Przesłuchanie

     O, nie! Jak mawiał klasyk: „Halinka, tak być nie bedzie!”. Mając z wtorkami złe skojarzenia, postanowiłem tym razem nie dać się zaskoczyć. Powiedziałem sobie, że nie będzie byle wtorek robił mnie w balona. Tym razem mi nie umknie. Będzie śledzony od samego początku i od rana będę zbierał na niego haki, jak nie przymierzając, najgorszy możliwy ubek. 

     Zemsta jest słodka. Gdy zacząłem sobie wyobrażać, jak wtorek siedzi  naprzeciwko mnie w sali przesłuchań i wije się w swych zeznaniach, poczułem przypływ endorfin. Tak, przyznaję, to mogło sprawiać przyjemność! Pod warunkiem, że przesłuchiwało się kogoś, z kim miało się jakieś osobiste porachunki. Inaczej to po prostu zwykłe okrucieństwo i zezwierzęcenie. W każdym razie, zacząłem rozumieć ludzi chorych na władzę.

     Wtorek spocony z emocji, wykręca sobie palce, wierci się na niewygodnym krześle i co chwilę niecierpliwie spogląda na wiszący za mną obraz, jakby spodziewał się stamtąd pomocy. Nie doczeka się. Obraz nie ma żadnych niezwykłych właściwości. Wiem, bo sam go malowałem i trochę mi nie wyszedł. Dlatego właśnie wisi tutaj, bo tego miejsca nie da się już bardziej oszpecić.

     Nieważne.

     Ja z kolei jestem rozluźniony, spokojny i sprawiam wrażenie zamyślonego. Zupełnie, jakbym nie pamiętał o tym nieszczęsnym wtorku, obgryzającym resztki paznokci i nie mającym odwagi ich wypluć. Oj, jego wyrostek robaczkowy na pewno tego nie polubi!

     No, ale kiedyś trzeba zacząć, bo nas tu noc zastanie. Chyba jest już wystarczająco zmiękczony.

     - No, to, słuchajcie no, Wtorek – zaczynam znudzonym tonem. – No to opowiedzcie, co to tam było od rana.

     Wtorek przez chwilę milczy, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć.

     - No, wstałeś rano…

     - Zaraz, nie tak od razu – krzywię się. – Od początku. Najpierw, co mi się śniło.

     W jego oczach widzę panikę.

     - Nie pamiętam!...

     - Nie pamiętacie, tak? – powoli drapię się po nosie. – Nie pamiętacie, czy nie chcecie pamiętać? No to ja wam przypomnę. Śnił mi się zjazd dawno nie widzianych przyjaciół, czy tak?

     - A, tak! – wtorek odzyskuje animusz. – W jakimś dziwnym miejscu, coś jakby na stacji przesiadkowej. Albo właściwie ronda, położonego na jakimś dziwnym wiadukcie. Pamiętam, że były tam szyny, wpuszczone w asfalt i dość szeroki pas drogi.

     - Taaaa… - mruczę, próbując rozpisać pióro. – A dotarliście tam pociągiem, czy autobusem?

     - Samochodem.

     - Samochodem, powiadacie… No, dobrze. Sa-mo-cho-dem… A jakim samochodem?

     - To był KTM X Bow.

     Unoszę brwi w geście niedowierzania.

     - KTM X Bow, powiadacie… Jak to się pisze? Kateem Iks Boł, no dobrze… A powiedzcie no mi, Wtorecki, skąd wy mieliście tego KTM?

     Podobno śledczy celowo przekręcają nazwiska przesłuchiwanych. Ma im to dać do zrozumienia, że nie są nikim nadzwyczajnym, tylko jednym z wielu i nie warto sobie nawet zaprzątać nimi głowy. To tak jakby im powiedzieć: „Znaczysz dla mnie tyle co nic”. Przyznacie, że nie dodaje to pewności siebie.

     - Nie wiem – jęknął wtorek. – Sam byłem zdziwiony. Na co dzień jeżdżę Renówką…

     - Nówkę macie, co Wtorczyński? No, proszę, stać was na nówkę. Ciekawe…

     - Renówkę, panie oficerze!

     „Panie oficerze”, co? Już mi w tyłek włazi. Ha, mam go! 

     - Nieważne – mruczę. – No i co się tam działo na tym zjeździe?

     - Niewiele pamiętam – podrapał się nerwowo po głowie. – Coś, że nie mogliśmy się wszyscy zebrać do kupy, bo ciągle któregoś brakowało.

     - Spożycie było?

     - Nie – zaprzeczył. – Sam byłem zdziwiony, ale nie.

     - Nie było – zapisuję, lekko się uśmiechając, jakbym mu nie dowierzał. – A powiedzcie no mi, Wtorciak, w którym momencie się obudziliśmy?

     Przez chwilę zbiera myśli.

     - To chyba… Tak, to było, gdy szedłem do takiego baraku, w którym mieliśmy nocować.

     - Baraku?

     - Taka rozlatująca się rudera. Goły beton, zamiast podłogi, ściany z dykty…

     - Słuchajcie no, Wtorczyk, a dlaczego nocowaliście w takiej ruderze?

     - Nie wiem – jęknął. – To przecież tylko sen. Czasem śnią się człowiekowi takie bzdury!

     Ech, jak ja lubię, gdy on się tak wije! Nie ma co, okrutny ze mnie człowiek. Zły do szpiku kości. Przeżarty złem na wskroś. No, kanalia, po prostu! Tak, zły, że aż śmieszny i budzący politowanie. A pamiętajcie, że wciąż przerabiamy czas przed obudzeniem się! Przed nami cały dzień do przerobienia. Posiedzi sobie chłopak, jeszcze odleżyn na tyłku dostanie. Ciekawe, rozleci mi się tu z nerwów, czy wytrzyma?

     Dość, że na tę chwilę, a jest właśnie godzina okołoobiadowa, każdy szczegół jest dokładnie spisany, zaprotokołowany, podpisany przez przesłuchiwanego i nie ma mowy, żeby mi umknął! A wtorek ledwo żyje, chociaż palcem go nie tknąłem.

     Niech to będzie ostrzeżeniem dla wszystkich innych dni tygodnia. Jak któryś chce pójść w długą, ma najpierw poprosić o pozwolenie! Wystawi mu się przepustkę i będzie usprawiedliwiony. Ja tam nie mam nic przeciwko temu, żeby niektóre dni tygodnia poszły sobie jak najdalej stąd.

     Tylko piątek i sobota nigdy przepustki nie dostaną!