O katastrofie cz. III - czyli ogólny hałas

    Rano mogłem pospać godzinkę dłużej. Ale to jedyny pozytyw. Wstałem i ubrałem się, jednak śniadania nie zdążyłem sobie przygotować, bo przerwał mi dzwonek do drzwi. Szef grupy chciał rzucić okiem na łazienkę.

     Pouczony przez hydraulika poprzedniego dnia, wywaliłem po południu całą przednią ścianę obudowy rur. Szef z zadowoleniem stwierdził, że „o, przynajmniej pan się przygotował!”. Zapewnił mnie, że u mnie pójdzie szybko. Na moje pytanie, jak to długo potrwa, stwierdził, że postarają się skończyć do soboty. Była środa…

     - No chyba, że znowu zdarzy się coś niespodziewanego – ostudził mnie.

     Dwuosobowa ekipa zjawiła się punktualnie. Otworzyli łazienkę i zaczęli wnosić do niej ciężką artylerię. Znaczy, strasznie wyglądające maszyny i urządzenia.

     - To co, zamkniemy może drzwi? – zaproponował młodszy.

     Zgodziłem się, bo w końcu to oni są fachowcami, choć bardzo chciałem widzieć, co oni robią. Może czegoś bym się nauczył. Ale okazało się, że mieli słuszność. Po minucie doszły mnie niesamowite odgłosy kucia przy pomocy szybkostrzelnego karabinu maszynowego. Czułem, jak podłoga drży pod moimi stopami, a szklanki w barku rozpoczęły jakąś pielgrzymkę, ale nie wiem dokąd.

     Co oni tam robili, nie mam pojęcia. Co chwilę wchodzili i wychodzili z jakimiś przedmiotami, którym nie zdążyłem się nawet przyjrzeć. Trwało to trochę, aż oświadczyli, że na razie u mnie skończyli.

     - Idziemy psuć piętro niżej – uśmiechnął się starszy.

     Odgłosy kucia rozległy się z trzeciego piętra. Gdy ustały, w podłodze widziałem światło z dołu.

     Trochę trwało, zanim rozkuli wszystkie stropy. Wczesnym popołudniem zaczął się demontaż rury zasilającej. Znowu od góry. Znaczy, od naszego mieszkania.

     Wynieśli się około szesnastej. Zrobiło się cicho.

     - Masz urlop na jutro? – spytałem.

     Koleżanka Małżonka potwierdziła. To dobrze, bo mnie w pracy zaczynały już pojawiać się zaległości. Trochę tylko było mi jej żal, bo przecież nie będzie mogła nie tylko skorzystać z toalety, ale nawet wylać niczego do zlewu, żeby nie zalać mieszkania poniżej.

     Po obiedzie (zakupionym, bo nie było jak ugotować), pojechałem na działkę. Nie po jabłka, nie podziabać grządki, nawet nie po dojrzewające winogrona. Przywiozłem stamtąd tylko turystyczną toaletę. No, sorry, jak naciśnie, po prostu trzeba!

     Zabraliśmy też stamtąd kilka plastikowych wiaderek, używanych w różnych pracach ogrodniczych. Napełniliśmy je wodą w pralni i wtachaliśmy na czwarte piętro. To jeszcze pół biedy – było za co złapać. Ale następnie czekało mnie napełnienie toalety. Tam wchodzi dość dużo wody i trudno się wnosi, bo nie ma za co złapać. Wnosiłem oburącz i myślałem, że mi kręgosłup pęknie. Ustawienie w odpowiednim miejscu, napełnienie odpowiednimi chemikaliami…

      A potem oboje udaliśmy się do teściowej, mieszkającej niedaleko. Żeby się umyć…

CDN.