Pewnie, że tam byłem - cz.II

     Ranek przywitał nas słońcem, więc po pysznym śniadaniu postanowiliśmy, że nie będziemy oddawać się zgubnemu procesowi gnicia w hotelu, tylko znów sobie trochę pozwiedzamy. Tym razem poszliśmy w stronę Pałacu Kultury, w zasadzie tylko po to, by stwierdzić, że z estetycznego punktu widzenia żadne z nas nie miałoby nic przeciwko jego wyburzeniu. Tyle tylko, że dokładnie to samo można powiedzieć o mniej więcej połowie budynków w tej dzielnicy, a perspektywa ponownego zrównania Warszawy z ziemią wydała nam się mocno przesadzona i wręcz nieprzyzwoita. W dodatku odwoływała się do bardzo niechlubnej tradycji. Niech więc sobie moloch stoi, ale przynajmniej niech go wyszorują, bo straszy.

     Chciałem zobaczyć Ogród Saski, a Koleżanka Małżonka – sąsiadujący z nim Grób Nieznanego Żołnierza. Zgodnie więc ruszyliśmy w tamtą stronę, co chwilę sprawdzając w komórce, czy dobrze idziemy. Zwykle szliśmy źle, więc korekta kursu na bieżąco okazała się koniecznością. Ogród, a w zasadzie park, podobał mi się. Miał swój styl, przestrzeń, był w miarę dobrze utrzymany (choć na ławce bałem się usiąść, bo miałem jasne spodnie). Pod grób podeszliśmy tuż przed jedenastą, więc byliśmy świadkami zmiany warty, co też miało swój urok. A stamtąd już blisko na Krakowskie Przedmieście, które tak bardzo spodobało nam się wczoraj.

     Minęliśmy pomnik Józefa Piłsudskiego i stojący obok drugi pomnik, poświęcony pewnej kontrowersyjnej postaci, której na siłę dorabia się teraz legendę bohatera, geniusza i nadczłowieka (wystarczy porównać proporcje obu pomników - nie wiedziałem, że marszałek był taki mikroskopijny), po czym znaleźliśmy się znów na Starówce. Przy okazji zwróciłem uwagę na tamtejsze zagęszczenie kościołów. Odniosłem wrażenie, że co drugi budynek to kościół. Wymyśliłem nawet prosty test: wchodzisz do pierwszego lepszego budynku i sprawdzasz, kto przegrodzi Ci drogę. Jeśli policjant - budynek rządowy. Jeśli kelnerka - knajpa. Jeśli nikt - kościół. Innych możliwości nie było. Policji też jeszcze więcej niż wczoraj. Czyżby przewidywano jakieś rozruchy? Jakieś protesty z powodu dymisji wicepremiera d.s. bezpieczeństwa, która absolutnie niczego nie zmienia? Czy może mundurowi będą ludzi zaganiać do tych kościołów, bo inaczej trudno byłoby wypełnić tyle budynków?

      Naleśniki z serem w barze mlecznym smakowały wybornie. A że słoneczko przypiekało, pozwoliliśmy sobie przyjąć po kufelku zimnego piwa. Lokalnego nie było, co trochę nas zmartwiło, bo lubimy próbować lokalnych wyrobów. Było za to piwo z dobrze nam znanego browaru znajdującego się niecałe 80 km od naszego domu, więc postawiliśmy na sprawdzoną jakość. Wiśniówkę sobie darowaliśmy tym razem, choć  nie ukrywam, że przyszedł mi do głowy pomysł, aby się trochę przed koncertem „porobić”, jak mawia Drugorodny.

     - Słuchać rocka na trzeźwo to świętokradztwo – oświadczyłem. – Rock właśnie na tym polega, że „porobieni” są zarówno wykonawcy, jak i publika. To wtedy nawiązuje się więź między twórcą i słuchaczem i tylko wtedy można naprawdę poczuć ducha muzyki!

     Na pomyśle się skończyło, głównie z powodu osi czasu. Żeby zachować choćby szmerek w głowie aż do koncertu Gunsów, musiałbym teraz wypić tyle, że w ogóle nie dowlókłbym się do stadionu, tylko zasnął na ławce, gdzieś po drodze. Myślę, że tutejsi żule byli na tyle rozleniwieni, że nie protestowaliby zbyt intensywnie. Tych też było tu więcej, niż wynosi przeciętna z dużych miast. O kosmopolitycznym charakterze Warszawy niech świadczy fakt, że spotkaliśmy nawet czarnoskórego żula, śpiącego sobie smacznie w parku, obok świeżo opróżnionej butelki. Zdjęcia mu jednak nie zrobiłem, bo raz że RODO, a poza tym wolałem uniknąć zachowań rasistowskich, całkowicie niezgodnych z moją naturą. Mną zwykle kieruje zwykła ciekawość.

     Jakie jeszcze wrażenia? Trudno się tam dogadać po polsku. Nie znasz ukraińskiego, to ręce będą Cię boleć od gadania. Zapewne spowodowane to jest faktem, że Polacy w tym czasie zajmowali się pracą i niewielu ich się spotykało na ulicach. Świeżemu uchodźcy zwykle jeszcze nie udało się znaleźć zajęcia, więc stanowili na ulicach etniczną większość.

     W międzyczasie zaczęły gromadzić się ciemne chmury. Popędziliśmy więc do hotelu, żeby przeczekać zapowiadaną burzę. Zdążyliśmy. Ulewa nas nie zmoczyła, a gdy przyszedł czas wyjścia, mżył tylko drobny deszcz.

     - Bierzemy parasol? – spytałem.

     Było to bardzo sensowne pytanie. Prawdopodobieństwo, że ochrona wpuści nas na stadion z wielkim parasolem zmierzało do zera. Jak wiadomo, stanowi on groźną broń, którą można kogoś ukłuć, zdzielić przez głowę, albo złapać za szyję zagiętą rączką i ściągnąć do parteru. Można jeszcze złapać oburącz i poddusić. Tylko nie za mocno, bo złamiemy parasol. Ale iść bez parasola? A jak zaraz lunie?

     - Weźmiemy – postanowiliśmy. – Najwyżej nam go zabiorą. Odżałujemy jakoś.

     Ruszyliśmy ulicą Wspólną w kierunku Wisły. Po drodze postanowiliśmy coś zjeść. Napatoczyliśmy się tam na miłą, choć zupełnie nie rzucającą się w oczy knajpkę. Nazywała się „Katmandu”, bardzo trafnie, jako że serwowała głównie kuchnię nepalską. I przysięgam Wam, że tak pysznego curry nie jadłem już bardzo dawno! Polecam z czystym, nie przekupionym przez nikogo sumieniem! W dodatku, nie było drogo, jak na warszawskie warunki.

     Do Mostu Poniatowskiego lekko mżyło. Gdy weszliśmy na most, zaczęło padać znacznie intensywniej. Mimo parasola, zmokliśmy nieco. Nogawki można było wykręcać, ja miałem mokre lewe ramię, Koleżanka Małżonka prawe. A gdy doszliśmy do stadionu, okazało się, że nasza bramka jest po drugiej stronie! Moknięcia ciąg dalszy. Na szczęście, gdy doszliśmy do bramki, deszcze nieco zelżał. Całe szczęście, bo parasol nakazano nam powiesić na płocie i dalej szliśmy już całkowicie odkryci.

     Nie wiem, co za geniusz wymyślił tę marszrutę, ale tych, którzy mieli bilety na płytę, wpuszczano bramką jedenastą, a samo wejście na płytę znajdowało się dokładnie po przeciwnej stronie stadionu. Rok bym myślał i takiej kretyńskiej logistyki bym nie wymyślił. Dobrze, że przynajmniej deszcz ustał.

     Gdy wkraczaliśmy pod dach, powitały nas dźwięki muzyki, wykonywanej przez pierwszy support tego dnia. Niestety, umilkły, gdy tylko doszliśmy do płyty. Na pierwszego wykonawcę się spóźniliśmy.

      Ponieważ szybki marsz trochę nas zmęczył, kupiliśmy sobie po kufelku sprzedawanego tutaj, mocno chrzczonego piwa i zaczęło się oczekiwanie. Gunsi mieli na scenę wyjść dopiero za trzy godziny…

     O czym będzie mowa w następnym odcinku.