Śpienie

    Udał mi się tytuł, prawda? Coś jak „Lśnienie” Kinga. Może i głupi, ale jak brzmi!

     A rzecz będzie, jak tytuł nieco enigmatycznie sugeruje, o spaniu.

     Kiedyś, dawno temu, jednemu z moich kolegów z biura udało się rozśmieszyć mnie do łez, gdy poprosił kogoś, żeby ten „siedział szybciej”, bo do czegoś potrzebne było mu jego krzesło.  Po latach mimochodem przypomniałem sobie to powiedzenie, gdy przed wyjazdem na wakacje (wcześnie rano) próbowałem obudzić moich chłopców. Swego czasu był to wyczyn nie lada. Starszy nie sprawiał wielkich problemów, aczkolwiek trzeba było to robić wielokrotnie i z użyciem siły, ale z Młodszym to już była bardzo trudna sprawa. Nic nie było w stanie zmącić spokoju jego snu. Kiedyś paliła mu się poduszka, a on spał. Kiedyś spadł z łóżka (piętrowego!) i spał dalej. Kiedy indziej, tym razem na szczęście z normalnego łóżka, spadł tak, że stał na głowie na podłodze, zaklinowany między szafami, a nogi sterczały mu w górę – i spał! Rozumiecie więc, że obudzenie go to sprawa niemal beznadziejna. Czasami, gdy spadał na mnie ten obowiązek, przychodziły mi do głowy myśli naprawdę makabryczne. Czy obudziłoby go, gdybym owinął mu palce u nóg kablem i podłączył do prądu?

     Gdy się człowiek spieszy, a wałkonie dalej śpią, trudno o biegłość w retoryce. Dlatego też dialog ten wypadł nie do końca tak jak chciałem.

     - Ale mnie się chce spać – jęczał Młody.

     - To trzeba było spać szybciej!

     Miałem na myśli: „trzeba było szybciej iść spać”, ale zwyczajnie się przejęzyczyłem. Zresztą, wyszło na dobre, bo Młody zaczął się kulać ze śmiechu i dzięki temu w końcu się obudził.

     Powiedzonko „śpij szybko” weszło do naszego rodzinnego języka. Przewijało się przez nie latami i było uważane za żart. Aż do dziś.

     Muszę tu nadmienić, że ze spaniem od dziecka mam wiele problemów. Zawsze miałem sen niezwykle lekki – budził mnie każdy nietypowy dźwięk, nawet zupełnie cichy. Poza tym, mam trudności z zaśnięciem. Przychodzi moja godzina i wtedy muszę się położyć. Jest szansa, że zasnę. Jeśli ją przegapię, albo ktoś mnie wybije ze snu, noc mam z głowy. Nie zasnę, choćbym wypił litr melisy. Zdrzemnę się dopiero rano, kwadrans przed budzikiem i cały dzień jestem do niczego.

     - Po prostu, byłeś wyspany – mawiała w takich przypadkach Teściowa, nie zdając sobie sprawy, jak niewiele dzieli ją od śmierci przez uduszenie. Niewyspany czuję się fatalnie – a ona mi tu z takim tekstem wyjeżdża! I to ona, która potrafi spać dwanaście godzin na dobę i nic nie jest w stanie jej obudzić, nawet dynamiczna i przeprowadzona z rozmachem akcja straży pożarnej w mieszkaniu piętro wyżej (autentyk!). Trzy wozy strażackie waliły jej z węży po oknach, rozbijając w puch jej kwiatki razem z kwietnikami. Gdy woda pod ciśnieniem uderza w szyby, hałas jest niesamowity. A ona o niczym nie wiedziała. Spała jak suseł. Już wiem, po kim Młody to ma.

     Ale to nie wszystko. Potrzebuję też dużej ilości snu. Siedem godzin to absolutne minimum, żebym czuł się w miarę dobrze. Pod tym względem jesteśmy z Koleżanką Małżonka zupełnie niedobrani – ona nie śpi wcale. Do późnej nocy ogląda swoje kryminały, a gdy o piątej czterdzieści Axl szepce mi do ucha, żebym wstał*, ona już dawno urzęduje w kuchni. Nie wiem, jak ona to robi.

     Wiele razy zastanawiałem się, czy da się „spać szybciej”, aby zregenerować się w krótszym czasie. I wiecie co? Dziś odkryłem, że można!

     Koleżanka Małżonka chwilowo jest w stanie pooperacyjnie nieruchomym i nie chodzi. To jest, może chodzić, ale o kulach, co nie jest zbyt wygodne. Dlatego, gdy już na wszystkich kanałach skończą się ostatnie powtórki kryminałów, nie rachla się na siłę do sypialni, tylko kima sobie w salonie. A zatem mogę robić coś, czego nie mogłem przez wszystkie lata naszego małżeństwa – spać przy otwartym oknie w październiku.

     Nie żebym lubił chłód. Nie lubię. Ale podczas snu ważniejsza jest dla mnie zawartość tlenu w powietrzu, niż jego temperatura. Gdy jest go mało, budzę się w środku nocy i muszę wywietrzyć, bo inaczej nie zasnę na powrót. A że czynności te mnie rozbudzają, to z zaśnięciem nie jest tak łatwo…

     Ma to nawet swoje naukowe uzasadnienie. Płuca muszą dostarczyć organizmowi określoną ilość tlenu. Gdy jego zawartość w powietrzu się zmniejsza, człowiek zaczyna oddychać głębiej, zwiększając pojemność skokową płuc. Oddechy stają się głębsze i szybsze, a z co za tym idzie, wymagają większego wysiłku. Człowiek, który śpi w dusznym pokoju, budzi się zmęczony. Gdy zaś tlenu jest dużo, ruchy klatki piersiowej znacznie się spłycają. Oddechy są wtedy płytkie i delikatne – i człowiek budzi się wypoczęty. Niestety, coś za coś – w październiku jest już trochę chłodno.  Trzeba się zakopać pod kołdrą po sam nos, żeby dało się wytrzymać. Ale za to ten poranek! Budzę się teraz przed piątą i jestem wypoczęty jak skowronek. Tę godzinę, która mi pozostała, mogę poświęcić na bujanie w obłokach: marzenia o szybkiej i smukłej fregacie, karaibskich plażach czy mojej własnej wyspie, na której ustanowiłbym nowe, całkowicie świeckie państwo prawa, w którym dodatkowo przestrzegałoby się Konstytucji.

     Innymi słowy, ŚPIĘ SZYBCIEJ!

     Można? Można!

     A teraz kombinuję, jakby tu zjeść ciastko i nadal je mieć. Koleżanka Małżonka przecież niedługo odstawi kule i zacznie poruszać się normalnie. Jak tu przekonać ją, że otwarte okno w październiku, a także w listopadzie i grudniu to samo zdrowie, skoro ona najchętniej zamknęłaby je już pod koniec sierpnia? Ma ktoś jakiś pomysł?

____________________

*Jako budzik mam ustawiona piosenkę „Estranged” Gn’R. Jeśli szept Axla mnie nie obudzi (jeszcze się nie zdarzyło), to Slash po chwili wali taką solówę, że obudzi umarłego.