Wspomnienia z wakacji - część V: Wyrzut sumienia

     Wakacje już dawno za nami. Jest sens kontynuować te wspomnienia? Skrobnąłem to jakoś bez przekonania. Ale, jak już napisałem, to opublikuję, żeby się nie zmarnowało.

     Wspominałem, że hotel był nowoczesny? Tak nowoczesny, że aż nie miał stołówki! Zapomnij o tym, że rankiem pójdziesz sobie do hotelowej restauracji i skorzystasz ze szwedzkiego stołu. To zbyt tradycyjne, zbyt banalne i oklepane, jak na tak nowoczesny hotel. Jedyny szwedzki stół to ten z Ikei, w Twoim pokoju! Możesz jedynie zamówić dostawę śniadania, które znajdziesz rano, w papierowej torbie pod drzwiami. Niejeden lokator zmuszony był wcinać zimnego hamburgera, płaskiego jak naleśnik, bo przez nieuwagę w niego wdepnął.

     Ale hotel zastosował też rozwiązanie alternatywne: kuchnię w pokoju! No, nie szalejmy, aneks kuchenny, za to świetnie wyposażony. Była i mikrofala i płyta indukcyjna, i garnki, patelnia, czajnik i nawet zaparzacz do kawy. Były i talerze i kubeczki i kieliszki do wina. Ba, była nawet zmywarka – czyli coś, czego u mnie w mieszkaniu na próżno szukać.

     - Widzisz? – Koleżanka Małżonka nie zmarnowała okazji, żeby znów się do mnie doczepić. – Głupi pokój w hotelu ma zmywarkę, chociaż są tu tylko cztery talerze. Kiedy ja będę miała zmywarkę? Doczekam się?

     - Ale skarbie – jęknąłem żałośnie. – Gdzie w naszej mikrokuchni zmieścimy zmywarkę? Już teraz ledwo się twoje garnki mieszczą. A jeszcze jak poustawiam swoje słoje...

     Nigdy nie udało mi się jej przekonać do końca i wiedziałem, że tym razem też nie dam rady. Szybko więc zmieniłem temat.

     - Popatrz, jak świetnie się składa – zacząłem. – Tutaj mamy kuchnię, a dwa kroki dalej, galerię handlową. Może kupimy sobie coś do jedzenia i zaoszczędzimy trochę na wydatkach?

     - Nawet na wakacjach mam gotować? – obruszyła się Towarzyszka Życia.

     - Zaraz tam, gotować – żachnąłem się. – Śniadanie sobie tu możemy zrobić. Jakąś jajecznicę, płatki, albo zupkę w proszku. Mogę sam to zrobić, jeśli obiecasz, że dasz radę to potem zjeść. Bo sama rozumiesz, ceny tutaj są trochę… przerażające.

     Była to szczera prawda. Wczoraj wieczorem byliśmy na Ołowiance i postanowiliśmy się czegoś napić. Ponieważ wiem, że piwo średnio gasi pragnienie, zdecydowałem się na dwie duże szklanice zimnego jak lód cydru. Rachunek bardzo mnie zabolał. Może nie był to jeszcze tzw. „rachunek grozy”, ale też ze mnie żaden wiedźmin i nie trzeba wiele, by mnie wystraszyć.

     Pomysł spodobał się Najmilszej Kobiecie na Ziemi*, więc rankiem udaliśmy się do pobliskiej galerii, dosłownie po drugiej stronie ulicy.

     - Jakiś serek na wieczór? – zaproponowałem. – I winko? Kieliszki w hotelu już są!

     Sprzeciwu nie było. Butelka chilijskiego wina powędrowała do koszyka.

     - A zrobisz mi jakiś aperitif przed obiadem?

     Odpowiednie składniki dołączyły w koszyku do prężącej się dumnie butelki wina. Zadzwoniło szkło…

     - Weźmy sobie dla zachowania pozorów chociaż po jogurciku, bo na razie mamy w koszyku same flachy i cytrynę – zaproponowałem. – Głupio się z tym czuję. Nie przywykłem.

     Szczerze mówiąc, poczułem się nieswojo również przez sam fakt, że chciałem sprawiać jakiekolwiek pozory. Ponoć wyparcie to pierwszy objaw alkoholizmu. Nigdy nie kupowałem tylu butelek alkoholu na raz, wyjąwszy przygotowania do Wielkiego Rodzinnego Przyjęcia, dwa razy w roku.

     Ale moje obawy były płonne, bowiem Koleżanka Małżonka swoim zwyczajem wpadła w szał zakupów i czym prędzej zarzuciła koszyk różnymi smakołykami. Ręka stopniowo robiła mi się coraz dłuższa.

     Śniadanko było pyszne. Aperitif, zmiksowany nieco później, również. Cała historia skończyła się tym, że oprócz pamiątek z wakacji, przywiozłem jeszcze napoczętą butelkę wermutu. Stoi do dziś nie rozpakowana, jak wyrzut sumienia, czekając, aż nadejdzie jakaś okazja, żeby sobie o niej przypomnieć. A że następna okazja dopiero w listopadzie, to jeszcze sobie postoi…

____________

*No dobra, druga najmilsza, zaraz po Lydii z Białej Grani.