Żegnaj, Marie

     Nie pamiętam, kto z nich był pierwszy. Chyba John Lennon. Dziś wydaje i się, że było to bardzo dawno temu, ale dopiero wtedy pierwszy raz uzmysłowiłem sobie, że każdy z nich kiedyś odejdzie i nie stworzy już niczego nowego.

     Przez dłuższy czas wydawało mi się, że śmierć dała sobie spokój. Ci, których kochałem, wciąż dla mnie śpiewali. Pewnie, w jakiś sposób wstrząsnęła mną śmierć Anny Jantar, ale choć lubiłem słuchać jej piosenek, nie była ona jedną z tych, których słuchałem z wypiekami na twarzy. Moi idole byli na razie bezpieczni.

     Aż do chwili, w której odszedł Freddie Mercury, osierocając nie tylko mnie i tysiące fanów, ale przede wszystkim przyjaciół z zespołu, w którym wszyscy się szanowali i żyli w najlepszej zgodzie. Tego właśnie było mi żal najbardziej – wraz z nim przestała istnieć wzorowa rodzina.

     Wkrótce dołączył do nich Kurt Cobain. Zawsze, gdy widzę stare teledyski Nirvany, przypominają mi się słowa Duffa McKagana, który wracając do domu, spotkał go na dworcu kolejowym, zaledwie kilka dni przed jego samobójczą śmiercią. Wyrzucał sobie, że wtedy nie wziął go za łachy i nie zabrał do siebie. Wypiliby, pogadali od serca. Może potoczyłoby się to inaczej. A może nie…

     Potem znów przez dłuższy czas kostucha omijała moich ulubieńców. Przypomniała sobie o nich dopiero po piętnastu latach, kiedy to zabrała Michaela Jacksona. 

     A potem odwiedzała ich coraz częściej i częściej.

     Najpierw zabrała mi Gary’ego Moora. – jedynego, który potrafił rzęzić na gitarze tak, że ciary przechodziły mi po plecach.

     A potem kolejny cios. Śmierć okradła mnie z cudownego głosu Whitney Houston. Nieraz puszczam sobie jej piosenki na YouTube i wpatruję się w jej oczy. I za każdym razem jestem w niej coraz bardziej zakochany – choć jej już przecież nie ma. A ja wciąż nie mogę się z tym pogodzić.

     I w końcu nastał ten tragiczny rok.

     Najpierw David Bowie. Pamiętam, że pożegnałem go skromnym epitafium na łamach tego bloga.

Jeszcze łzy nie obeschły, a przyszło mi pisać następne. Do Davida dołączył Glenn Frey.

     George Michael nie należał do ścisłego grona moich ulubieńców, ale przecież każdy z nas słyszał jego piosenki. Lubiłem zwłaszcza te stare, zaśpiewane razem z Andy'm Wrigleyem w duecie WHAM.

     Kostucha nie odpuszcza

     Dziś zmarła Marie Fredriksson. A ja nie wiem nawet, jak mogę ją pożegnać. Żadne słowa nie przychodzą mi na myśl. Może z wyjątkiem: This must have been love.

     Niedługo pozostaną mi same zakurzone płyty…