Rekonstrukcja zdarzeń

     Zdarzenie to miało miejsce kilka ładnych lat temu, gdy mój Drugorodny był jeszcze uczniem liceum. Syn w wakacje dorabiał sobie w placówce gastronomicznej pewnej wielkiej, amerykańskiej sieci, powszechnie znanej, głównie z niezdrowej żywności, o kosmicznym indeksie glikemicznym. Nie przytoczę nazwy, bo sieć za reklamę mi nie płaci, ale i tak każdy z Was wie, o czym mówię.

     Firma ta spróbowała – i to niestety, z powodzeniem – wprowadzić u nas amerykański wzór konsumpcji, czyli bez odrywania tłustego dupska od miejsca przy kierownicy. Podjeżdża się samochodem do okienka, zamawia i odbiera, po czym zjada się to wszystko w czasie jazdy, a puste opakowania wyrzuca przez okno, do przydrożnego rowu, albo na szybę jadącego za nami samochodu.

     Dobra, Serpentyno, już się nie gniewaj! Już ani słowa o Amerykanach! Obiecuję. Tak naprawdę to ja się tylko droczę, bo w rzeczywistości darzę Amerykanów sporą sympatią. Tylko drażni mnie to przeszczepianie zamorskich wzorców kulturowych (nie mam na myśli śmiecenia – to raczej nasz problem) na polski grunt, w proporcjach 1:1. A najbardziej drażni mnie to, że im się to udaje. Nie najlepiej to o nas świadczy.

     Wracając do tematu – otóż, pewnego dnia policjanci z suszarką, stacjonujący na poboczu drogi ekspresowej, zatrzymali pewnego kierowcę wielkiego, czarnego SUV-a, który znacznie przekroczył dozwoloną na tym obszarze prędkość stu dwudziestu kilometrów na godzinę. Niby nic nadzwyczajnego, zwłaszcza że w tym dniu złapali takich delikwentów znacznie więcej. Ale ten osobnik nie siedział za kierownicą, tylko pędził pieszo przed samochodem, w dodatku holując go na linie, opasanej wokół piersi na kształt chomąta. Mało tego, okazało się, że ciężki samochód miał wyłączony silnik, włączony bieg, napęd na cztery koła i jeszcze zaciągnięty hamulec ręczny.

     Zdumieni funkcjonariusze przecierali oczy. Jak jeden człowiek mógł uciągnąć samochód, stawiający tak wielki opór, w dodatku z taką prędkością? Żeby było jeszcze dziwniej, osobnik ów był postury raczej mizernej i z pewnością nie dysponował siłą, potrzebną choćby do zmiany koła. Podejrzewali jakąś sztuczkę, albo zażywanie psychotropów. Wszczęli śledztwo.

     Ślad zaprowadził ich do pewnej wielkopolskiej restauracji szybkiej obsługi, należącej do znanej nam już sieci.

     Oto rekonstrukcja wydarzeń, znaleziona w materiałach operacyjnych:

     Pewnego świeżo zatrudnionego pracownika przydzielono do skrzydła, przeznaczonego dla zmotoryzowanych klientów. Z powodu chwilowego niedoboru personelu, przeszkolono go tylko pobieżnie. Chłopak między innymi niezbyt dobrze radził sobie z obsługą ekspresu do kawy.

     Tymczasem pod okienko zajechał wielki, czarny SUV, a kierowca zdradzał wszelkie objawy wysokiego ego, przekraczającego już poziom toksyczności. Objawiało się to między innymi brakiem cierpliwości w stosunku do nowicjusza, który dopiero uczył się obsługi klientów. Na jego żądanie (bo zamówieniem trudno było to nazwać) wydania mu dużej, czarnej kawy, pracownik zareagował natychmiast, wciskając odpowiedni guzik na ekspresie. Ekspres zasyczał, puścił obłok pary i plunął do podstawionego kubka niewielką ilością czarnego, aromatycznego napoju. Kawa ledwo przykryła dno.

     Chłopak, przekonany że coś nie zadziałało, wcisnął przycisk raz jeszcze. Znów to samo. Zaczął panikować. Brak cierpliwości, okazywany mu ze strony kierowcy SUV-a, pogłębił tylko jego strach. Niewiele się namyślając, wybrał najszybszy sposób, jaki naprędce znalazł. Otóż, naciskał przycisk raz za razem, aż wreszcie kubek napełnił się po brzegi. Drżącymi rękami wydał kierowcy kawę, życząc mu smacznego. Źródła operacyjne milczą o tym, czy kierowca mu podziękował.

     Korzystając z krótkiej wolnej chwili między zamówieniami, zdenerwowanym głosem zapytał kolegę obok (którym okazał się być Drugorodny), co jest z tym ekspresem nie tak. Drugorodny zerknął na tablicę  spytał.

     - A który guzik naciskałeś?

     Chłopak pokazał mu przycisk obok obrazka z czarną kawą. Drugorodny parsknął śmiechem.

     - Człowieku, to jest przycisk do espresso! Duża czarna jest tutaj – pokazał mu odpowiedni guzik.

     Chłopak zaczerwienił się jak piwonia, podczas gdy dwóch jego starszych kolegów kulało się ze śmiechu.

     - Ile tych espresso mu tam wlałeś – spytał Drugorodny.

     - Sześć – przyznał chłopak, wywołując kolejny wybuch śmiechu.

     - I co teraz? – spytał przestraszony nowicjusz.

     - Nic – Drugorodny wzruszył ramionami. – Pikawa mu chyba od razu nie wysiądzie. Najwyżej mu nie będzie smakowało i wyrzuci.

     - A jeśli wróci z pretensjami?

     - To mu damy za darmo nową kawę i przeprosimy. Przecież nie twoja wina, że nie miałeś przeszkolenia! Nic się nie przejmuj.

     Tu kończy się policyjny protokół. A morał z tej opowieści niech każdy sobie dopisze sam.