O miodzie, niskozagęszczonym polietylenie, serze, truskawkach i specyficznej walucie

     Dawno, dawno temu, kiedy jeszcze próby nawiązania przez mnie kontaktu z dziewczynami nie budziły zdziwienia, ani uśmiechu politowania, moim ulubionym rytuałem była włóczęga po mieście. Nie spacer, nie przechadzka, a właśnie włóczęga  - taka bez celu. W czasie tej wędrówki potrafiłem znaleźć się sam na sam ze swoimi myślami. Zwykle oddawałem się wtedy marzeniom i to najczęściej kompletnie nierealnym. Wyobraźnia pracowała mi wtedy na wysokich obrotach. Bardzo wysokich. To wtedy głównie rodziły się moje nigdy nie napisane powieści…
    
     Wspomnienie tych czasów wróciło, gdy przypadkiem, w upalny piątek, razem z pewną bliską mi osobą, znalazłem się na poznańskim Starym Rynku. I zebrało nam się na wspominki, pełne uśmiechów, ale też nostalgii, gdy uzmysłowiłem sobie, ile moich ulubionych miejsc już nie istnieje. Na samym Starym rynku były aż trzy.
    
     Weszliśmy od ulicy Szkolnej. Tuż przed samym rynkiem wspomnieliśmy to małe okienko, w którym można było kupić gorące, nadziewane rogaliki. Znów poczułem ich smak. I zatęskniłem za nim i za atmosferą tego miejsca.
    
     Nie ma już mojej ulubionej knajpki – Miodosytni u Rajców. I nie ma już takich miodów, jak Kasztelański, Słowiański, czy Lednicki. To, co można kupić dziś w sklepach, ani trochę się nie umywa do tamtych. Są za słodkie, za ostre w smaku, nie mają tego łagodnego aromatu, ani tego rozkosznego posmaku. I co z tego, że mają kolorowe etykietki, z błyszczącego sreberka i zatkane są prawdziwym korkiem? Tamte miały etykietki o walorach estetycznych „Trybuny Ludu”, a korki były brane prosto z wtryskarki do polietylenu – ale i tak była to poezja smaku. Miodu znaczy, nie korka…
         
     Spojrzeliśmy po sobie i jednocześnie, z żalem, zacytowaliśmy nieodżałowany kabaret Tey:
    
     „Panie, chłelera, kumu to przeszkodzało!?”
    
     Po drodze minęliśmy grupkę niemieckich turystów, oczekujących na trykające się koziołki. O jedenastej! No cóż, Niemcy widocznie mają dużo czasu…
    
     A potem zaczęliśmy się zastanawiać, gdzie dokładnie był bar „Pod rondlem”, słynący ze swych zawijańców z truskawkami. Pamięć już nie ta. W tym miejscu są teraz dwie knajpki i nie wiedzieliśmy, czy to na lewo, czy ta na prawo…
    
     Oj, ten bar to legenda poznańskiego rynku!
    
     Owe zawijańce to nic innego jak po prostu naleśniki. Były z serem, serem i truskawkami, samymi truskawkami… Wybór może nie był powalający, ale było to smaczne jedzenie i można było się tym najeść, gdy tylko człowiek przebrnął szczęśliwie przez największą przeszkodę.
    
     Otóż, w barze tym najpierw podchodziło się do kasy, tam zamawiało się i płaciło, w zamian dostawało się lokalną walutę: papierek z odręcznym napisem, podobno opisującym zamówione danie, aczkolwiek odczytać mógł je tylko ktoś wtajemniczony. Potem zajmowało się miejsce przy barowym, długim stole, a gdy nasze danie było już gotowe, pani kelnerka nadwerężała sobie gardło, informując o tym wszystkich biesiadników. Wtedy należało podnieść rękę, a pani podeszła i dokonywała wymiany: pyszne danie za ową szczególną walutę, nie do podrobienia.
    
     Problem w tym, że największa przeszkoda czekała na człowieka już na samym początku. Była nią pewna starsza pani w kasie.
    
     O nie, uprzedzę Wasze domysły – nie była ani trochę nieuprzejma! W czasach, w których „pani za ladą” była naprawdę kimś i zwykle często dawała to do zrozumienia tym osobnikom po drugiej stronie lady (tzw. „ladaco”), tu mieliśmy do czynienia z dobrą, starą szkołą.
    
     Problem właśnie w tym, że starą…
    
     Ze wszelkimi konsekwencjami podeszłego wieku.
    
     No, niestety, ta pani bardzo źle słyszała. Trzeba było powtarzać jej zamówienie głośno, wyraźnie i po kilka razy, a i tak nigdy nie było pewności, czy przypadkiem nie dostaniemy czegoś innego. Sprawdzić na kwitku – niemożliwe, każdy lekarz ładniej pisze. Pamiętam jak dziś, gdy kolega przez kilka minut usiłował jej wytłumaczyć, że życzy sobie zawijańce z truskawkami. Niby prosta rzecz, prawda? Podchodzisz do kasy, mówisz „z truskawkami”, dajesz banknot o wysokim nominale – bo tylko takie wtedy były – pani wydaje ci resztę (w banknotach) i ów tajemniczy kwitek. No, ile to może trwać? Piętnaście, może dwadzieścia sekund? Nic z tego – to właśnie była cena za możliwość wtrząchnięcia pysznych zawijańców! Trzeba było najpierw zdartym gardłem i podwyższonym ciśnieniem udowodnić, że człowiek na nie zasługuje!
    
     Gdy kolega dopiął wręczcie swego i, wycierając spocone czoło, ciężko dysząc, udał się na czerwony, okrągły, barowy stołek, przyszła kolej na mnie. A ja postanowiłem pójść na skróty i powiedziałem wolno, głośno, wyraźnie, szeroko otwierając usta:
    
     - DLA MNIE TO SAMO!
    
     Starsza pani poprawiła okulary.
    
     - Z serem?
    
     No, niestety, tam panowały niewzruszone zasady, od których, jak widać, nie było wyjątków. Każdy musiał swoje odwrzeszczeć.
    
     Minęło tyle lat… Starszej pani, z baru „Pod Rondlem” zapewne już nie ma na tym świecie. Czy wtedy przyszłoby mi kiedykolwiek do głowy, że kiedyś zatęsknię właśnie za nią?