O tym, jak spuchła mi ręka

     Ręka jak bochen. Każdy majster murarski mi jej zazdrości. Do tej pory delikatna jak u nieroba, teraz nagle napuchła i pulsuje.

     W dodatku prawa. Ciężko mi się nią robi cokolwiek. Na szczęście zdrętwiały mi tylko dwa ostatnie palce, więc od biedy da się pisać. Wczoraj zużyłem sporo oliwki, żeby z wysiłkiem zdjąć obrączkę z tej parówki, która niedawno była moim palcem. Musiałem, bo inaczej trzeba by go chyba amputować, a wtedy miałbym trudności z pogrywaniem na gitarze. No i gdzie nosiłbym obrączkę po zejściu opuchlizny? Zakładając, że kiedykolwiek zejdzie.

     A cóż takiego się stało?

     Tak, dobrze zgadujecie! To naprawdę długa historia. Inne mi się nie przytrafiają. Oczywiście, należy ją opowiedzieć z pewną dozą dramatyzmu. Więc przygotujcie się na niezły thriller. Przygotujcie sobie kawę, czy tam koniaczek, ewentualnie otwórzcie sobie piwo, bo to akurat piątek, więc można.

     Mogę trochę podkolorować? Tak troszeczkę! Tylko odrobinę! Proooooszę! Przysięgam, że jeśli uznam, że za bardzo przesadzam, sam skreślę i poprawię.

     No, to uwaga, zaczynam!

     Ta mrożąca krew w żyłach historia przytrafiła się przedwczoraj, kiedy to w moim własnym mieszkaniu, niespodziewanie zaatakowało mnie dwudziestu dziesięciu rosyjskich szpiegów. Same szychy, wyszkolone przez KGB, GRU i czymś tam jeszcze. Poznałem ich po złotych zębach i czapkach-uszatkach. No i mówili po rosyjsku, który to język znam perfekcyjnie jeszcze trochę pamiętam. Cóż, przechodziło się zaawansowane szkolenie wywiadowcze edukację w czasach PRL. Chcieli mnie dopaść niepostrzeżenie i zajść od tyłu, ale im się nie udało. Wiedźmińskie mutacje sprawiły, że mam znakomity słuch Medale, jakie mieli poprzypinane do kufajek wydawały tak głośny brzęk, że zlokalizowałem ich od razu, gdy tylko się z nimi zderzyłem. Piętnastu dziesięciu trzech położyłem od razu, przy pomocy swego niezawodnego, wspaniale wyważonego wiedźmińskiego miecza mopa do podłóg. Jednemu wbiłem koniec w brzuch, aż zgiął się w pół i przed upadkiem zdołał wycharczeć tylko:

     - Nu, zajec, pagadi!

     Drugi dostał mokrym mopem w twarz. Mop zaplątał mu się wkoło szyi, wpadł do ust, zadusił i wyeliminował go z walki. Niestety, pozbyłem się mopa. Musiałem walczyć wiadrem. Chlusnąłem na trzeciego, a tego aż zamurowało od mojego płynu do mycia podłóg o zapachu sosnowym. Przewrócił tylko oczami i ze słowami „Nu, kak?” osunął się na ziemię. Kolejny wylądował z wiadrem na głowie i zupełnie stracił orientację. Słyszałem tylko dudniący, zrozpaczony głos: „Nieciewo nie wiżu!”, gdy spadł ze schodów i runął prosto na trzecie piętro, gdzie dopadł do rottweiler pekińczyk sąsiadów.

     Niestety, wciąż zostało pięćdziesięciu czterech. Postanowiłem wziąć ich na sposób.

     Nie miałem broni, więc gdy wyciągnęli swoje tetetki i makarovy, mogłem jedynie pokonać ich siłą swego intelektu. Podniosłem ręce, udając że się poddaję, po czym zwróciłem się do tego, który jako jedyny miał po obu stronach kufajki poczwórne rzędy medali. 

     - Tam wodka – wskazałem na otwarte okno. – I tuszonka! I otwieracz do puszek też…

      Mimo iż ostatnie zdanie powiedziałem po polsku, zrozumieli mnie doskonale. Trzech natychmiast rzuciło się w tamtą stronę. I, co było do przewidzenia, po upadku z czwartego piętra na beton nie stanowili już dla mnie zagrożenia. Pozostał jeden, najgroźniejszy, ten najwyższy stopniem, który dzierżąc w dłoni wycelowanego we mnie makarova, uśmiechnął się szeroko, aż mnie jego złote zęby na moment oślepiły. Ale nie straciłem głowy.

     - A patrony u tiebia jest?

     Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Pokazałby trzonowce, gdyby je miał.

     - U mienia mnogo patronow!

     Odpowiedziałem szyderczym uśmiechem.

     - Bujasz – nie wysilałem się już na rosyjski, będąc pewnym, że on i tak mnie rozumie. – Wszystkie naboje pojechały na Ukrainę. Tobie dali ślepaki.

     Gniew odbił się w jego oczach. Złapał mnie za poły i przycisnął do ściany, przykładając mi lufę do czoła.

     - Ja sam wzjał siebia patrony! – wysyczał. – Ukradłem waszemu żołnierzowi – dodał z szyderczym uśmiechem. – Ty pogibniesz ot waszego, natowskiego patrona! Wam Układ Warszawski nie podobałsa, wy zdrajcy uszli do NATO, to i masz swoje NATO!

     I nacisnął spust.

     Ale nic się nie stało, strzał nie padł.

     Szpieg zerknął zaskoczony na swój pistolet. I to go zgubiło. Nagłym hakiem zaprawiłem go w szczękę, aż go zamroczyło.

     - Ty durak – wysyczałem. – Ty nie wiesz, że w NATO nie używa się nabojów makarov, tylko parabellum. Są podobne. Bardzo podobne. Ale nie takie same! Parabellum ma łuskę dłuższą o cały milimetr. Dla tak precyzyjnego mechanizmu jak zamek pistoletu to olbrzymia różnica!

     Miałem zamiar przytoczyć mu jeszcze sporo parametrów, ponieważ całkiem niedawno czytałem o tym w sieci jeszcze całkiem dobrze pamiętałem. Ale nie dał mi dokończyć. Uniósł pistolet, chcąc przyłożyć mi nim w skroń, ale mój cios prosto w szczękę pozbawił go przytomności. Padł jak rażony piorunem. Niestety, miał złote zęby, więc od tego uderzenia poczułem ból w prawej ręce. Zapewne jutro strasznie mi spuchnie…

     - Good work! – usłyszałem z dołu.

     Stało tam dwóch agentów. Mimo kamuflażu, od razu zorientowałem się, że jeden jest z SIS, drugi z CIA. Pierwszy miał na sobie smoking, a po wysuniętej dolnej szczęce i oszczędnych ruchach od razu rozpoznałem w nim Brytyjczyka. Drugi miał na sobie kowbojski kapelusz, koszulę z jakimś dyndającym sznurkiem, a w lewej ręce trzymał nadgryzionego hamburgera.

     - Good work, my friend – pokiwali głowami. – Ale pamiętaj, że ta operacja jest tajna i nic nie może się przedostać do wiadomości publicznej.

     - Musisz jakoś inaczej wytłumaczyć tę spuchniętą rękę. Najlepiej wymyśl sobie jakąś alternatywną wersję wydarzeń.

     Spodziewałem się tego. Gdy chodzi o bezpieczeństwo mojego kraju, chwałę osobistą trzeba odrzucić w kąt.

     - Tak zrobię – zapewniłem.

     Przygotowałem więc sobie wersję oficjalną, którą przytaczam poniżej.

     Przygotowując się do naprawy altanki na działce, włożyłem rękawice robocze. Niejedna drzazga w przeszłości już wlazła w moje delikatne dłonie artysty, więc wolałem dmuchać na zimne. Chwyciłem przygotowaną deskę i położyłem ją na kozłach, jednocześnie łapiąc za pilarkę.

     Nagły ból sprawił, że o mało nie upuściłem piły. Poczułem, jakby mi ktoś wbijał w dłoń osty gwóźdź. Czym prędzej zerwałem rękawicę. Na dłoni jednak nie było żadnego śladu. Trzepnąłem rękawicą. Wyleciała z niej osa i upadła na trawnik. Przydepnąłem ją odruchowo – przyznaję, zrobiłem to bezmyślnie i instynktownie.

     Jak otępiały był mój umysł, niech świadczy fakt, że natychmiast pobiegłem na grządkę i wygrzebałem stamtąd zeszłoroczną cebulę na szybki kompres. A przecież to nie była pszczoła, o kwaśnym odczynie jadu, tylko osa, której jad jest zasadowy! Potrzebna była cytryna, albo ocet. Niestety, na działce nie miałem ani jednego, ani drugiego, o kostce lodu nawet nie wspominając.

     I tak oto ręka zaczęła mi puchnąć.

     Ale za to jaka to była osa! Taaaaaka wielka! Prawie szerszeń!

     A o prawdę historyczną się nie martwię. Moi Czytelnicy i tak sami pojmą w lot, która z tych dwu wersji prawdziwa.