Pożegnanie

     Nie, jeszcze nie moje. Choć przyznaję, że zastanawiałem się już, czy z tym pisaniem nie skończyć. Jakoś brakło chęci. Ale dziś chciałbym pożegnać kogoś innego.

     Wspomniałem o nim kilkakrotnie na łamach tego bloga. Wujek-pianista, który palce miał tak zręczne, że bez trudu wygrywał na fortepianie mazurki Chopina, a przy tym tak nieporadne, że nie potrafił przybić gwoździa. Człowiek przepełniony dobrocią i niesamowitym poczuciem humoru. Człowiek, którego znałem od zawsze i na pomoc którego zawsze mogłem liczyć. Bo oprócz wszystkich swoich talentów, miał jeszcze jeden – był niesamowicie sprawnym organizatorem, który każdą sprawę potrafił załatwić.

     Gdy niektórzy narzekali na jego techniczną nieporadność, ja zawsze brałem go w obronę. Gdy inni mówili, że nie umie nawet pomalować ściany, ja podkreślałem, że potrafi za to załatwić kogoś, kto zrobi to za niego. I była to szczera prawda. W końcu, każdy już zdążył się przekonać, że powierzenie mu jakiejkolwiek manualnej pracy, musi skończyć się katastrofą. Wszyscy się z tym pogodzili i przeszli nad tym do porządku dziennego. I tak żył sobie przez lata, nie przykładając ręki nawet do zatkanego zlewu, bo nie miał pojęcia, jak go odetkać, a gdy ktoś próbował mu to wytłumaczyć, nic nie rozumiał.

     Doprawdy, gdyby ktoś opowiedział mi, że istnieje na świecie człowiek, który byłby tak doskonałym i absolutnym technicznym analfabetą, nie uwierzyłbym. Był ewenementem na skalę światową, jedynym w swoim rodzaju.

     Był. Zmarł dziś w nocy, po długiej, wyczerpującej chorobie.

     Długo nie było mnie w blogowisku. Myślałem już nawet poważnie, żeby dać sobie z tym spokój. Internet coraz mniej mnie kusi. Kiedyś był dla mnie wymarzonym medium. Dziś wydaje mi się płytki, powierzchowny i irytująco schematyczny.  Jeszcze te wszechobecne, wszędzie wciskające się reklamy, których okienek nie nadążam zamykać. Zniechęciłem się do zaglądania w sieć. A co za tym idzie, również do pisania.

     Ale nie mogłem tak po prostu odejść, bez napisania temu kochanemu człowiekowi choćby krótkiego, lakonicznego epitafium.

     W takich chwilach żałuję, że nie potrafię uwierzyć w życie po życiu. W takich chwilach chciałbym mieć nadzieję, że jeszcze kiedyś go spotkam. W takich chwilach czuję się jak ten gość z Matrixa, który żałował swego wyboru, gdy Morfeusz podsunął mu pod nos dwie pigułki.

     Wujek nie żyje i nic tego nie zmieni. Mogę tylko podziękować – nie wiem, komu – że mogłem go poznać i cieszyć się jego towarzystwem przez tak wiele lat.