O tajemniczych odgłosach, dobiegających z kuchni

     - Owmc! Owmc! Owmc!

     Koleżanka Małżonka, zdziwiona wielce, zerknęła w stronę kuchni.

     - Co mówiłeś?

     Wgramoliłem się do salonu i sięgnąłem w stronę talerza, żeby zabrać z niego dwie pomarańcze.

     - Nic nie mówiłem – odparłem. – Nie mam czasu na gadanie. Jestem bardzo zajęty.

    I powróciłem do kuchni, skąd Koleżankę Małżonkę znów dobiegły dziwne odgłosy. Tym razem trochę nieregularne.

     - Owmc! Owmc! Ślp! Ślp! Owmc! Owmc! Owmc!

     Żadna kobieta nie wytrzyma, kiedy usłyszy coś tak tajemniczego i niepokojącego. A już na pewno mój prywatny, niedorobiony śledczy! Przy czym bardziej tajemniczego niż niepokojącego. Gdyby było na odwrót, nie zakradłaby się do kuchni, tylko wysłałaby tam mnie. Nieszczęśliwie dla niej, niepokojące odgłosy akurat ustąpiły, a zamiast nich pojawiło się dobrze jej znane szuranie, gdy przy pomocy metalowej tarki, zacząłem zdzierać sobie skórę z rąk, usiłując zetrzeć pomarańczową skórkę.

     Należało to zrobić delikatnie, aby nie naruszyć albedo. Znaczy, tego białego, miękkiego, pod tym twardym, pomarańczowym. Bo to białe jest gorzkie i do moich celów nieodpowiednie. Byłem zainteresowany wyłącznie soczystą, pomarańczową skórką z samego wierzchu, która to zawiera bardzo aromatyczne olejki eteryczne.

     Koleżanka Małżonka rozejrzała się po kuchni i swoim zwyczajem przewróciła oczami.

     - Zawsze robisz taki bałagan…

     Po czym, na szczęście wróciła do oglądania bzdurnego kryminału.

     Było pogodne, sobotnie popołudnie, więc oboje mogliśmy sobie pozwolić na odrobinę relaksu. Tyle tylko, że ona relaksowała się, oglądając morderstwa, znęcanie się człowieka nad człowiekiem, przekleństwa, przemoc, prymitywne instynkty i zbydlęcenie. Ja natomiast spędzałem czas twórczo, poprzez uprzednie nawiązanie kontaktu z duchami praszczurów, odtwarzając starodawny rytuał przyrządzania staropolskiego krupniku. Do niego właśnie potrzebowałem skórki pomarańczowej.

     Tym razem trochę poeksperymentowałem. Z musu, przyznaję. Nigdzie nie mogłem znaleźć suszonego kwiatu czarnego bzu, choć rękę dałbym sobie uciąć, że powinien gdzieś być. Ale po przeszukaniu wszystkich szafek z przyprawami i herbatami, poniosłem klęskę. Przy okazji zdziwiłem się, po co ktoś kupił tyle pokrzywy, skoro nikt u nas tego nie używa. Trzy pudełka i czwarte jeszcze zafoliowane – na co to komu?

     Bzu nie było. Cynamonu postanowiłem nie dodawać, zastępując go eksperymentalnie gałką muszkatołową. Lipy dodałem trochę więcej niż w przepisie, i jeszcze wrzuciłem dwie łyżki chmielu, aby nadać trunkowi odrobinę rozkosznej goryczki. Tak więc, z kuchni roznosił się zniewalający zapach. Zioła, przyprawy, gotujący się w garncu miód i jeszcze do tego świeżo pokrojona laska wanilii, a obok świeżo starta skórka pomarańczowa. A gdy to wszystko wrzuciłem do wrzącego miodu, aromat sięgnął nuty niebiańskiej! Nie ma na świecie nikogo, kto nie zachwyciłby się zapachem, dobywającym się z największego garnka, jaki udało mi się znaleźć.

     Wyszorowany słój od kiszenia ogórków (czterolitrowy) stał przygotowany obok suszarki do naczyń. Będzie potrzebny na samym końcu procesu, nazwanego roboczo PTTK*.

     - Owmc! Owmc! Owmc!

     Tym razem Koleżanka Małżonka nie wytrzymała i zlustrowała kuchnię naprawdę starannie, korzystając z okazji, że na chwilę opuściłem stanowisko dowodzenia i udałem się do barku, celem przetransportowania stamtąd pewnej ilości polihumorku etylowego. Weszła do kuchni i… Natychmiast przykleiła się do posadzki. Z trudem oderwała kapcie od podłogi i zrobiła dwa kroki w kierunku garnka.

     I wtedy właśnie rozwiązała nurtującą tajemnicę owych dźwięków, bowiem jej laczki wydały z siebie znajomy odgłos.

     - Owmc! Owmc!

     Jęknęła żałośnie.

     - Ale bałaganu narobiłeś! Przecież wszystko się tu klei!

     Wzruszyłem ramionami.

     - Trochę mi wykipiało. Zdarza się. Naszym przodkom też się zdarzało. Pradawni bogowie nie mają nic przeciwko temu.

     - A czy ci twoi pradawni bogowie nie podpowiedzieli ci co zrobić, żeby nie wykipiało?

     Zrobiłem mądrą minę.

     - Oni nie zajmują się takimi głupstwami – oznajmiłem. – Kiedyś izby były wysypane słomą, albo trocinami i nikomu to nie przeszkadzało. Skończę, to się przemyje. A na razie mi się tu nie kręć, bo robisz tłok.

     W naszej mikroskopijnej kuchni dwie osoby to już tłum, więc wyprosiwszy Towarzyszkę Życia (wyszła obrażona, mimowolnie wydając dźwięki "Owmc! Owmc!" - ale tylko dwa, bo stała bliżej wyjścia), dokończyłem przyrządzanie napoju pradawnych bogów. I choć nie spróbowałem ani kropli, w głowie kręciło mi się od gorących oparów. Na końcu postawiłem kolejny słój na podłodze.

     - No, macie tu nowego kolegę – powiedziałem, zwracając się do gromadki słojów, znacząco zmniejszających powierzchnię użytkową kuchni. – Bądźcie dla niego mili!

     A potem głębokie westchnienie i zaczął się żmudny proces doprowadzania kuchni do jako-takiego stanu używalności.

     Zrobiłem to jednak chętnie i sprawnie, bo zaczynałem być głodny. Czas już chyba wpuścić Koleżankę Małżonkę do kuchni, żeby przyrządziła coś pysznego. Bo kuchnia, to jej jest królestwo, potęga i chwała na wieki! 

-------------

*PTTK – Proces Tworzenia Tradycyjnego Krupniku