Co mnie łączy z Karolem Nawrockim

     Obaj jesteśmy kibicami.

     I to by było tyle...

     Więcej cech wspólnych nie dostrzegam. W zasadzie, różni nas wszystko, nawet samo kibicowanie. Nie należę bowiem do zagorzałych kiboli, biorących udział w różnego rodzaju chuligańskich wybrykach, a sport zdecydowanie wolę oglądać w telewizji. Ba, nigdy swego ulubionego sportu nie widziałem na żywo! I to aż z dwóch powodów:

     Powód pierwszy: bilety są sakramencko drogie i jeszcze trzeba ponieść ogromne koszty dojazdu i zakwaterowania, które w czasie zawodów sięgają sufitu.

     Powód drugi: w tej dyscyplinie z trybuny naprawdę niewiele widać. Znacznie lepiej obserwować ją w telewizji, pod warunkiem, że kamerzyści są na jako-takim poziomie, a nie jak w Abu Dhabi, o czym za chwilę.

     No i różni nas przede wszystkim dyscyplina sportu, bo podczas gdy on, z loży VIP woli oglądać konkurs piłki kopanej*, mnie bardziej pasjonuje wyścig Formuły 1. I wczoraj właśnie odbył się ostatni wyścig sezonu, wyścig decydujący, bo aż trzech kierowców miało szansę na tytuł mistrza świata.

     Nie jestem kibicem na tyle zagorzałym, żeby obrażać się, gdy to nie mój faworyt wygrywa, ale jest kilku kierowców, których darzę sympatią, a także kilku takich, którzy na moje poparcie (jakby im na nim zależało) nie mogą liczyć. Dotychczasowy, czterokrotny już mistrz świata, Holender Max Verstappen, jakoś nie potrafił mnie do siebie przekonać, choć muszę przyznać, że kierowcą jest wybitnym, o niesamowitych umiejętnościach. Wciąż mógł zdobyć ten tytuł, już po raz piąty z rzędu, ale jego kilkuletnia dominacja trochę mnie już znudziła i byłbym bardzo zadowolony, gdyby mistrzostwo tym razem powędrowało do kogoś innego. Mój ulubieniec, Carlos Sainz, nie miał niestety szansy na mistrzowski tytuł. Miał go za to inny, lubiany przeze mnie kierowca, Oscar Piastri ze stajni McLarena. Największe szanse miał jednak prowadzący w klasyfikacji generalnej jego kolega z zespołu, Brytyjczyk Lando Norris.

     Rzadko zdarza się, że o tytule mistrzowskim decyduje ostatni wyścig. Tym razem tak się stało. Kto zostanie mistrzem? Verstappen? Norris? Piastri? W klasyfikacji prowadził Norris - do zdobycia tytułu wystarczyłoby mu trzecie miejsce. Gdyby Verstappen wygrał (a wygrał!), a Norris przyjechał czwarty, to Holender zgarnąłby swój piąty tytuł. Piastri miał najmniejsze szanse, tytuł mógł zdobyć tylko wtedy, gdyby obaj pozostali przyjechali na dalszych miejscach.

     Wczoraj po raz ostatni w tym sezonie, nad głowami zawodników kolejno zapaliły się czerwone lampy: jedna, druga, trzecia, czwarta, piąta. I zgasły. Ruszyli do decydującego wyścigu!

     Emocje były, ale nie będę Wam opisywał tutaj czegoś, co najprawdopodobniej w ogóle Was nie interesuje. Dość, że gdy już zamigotała flaga z biało-czarną szachownicą, oznaczająca metę, powitaliśmy nowego mistrza świata. Został nim Lando Norris. I choć w głębi duszy wciąż miałem nadzieję, że jednak będzie to Piastri, byłem zadowolony.

     Pozostało mi teraz czekać do wiosny. W przyszłym roku samochody mają być zupełnie inne, mniejsze, pozbawione systemu DRS. Taka zmiana zwykle powoduje poważne przetasowania w czołówce. Być może liderem zostanie ktoś, kogo dziś w ogóle nie podejrzewalibyśmy o dobre wyniki?

     No to, za zdrowie nowego mistrza świata!

_______

* Dopóki kibice piłki nie przestaną używać wyrażenia "rajd formuły pierwszej", dopóty u mnie nie będzie żadnego meczu piłki nożnej.