Kiedyś trzeba wrócić

      Wrócić do życia. Żadna żałoba nie może trwać wiecznie. Myślę, że Krajanka też chciałaby, abyśmy pisali dalej. Lubiła czytać nasze teksty i zapewne nie byłaby zadowolona, że nagle przestały się pojawiać.

     Nie, nie zapomnę jej, tak jak nie zapomniałem innych, którzy odeszli przed nią. Pragmatyk, Bogusia, Maria-Dora, Anafiga, Renia, Trocki, Klater - tych wszystkich, których już nie ma między nami. Krajanka dołączyła do teju zastraszająco szybko powiększającej się grupy. Byli i tacy, którzy po prostu odeszli i nie mam pojęcia, co się z nimi stało. Walpurg, Szecherezada, Nutka, Kronika, Ambasador Wierch... Ostatnio nie widuję też Alby, ani Dibeliusa. Niestety, zawsze w takich razach targa mną niepokój. Zbyt wielu odeszło.

     Ale muszę żyć dalej. A na blogu żyć znaczy pisać. Trzeba powrócić do starych problemów, w moim przypadku - do niedokończonych remontów... Tak tak, jeszcze musicie się z tym pomęczyć, tak jak ja się nimi zmęczyłem.

     Wiem, przynudzam - ale dla mnie opis tego właśnie remontu działa oczyszczająco, bowiem z bólem pożegnałem pewien etap życia, chyba mogę to powiedzieć z ręką na sercu - najszczęśliwszy. Dlatego dokończę ten opis, nawet jeśli nikt tego nie będzie czytał. Spokojnie, rozumiem - kto zniesie takie lanie wody?

     I im prędzej tym lepiej. Chyba zacznę znów od jutra.