Wpuszczony w kanał

     Gdy dentysta mówi: „Nie będzie bolało” – szykuj się na ból.

     Gdy dentysta mówi: „Trochę zaboli” – szykuj się na straszliwy ból.

     Gdy dentysta pyta: „Dać znieczulenie?” – wołaj „3 x TAK !!!”.

     A gdy dostajesz skierowanie na leczenie pod mikroskopem – szykuj się na nieziemską traumę.

     Dlaczego u dentysty wszystko boli trzy razy mocniej? Nie wiem, może dlatego, że cierpi nie tylko ciało, ale przede wszystkim duma. Człowiek unieruchomiony, z otwartą japą, w której ktoś grzebie jakimś szpikulcem, traci jakieś 20 do 30 punktów autorytetu. I to straszne poczucie bezbronności! I jeszcze te pytania ze strony dentysty, złośliwie zadawane, na które nie da się odpowiedzieć prosto „Ehe” albo „Ee”! No bo odpowiedz mu, gdy spyta Cię na przykład, dlaczego ten ząb w środku jest taki ciemny! Już on doskonale wie, że z gębą wypchaną wacikami i jakimś szpikulcem w zębie możesz tylko wydukać „O ye guo kay”. Tak też odpowiedziałem (znaczyło to: „Bo piję dużo kawy”). Ale chyba nikt wokół nie domyślił się sensu tych słów. Przynajmniej nie są obrażalscy, bo jeszcze zaczęliby się w tym doszukiwać np. obrazy treści religijnych – i dopiero by się narobiło! A w chwili, gdy stomatolog ma nad nami całkowitą i niepodzielną władzę, byłoby to ryzykowne.

     Piszę o tym, bo wczoraj zdobyłem nowe doświadczenie życiowe. Otrzymałem dodatkowe punkty: po +1 kolejno do Cierpliwości, Opanowania i Metafizyki (tutaj ograniczyłem się do wiary w Piekło). Zgłosiłem się bowiem (po 2 miesiącach – takie mamy terminy - i to prywatnie, bo na fundusz nie ma nic) z otwartym zębem trzonowym na specjalny rodzaj leczenia kanałowego.

     Ów specjalny sposób oznaczał, że cała operacja zostanie przeprowadzona pod mikroskopem. Nie wiedziałem, na czym to polega (i wcale nie żałowałem), ale wczoraj się, kurka wodna, dowiedziałem!

     Gdy już usiadłem na fotelu tortur, pani Pomoc Dentystyczna, o przepięknych, czarnych oczach, nacisnęła jakiś guzik i oparcie zaczęło opadać. Opadało i opadało, aż przyjąłem pozycję całkowicie horyzontalną i to jeszcze z głową odgiętą do tyłu. Ciężko mi się oddychało, bo zaczął zatykać mi się nos.

     - Co to ma być? – pomyślałem z przestrachem. – Operacja chirurgiczna? A jak się nie wybudzę z narkozy?

     - Dać panu znieczulenie? – spytała Pani Doktor.

     Kanałowe w obolałym zębie, na który dwukrotnie musiałem przyjmować serię antybiotyków, bo coś tam się paskudziło. Kilkakrotnie musiałem w nocy przyjmować po kilka tabletek przeciwbólowych, bo jedna nie działała. I ona mnie pyta, czy dać znieczulenie? Kiedy już sama myśl o grzebaniu w tym zębie wywoływała ostry ból!

     - Tak, poproszę – jęknąłem resztką sił.

     A po zaaplikowaniu mi zastrzyku, nałożono mi okulary ochronne. Nie nastawiło mnie to optymistycznie. To aż takie odłamki będą tu latały? Mało tego, zaczęto mi wpychać do ust jakiś balonik! Jakąś gumę ochronną, czy coś. W efekcie, przez cały czas – a trwało to prawie godzinę – mogłem oddychać wyłącznie przez przytkany nos.

     I zaczęło się!

     Grzebanie jakimiś drutami, wypalanie (widziałem dym), przepłukiwanie jakimiś chemikaliami (czułem zapach, smaku nie, bo ta guma), wiercenie, dłubanie, piłowanie i inne czynności, bardziej właściwe ślusarzowi niż dentyście. I jeszcze słyszę te uwagi! Gdybym nie wiedział, że sytuacja ani trochę nie przypomina intymnej, miałbym naprawdę robaczywe skojarzenia. I to od samego początku!

     - Załóż panu gumę, bo bez gumy, to tu nie ma się za to zabierać.*

     - Osiemnaście, albo czekaj, dłuższy, dziewiętnaście! Bo nie wszedł do końca. Najpierw czarny, potem niebieski i na końcu czerwony!**

     - Ale co on taki szeroki? Wszystko mi gdzieś wycieka! Daj jeszcze. Jeszcze. I jeszcze!***

     Ja jestem u dentysty, czy w domu uciech?**** A to tylko część uwag, bo większości nie rozumiałem w ogóle. Nawet nie znałem takich słów.

     Piłowanie tymi drutami trwało w nieskończoność. Piłowanie – zdjęcie – piłowanie – zdjęcie – przypalanie – płukanie – zdjęcie – i tak kilka razy.

     Gdy wreszcie zdjęto ze mnie tę gumę i okulary, ledwo żyłem. Gdy podniesiono oparcie do pionu, kręciło mi się w głowie, jak pijanemu. Miałem wątpliwości, czy powinienem siadać za kierownicę. Ale otrzeźwiałem natychmiast, gdy przyszło do zapłaty. Zacząłem żałować, że jednak nie jestem w domu publicznym. Nie znam cen z tej branży, ale pewnie tyle bym tam nie zapłacił. Wczasy w tym roku kosztowały mnie podobną sumę!

     Nigdy więcej… Już prędzej zdecyduję się na rwanie.

     Gdy już cudem dotarłem do domu, rzuciłem się w objęcia Towarzyszki Życia.

     - Nie masz pojęcia, co ja tam przeżyłem! – niemal zapłakałem jej w rękaw.

     - Wiem, też to miałam – odparła bezdusznie.

     Bezczelna!

     Jej zawsze musi być na wierzchu!

_______________________

* To o tej gumie ochronnej, którą mi wsadzono do ust! Zaklejała całe wnętrze jamy ustnej.

** Tu chodziło o jakieś pilniczki, czy druty, które pani wsadzała mi do kanału w zębie.

*** A to już w trakcie wypełniania jakąś gutaperką, czy czymś podobnym.

****To metaforyczna uwaga, bo to co przeżywałem, trudno było nazwać uciechą, nawet przy mocno rozbudowanej wyobraźni.