W szeregu zbiórka!

     - Malinówka!

     Wykrzyknik na końcu wyrazu sugeruje, że to był okrzyk, ale tak naprawdę wcale nie musiałem krzyczeć, bowiem moja kuchnia jest naprawdę malutka i w dodatku ma świetną akustykę. Słychać było doskonale. Dlatego cała rozmowa odbywała się w rzeczywistości bez niepotrzebnego podnoszenia głosu.

     - Obecny! – odparł słój.

     Burknął takim tonem, jakby chciał mi wyraźnie dać do zrozumienia, że mój pomysł wieczornego apelu uważa za co najmniej idiotyczny.

     - Widzę, że obecny – zmarszczyłem brwi. – Pytam o stan zawartości.

     - A jak ma być? – mruknął. – Klaruje. Można wstępnie zlać znad osadu, to będzie szybciej. Ale do butelek jeszcze nie.

     Odhaczyłem ptaszkiem i dodałem przy nim uwagę o konieczności wstępnej dekantacji.

     - No dobrze – zamruczałem. – Kto tam jest następny? Wiśniówka!

     - Tu jestem – słoik obok lodówki poruszył się. – W sumie, podobnie. Przydałoby się jakieś wstępne zlanie znad osadu. Ale wiesz, że ja muszę dłużej!

     - Tak, wiem – odparłem, skrobiąc uwagi w kajeciku. – Wiśniówka zawsze musi stać trochę dłużej. Kto tam jest jeszcze? Śliwkówka!

     - Tutaj – nieco mniejszy słój zakręcił znacząco wieczkiem. – Podobnie jak pierwszy.

     Postawiłem odpowiedni znaczek w odpowiedniej linijce.

     - Mirabelkówka!

     Tym razem odpowiedziały mi dwa słoje.

     - Pierwszy zlew należy się jak psu micha! – odezwał się pierwszy z wyrzutem. – Mamy za dużo pektyn i zrobiło nam się sporo fafluńtów.

     - Koniecznie trzeba je zlać – dodał drugi. – A fafluńty odcedzić, może tam da się jeszcze coś uratować.

     Postawiłem przy ich opisie jedynkę, oznaczającą najpilniejsze działania.

     - Dobra… Smorodinówka!

     - Tutaj – poruszył się słoik. – W zasadzie gotowy, lepiej nie będzie. Możesz szykować butelki. Chociaż…

     - Chociaż? – wbiłem w niego badawczy wzrok.

     - Sam wiesz – prychnął słój. – Przydałoby się przepuścić przez ciurlator.

     Ciurlatorem nazywaliśmy napowietrzacz do win, z powodu odgłosu, jaki wydawał. Przyznałem mu rację. Lekko napowietrzona nalewka szybciej dojrzewa.

     - Koniak!

     - Tutaj – odezwał się słój, stojący obok mojej nogi. – Naciąga, naciąga… Daj mi jeszcze z tydzień-dwa spokoju.

     - Pigwówka!

     - Jestem – odrzekł słoik. – Dojrzewa sobie. Dekantacja i napowietrzenie też by się przydały.

     - Krupnik!

     - No przecież dopiero zacząłem! – warknął słój spod taboretu. – W dalszym ciągu mętny. Czego się spodziewasz po trzech dniach? 

     - Oj, no tak tylko pytam, dla formy – odezwałem się polubownym tonem.

     - Głupie pytanie! – odrzekł słój. – A w ogóle, skąd ten idiotyczny pomysł, żeby nam tu jakąś zbiórkę robić? Co, generałem zostałeś? Może jeszcze padnij-powstań każesz nam robić, albo pompki, jak jakiś niedorobiony kapral?

     - Porządek musi być – odparłem stanowczo.

     Jednak ku mojemu zdziwieniu, wzbudziło to tylko wybuch śmiechu.

     - Powiedział naczelny bałaganiarz! – skwitował koniak. – Może byś nas chociaż ścierą przetarł? Bo od tego kurzu to już alergii dostałem!

     - I koszulkę mógłby zmienić – dodała wiśniówka. – Bo ta już naprawdę zmęczona.

     - I by się chociaż ogolił! – burknęła malinówka. – Bo wygląda jak agrest.

     - I ten bajzel by posprzątał – dodał koniak. – Stróż porządku, psiakrew!

     Jak widzicie, pola do dalszego dialogu zwyczajnie nie było. Wycofałem się do sypialni. I w spokoju zacząłem sobie planować prace kiperskie.

     Czeka mnie pracowity weekend.