Czarny pies - z cyklu: historie, mrożące krew w żyłach

     Nie jestem pewien, czy już o tym pisałem. Jeśli tak, proszę, wybaczcie sklerotykowi.

     To było dawno, dawno temu, kiedy jeszcze określenie mojej osoby słowami „młody i piękny” wywoływało znacznie mniej intensywne salwy śmiechu, niż dziś. Pracowałem wtedy w innej firmie, wyspecjalizowanej w maszynach, używanych w przemyśle zbożowo-młynarskim. Do pracy zwykle chodziłem pieszo. Nie pamiętam, czy miałem już wtedy samochód – chyba nie. Roweru nie miałem na pewno. Pozostają więc własne, indywidualne kulasy.

     Moja standardowa, a przy tym optymalna – bo najkrótsza – droga do pracy przebiegała przez park, a potem ulicą, przy której stały jednorodzinne domki. Zresztą, nadal tam stoją. Na jednej posesji biegały sobie luzem trzy psy: dwa spore wilczury i jeden trochę mniejszy, nieznanej mi rasy. Jeden z wilczurów był cały czarny i to z nim związana jest ta mrożąca krew w żyłach historia. Nie dość, że bardzo groźnie wyglądał, to jeszcze zachowywał się niezwykle agresywnie.

     Powiedziałem „agresywnie”? Błąd. Jego zachowanie znacznie przekraczało granice, poza którymi zwykliśmy określać je jako agresywne. On wpadał w szał! I, co ciekawe, wyłącznie na mój widok. Inni przechodnie mogli szwendać się pod bramą – w ogóle nie reagował. Natomiast gdy przechodziłem pod nią ja – i to w przyzwoitej odległości, bo chodnik był szeroki – w czarnego psa jakby piorun strzelał. Z przeraźliwym wyciem rzucał się na bramę, groźnie pokazując kły. Ujadał tak, że słyszano go w sąsiednim województwie. Uderzał gwałtownie łapami w bramę, chcąc ją zapewne zniszczyć, aby tylko dobrać się do mojego gardła. Brama drżała, skrzypiała, ale na szczęście trzymała się mocno. Nienawidził mnie całym swoim sercem, całą duszą swoją i ze wszystkich sił swoich.

     Nikt nie wiedział, dlaczego.

     Ani go nie skrzywdziłem, ani nie powiedziałem mu niczego głupiego, czy obraźliwego (typu: „stul japę!”), ani nawet nie naprzykrzałem mu się swoją obecnością. Nie lubię hałasu i jego ujadanie bardzo mnie deprymowało, toteż zacząłem przechodzić obok tej posesji możliwie szybkim krokiem. Szanowałem jego nerwy i nie chciałem, aby z mojego powodu przytrafił mu się jakiś atak. Nie patrzyłem nawet w jego stronę, bo skądinąd wiem, że psy tego nie lubią. W zasadzie, w ogóle go unikałem. Mimo to, wciąż obrzucał mnie swymi psimi wyzwiskami, zapewne obiecując, co ze mną zrobi, jak tylko mnie dorwie.

    Pewnego razu, idę sobie do biura, jak Pan Bóg i Kodeks Pracy nakazują. Rozmyślałem sobie o czymś – nie pamiętam już, o czym, ale biorąc pod uwagę mój wiek, stawiałbym na jakąś młodą i urodziwą osobę płci żeńskiej. I dlatego pewnie na czas nie zauważyłem straszliwego niebezpieczeństwa, które zbliżało się do mnie z prędkością, równej mojej prędkości. Brama, dotąd skutecznie broniąca mnie przed atakami rozwścieczonego drapieżnika, stała otwarta na oścież, a wszystkie trzy psy biegały sobie luzem po chodniku.

     Poczułem, jak robi mi się zimno. Bo niestety, w tym samym momencie, w którym ja zauważyłem otwartą bramę, ów groźny, czarny wilczur zauważył mnie!

     Czasami psy zachowują się dziwnie. Zauważyłem, że gdy są od człowieka oddzielone płotem, często go obszczekują, ale gdy tylko przeszkoda zniknie, znika też ich agresja. Iskierka nadziei, jaka mi wtedy zaświtała, że ten pies zachowa się podobnie, momentalnie została zdmuchnięta. Pies nastroszył sierść na karku, z gardła wydobył mu się złowieszczy bulgot i głośnym warknięciem rzucił się w moją stronę. Dostał takiego zastrzyku adrenaliny, że dystans kilkudziesięciu metrów, jaki nas oddzielał, przebył w sekundę.

     Ja skamieniałem. Głównie dlatego, że w głowie miałem kompletną pustkę. Nie miałem pojęcia, co powinienem był zrobić. Ucieczka nie wchodziła w grę – był za szybki.

     Tymczasem wilczur z groźnie brzmiącym powarkiwaniem dopadł mojej skromnej osoby. Rzucił się ku mnie, opierając mi przednie łapy na piersi. Jego pysk z obnażonymi zębami znajdował się niemal na wysokości mojej twarzy.

     Całe moje krótkie jeszcze wtedy życie przeleciało mi przed oczami. Niestety, tylko te nudniejsze fragmenty. Byłem wtedy gotów obiecać absolutnie wszystko, absolutnie każdemu bóstwu. Chyba nawet odruchowo w myślach ślubowałem czystość, wstrzemięźliwość i hojność dla kapłanów jedynie słusznej religii, ale pewności nie mam.

     I wiecie co się stało? Pies znieruchomiał.

     Stał tak może sekundę, może dwie, choć mnie wydawało się, że trwa to cały dzień. Najpierw wciągnął nosem powietrze. Potem powoli opuścił wargi, zakrywając groźnie błyszczące zęby. Po czym opadł na cztery łapy, machnął ogonem i odwróciwszy się do mnie tyłem, wolnym truchtem udał się w kierunku swych kolegów z podwórka.

     Dobrze, że jeszcze nic nie jadłem, bo pewnie musiałbym wrócić do domu, aby zmienić spodnie.

     Niepewnie ruszyłem z miejsca. Ostrożnie przekradłem się w pobliżu psów. Żaden z nich nie reagował na moją obecność. Oblany potem oddaliłem się od miejsca zagrożenia, udając, że wcale się nie boję, tylko zwyczajnie, zauważyłem, że już późno i nie chcąc spóźnić się do pracy, przyspieszyłem kroku.

     Resztę drogi do biura przeznaczyłem na przekonanie Anioła Stróża, że moje ślubowanie życia w czystości i pokorze to był tylko taki żart. Ot, taki ze mnie śmieszek i jajcarz…

     Następnego dnia z drżeniem serca zbliżałem się do wiadomej posesji. Najpierw z daleka upewniłem się, że brama jest zamknięta. Potem ostrożnie poszedłem dalej. Przechodząc obok bramy, zerknąłem na podwórko. Trzy psy biegały sobie luzem, jak zwykle, pod samą bramą. Między innymi mój znajomy, czarny wilczur. Zatrzymałem się nawet, chcąc sprawdzić jego reakcję. Leniwe spojrzenie w moją stronę upewniło mnie, że mnie zauważył. Ale na tym koniec. Żadnego ujadania, żadnego warczenia, żadnego walenia łapami w bramę.

     Od tamtej chwili ani razu na mnie nie zaszczekał.