwie swych przyjaciół - Jacka i jego muła "Number 7" oraz indiańskiego brata krwi, Nakomy. W pamięć zapadała zwłaszcza nostalgiczna ballada, kończąca każdy odcinek tego pięknego serialu.

     Glenn Frey - gitarzysta, wokalista i kompozytor, współzałożyciel legendarnego (często będę dziś używał tego słowa) zespołu The Eagles. A chciałoby się, żeby piekło jeszcze raz zamarzło...

     Bogusław Kaczyński - znany krytyk muzyczny i publicysta. Światowego formatu znawca i nieutrudzony propagator muzyki operowej. Człowiek, którego nie da się zastąpić nikim innym - bo był jedynym swego rodzaju. 

     Colin Vearncombe - lepiej znany jako Black. Brytyjski piosenkarz, autor i wykonawca przeboju z lat 80. "Wonderful life", który to utwór zna chyba każdy.

     Umberto Eco - włoski semiolog, profesor uniwersytetu we Florencji, no i pisarz, znany przede wszystkim z głośnej powieści "Imię Róży".

     Zdenek Smetana - postać, której nazwisko słyszało chyba każde polskie dziecko mojego pokolenia, ale nikt nigdy go nie widział, bowiem jego nazwisko pojawiało się dopiero na końcu dobranocki, w "napisach". Czeski scenarzysta i animator, twórca postaci Wodnika Szuwarka, Żwirka i Muchomorka.

     Marian Kociniak - znany aktor, niezapomniany pechowy starszy strzelec Franek Dolas, usiłujący pojmać zbójników Murgrabia, czy wodzący diabłów za nos Marcin Kabat. Starsze pokolenie pamięta doskonale tytułową piosenkę "Powtórki z rozrywki", zaśpiewaną jego aksamitnym i ciepłym głosem.

     Marek Bargiełowski - mniej znany, ale bardzo charakterystyczny aktor. Dla mnie osobiście niezapomniany Ścibor z filmu "Gniazdo", opowiadającym o początkach państwa polskiego. No i prezes spółdzielni mieszkaniowej ze "Zmienników".

     Prince Rogers Nelson - lepiej znany po prostu jako Prince. Amerykański muzyk, równie niedefiniowalny, co wspomniany wcześniej David Bowie. Dla mnie osobiście autor przede wszystkim piosenki "Purple Rain", której potrafiłem swego czasu słuchać w kółko, aż mi się kaseta nie wkręciła w rolki.

     Maria Czubaszek - satyryczka, dziennikarka, pisarka i czasem nawet aktorka, niezapomniana Babcia ze "Spadkobierców". Bardziej od niej samej znane były jej teksty, wygłaszane przez aktorów kabaretowych.

     Janusz Ekiert - krytyk muzyczny, muzykolog i dziennikarz, popularyzator muzyki klasycznej. Znany telewidzom przede wszystkim z teleturnieju "Wielka Gra", w którym często występował jako ekspert.

     Andrzej Wajda - legenda polskiego kina, reżyser filmowy i teatralny, przedstawiciel kina moralnego niepokoju, autor takich obrazów, jak  brawurowa adaptacja "Wesela" Stanisława Wyspiańskiego, "Człowiek z Marmuru", czy "Ziemia obiecana", uhonorowany Oscarem za całokształt twórczości.

     Andrzej Kopiczyński - aktor, niezapomniany podporucznik Kotarski, Mikołaj Kopernik, czy przepięknie zagrany inżynier Stefan Karwowski.

     Leonard Cohen - kanadyjski bard, piosenkarz, poeta, autor niezapomnianych ballad, jak choćby "Hallelujah", "I'm your man", "In my secret world", czy "Dance me to the end of love".

     Jerzy Cnota - polski aktor, znany głównie z roli Gąsiora w "Janosiku" Jerzego Passendorfera.

     Robert Vaughn - amerykański aktor, niezapomniany odtwórca roli rewolwerowca Lee - jednego z "Siedmiu wspaniałych", czy majora Kreugera z "Mostu na Renie". Mimo stosunkowo niewielkiego dorobku, aktor na tyle charakterystyczny, że kojarzony przez wszystkich kinomanów.

     Fidel Castro - kubański polityk i dyktator. Trudno mi po nim płakać, ale dla mojego pokolenia, chcąc nie chcąc, urósł do rangi symbolu, wielkiego, znanego, aczkolwiek niekoniecznie godnego naśladowania.

     Tadeusz Chmielewski - polski reżyser i scenarzysta, autor takich komedii, jak "Gdzie jest generał", "Jak rozpętałem drugą wojnę światową", czy "Wiosna, panie sierżancie".

     John Glenn - amerykański astronauta, weteran programu "Mercury", pierwszy Amerykanin na orbicie okołoziemskiej.

     Bohdan Smoleń - aktor, satyryk, kabareciarz, członek niezapomnianego kabaretu Tey. Czy ktoś z Was nie słyszał nigdy Pelagii, pracującej w fabryce bombek?

     George Michael - brytyjski piosenkarz, kompozytor, członek zespołu WHAM, autor piosenek, nuconych przez połowę świata, jak "Careless whispers", "Freedom", czy "Wake me up".

     Carrie Fisher - amerykańska aktorka, znana przede wszystkim z Gwiezdnej Sagi, w której wcieliła się w księżniczkę Leię.

     Debbie Reynolds - jej matka, również aktorka, niezapomniana Kathy Selden z "Deszczowej Piosenki".

     Jak sami widzicie, nie mam powodów, by żegnać ten rok z żalem. Raczej z ulgą. I z nadzieją, że następny będzie lepszy. Silną nadzieją. Bo co musiałoby się stać, żeby było gorszy?

     I tego właśnie życzę Wam dziś, żegnając ten paskudny rok 2016.