Ergo Arena - cz.II

    Od rana trudno było ze mną wytrzymać. Z natury jestem raczej pesymistą i z wyprzedzeniem przewiduję pakiet najgorszych możliwości. Skutecznie więc podgrzewałem atmosferę, czyniąc przeróżne uwagi. Na przykład:

     1.Czy nie zgubię się po drodze? Nie pierwszy raz jadę do Gdańska i zawsze w okolicach pewnego pechowego miasta gubię się i skręcam nie w tę stronę, a GPS zawsze poprowadzi mnie inną, gorszą, krętą, dziurawą i biegnącą cały czas przez obszar zabudowany trasą.

     2.Czy nie będzie kłopotu z noclegiem? Pierwszy raz miałem nocować w hostelu, w którym Drugorodny załatwił nam miejsca przez internet, nawet nie kontaktując się z właścicielem. Dostałem jakiś nr rezerwacji, jakiś PIN – co się z tym robi? Jak to tak można bez portiera i klucza z wielkim, drewnianym brelokiem?

     3.Czy zdążymy na czas? Co jeśli jakieś licho wlezie nam w drogę? Nie odważyłem się nawet pomyśleć słów „awaria samochodu”.

     4.Czy wytrzymam tyle godzin na płycie z moim bolącym krzyżem? A co jeśli mi się zachce pić? Taki upał!

     5.Jak wrócę do hostelu po koncercie? Czy kolejka jeździ też w nocy?

     6.Na pewno czegoś zapomnę!!!!!!!

     No, to takie mniej więcej miałem myśli przed wyjazdem. Koleżanka Małżonka musiała mnie kilka razy trzepnąć, żeby przywołać mnie do porządku. W końcu zapakowaliśmy się do samochodu i wyruszyliśmy do Trójmiasta.

     Oczywiście, w wiadomym mieście skręciłem nie tam, gdzie trzeba. Jechaliśmy znowu nie tą drogą, którą sobie zaplanowaliśmy. Trasa wiodła przez jakieś małe pipidówy, była wąska, pełna zakrętów i masowo użytkowana przez kierowców ciągników, z podczepionymi, groźnie wyglądającymi maszynami rolniczymi. I bardzo niebezpiecznymi, z powodu notorycznego nieużywania kierunkowskazów („Nu, przecie kożdy gupi wie, że to moje płele i jo tu zawsze srkyncom!”). Musieliśmy się zatrzymać i zdesperowany sięgnąłem po analogowe pomoce nawigacyjne, w postaci atlasu. Ta pomoc okazała się znacznie lepsza od tych wszystkich cudacznych, elektronicznych udogodnień, bowiem szybko odnalazłem właściwa drogę i już po godzinie wjechałem na autostradę.

     Jazda autostradą to dla mnie odpoczynek. Wychowany na kiepskich, przedunijnych drogach, naprawdę potrafię docenić fakt, że mogę sobie włączyć tempomat i jechać spokojnie, pilnując tylko dystansu. Potem, po wjechaniu na obwodnicę Trójmiasta, trochę mi się humor popsuł, ponieważ nadeszły akurat godziny szczytu i tłok był niesamowity. Na szczęście trasę na Skwer Kościuszki w Gdyni miałem opanowaną do perfekcji (znaczy, dokładnie przestudiowaną na Mapach Google) i zgubiłem się tylko raz.

     No dobra, stanąłem przed kamienicą o właściwym adresie. Spodziewałem się jakiegoś skromnego budynku hotelowego, ale zamiast tego ujrzałem normalne wejście na klatkę schodową, w dodatku otwierane kodem, którego nie znałem. Okazało się, że hostel to tylko jedno piętro w tej kamienicy. Numer PIN, który widniał na potwierdzeniu rezerwacji (wydrukowałem sobie profilaktycznie cały dokument) nie działał.

     Skorzystałem z okazji i wepchnąłem się, gdy ktoś inny wychodził. Z drżeniem serca wcisnąłem właściwy guzik w windzie.

     No dobrze, stoję przed drzwiami do mieszkania, oznaczonego jako hostel. Co dalej? PIN nadal nie działa. Zacząłem odczuwać początki paniki, kiedy to Koleżanka Małżonka znalazła na rezerwacji jakiś numer telefonu. Zadzwoniłem i ku mojemu zdziwieniu okazało się, że ta pani po drugiej stronie wszystko wie! Podała mi PIN do drzwi, poinformowała który pokój, jak używać takiego czegoś w breloczku, co samo otwiera drzwi i wiele innych przydatnych informacji.

     Sam hostel przytulny i świetnie położony. Ale kara śmierci dla tego, kto układał w nim podłogę! Chodziło się tam bowiem po RUCHOMYCH płytach, przykrytych wykładziną dywanową, które chybotały się pod nogami. Jeszcze nigdy w życiu nie widziałem tak spartolonej podłogi! Chodzenie po niej powodowało niesamowity hałas. Ktoś, komu zachciało się w nocy odwiedzić toaletę, chcąc nie chcąc budził wszystkich gości, a jego lokalizacja nie budziła najmniejszych problemów. Zawsze było słychać, gdzie facet się znajduje!

     W końcu, najedzeni, przebrani i z biletami w rękach, wyruszyliśmy w stronę miasta, na dworzec kolejowy, skąd kolejka miejską mieliśmy zamiar dostać się na Żabiankę, a stamtąd do Areny, gdzie czekała nas główna atrakcja wyjazdu.

     Dlatego nie przegapcie kolejnego odcinka, pod tytułem:

     „Rock you like a hurricane”

     Albo jakimś innym – jeszcze nie wiem, jak go zatytułuję…