Wyprawa do Raju

    Muzeum Porsche znajdowało się jeszcze bliżej, niż odwiedzone poprzednio muzeum Mercedesa. Zaledwie kilka przystanków kolejką. Trafiliśmy bez problemu. Zresztą, logo muzeum było bardzo charakterystyczne i widoczne z daleka. I nie da się ukryć, bardzo kiczowate.

To zdaje się prawdziwe samochody - bo tu o takie łatwiej niż o rzeźby

     To muzeum różniło się od poprzedniego, choć i tu zastosowano ekspozycję chronologiczną. Trzeba jednak pamiętać, że Porsche nie jest firmą tak wszechstronną jak Mercedes, tylko wyspecjalizowaną w produkcji samochodów z określonego sektora. Stąd też mniej czasu kosztowało nas zwiedzanie, bo mniej było do pokazania.

     Na początku konstrukcje eksperymentalne. Można je nazwać pionierskimi, ale trzeba pamiętać, że Ferdinand Porsche był o wiele młodszy od takich osobistości jak Gottlieb Daimler, czy Carl Benz, którzy stworzyli podwaliny motoryzacji i których popiersia widniały w poprzednim muzeum (obok Otta i Maybacha). Jego konstrukcje były więc późniejsze, a przez to również bardziej zaawansowane i bardziej przypominały samochody niż bryczki bez dyszla. Pozwoliłem sobie uwiecznić jeden z jego pierwszych samochodów. To konstrukcja z 1900 roku. I – uwaga, mocne – wyposażona jest w napęd HYBRYDOWY. Zwróćcie uwagę na masywne przednie koła. Znajdują się w nich silniki elektryczne. Jednostka spalinowa jest niewidoczna – o jej obecności świadczy jedynie chłodnica, czyli ten niewątpliwie przydający mu uroku zestaw mosiężnych, użebrowanych rurek z przodu.

Zwróćcie uwagę na masywne kołpaki w przednich kołach

     Generalnie, pasją Ferdinanda Porsche był napęd elektryczny, czego nie udało mu się w zasadzie wprowadzić do żadnego seryjnie produkowanego pojazdu. Taki właśnie napęd zaproponował do niemieckiego czołgu PzKpfw VI, zwanego Tygrysem, ale niedopracowana jeszcze, a przez to zawodna konstrukcja poległa z kretesem w konkursie z klasycznym napędem. Ulepszoną wersję zastosował później w największym czołgu, jaki kiedykolwiek w historii zbudowano – efekt megalomanii Hitlera – przewrotnie nazwanym Maus („Mysz”). Zbudowano tylko dwa prototypy, jednego nawet nie dokończono. Ten skończony znajduje się dziś w podmoskiewskim muzeum w Rosji. Zapewne jako łup wojenny. Stąd w muzeum znajdowała się jedynie jego makieta.

     Tak, tak, nie można zapominać, że choć Ferdinand Porsche uważany był (i słusznie) za genialnego konstruktora (jest autorem około tysiąca patentów), jego współpraca z nazistami w dziedzinie pojazdów militarnych kładzie się cieniem na jego osobowości. Choć on sam nazistą nie był, żadnych zbrodni nie popełnił (powojenna sojusznicza komisja śledcza nie postawiła mu żadnych zarzutów), a polityką w ogóle się nie interesował, nie przeszkadzało mu to we współpracy i czerpaniu z tej współpracy zysków i zaszczytów. I to nawet wtedy, gdy w jego fabryce zatrudniono więźniów z obozów koncentracyjnych. Na jego usprawiedliwienie mogę tylko wspomnieć, że wtedy w Niemczech ktoś taki jak on miał wybór jedynie między współpracą, a kulką, a on sam zdawał się w ogóle nie dostrzegać nawet tego oczywistego faktu – do tego stopnia wzrok zasłaniały mu jego konstrukcje.

     To muzeum było bardziej adresowane do takich osób jak ja. Było bardziej techniczne niż poprzednie – skupiło się na patentach i niezwykłych konstrukcjach elementów samochodów. Dla mnie, choćby z racji zawodu, niezwykle interesujące. Fotek nie robiłem, ale pewnie i tak dla większości z Was byłyby one niezrozumiałe. Już sobie wyobrażam te komentarze. Co ten Nit w tym widzi? Dwie rurki, połączone jakimś wihajstrem – no co w tym takiego niezwykłego? A to co? Po prostu wygięty pręt. Nic specjalnego, mój szwagier też ma taki i wiesza na nim wiadro w piwnicy! Wiec postanowiłem skupić się na tej piękniejszej części ekspozycji. I nie, wcale nie chodzi mi hostessy, tylko o samochody. Bo gdyby samochód był kobietą, to tam prezentowały swoje wdzięki same Miss Uniwersum.

     Miłośnicy motoryzacji z pewnością wiedzą, że Ferdinand Porsche był głównym konstruktorem, w zasadzie twórcą Volkswagena (twórcą późniejszej firmy Porsche był jego syn, również konstruktor). Zatem popularnego Garbusa nie mogło tu zabraknąć. Włącznie z przekrojem jego charakterystycznego silnika, czterocylindrowego boksera, w którym można było prześledzić w ruchu wszystkie pracujące mechanizmy. Wersji Garbusa też pokazano niemało. Byłem pewien,  że mam jakieś fotki, ale albo mi się pomyliło, albo skasowałem je razem z pionierskimi konstrukcjami z Mercedesa. Za to później też było czym nacieszyć oko. Oj, było!

     Tym modelem zdaje się jeździła Kelly Mc’Gllis w filmie „Top Gun”. Tylko tamten miał inny kolor.

Porsche 356 - Top Gun  pełną gębą

     Potem zaczęły się pierwsze modele dobrze wszystkim znanej dziewięćset jedenastki.

Porsche 911

     Zawsze podobał mi się też model 944, ale też zawsze marzyłem o czerwonym. Tym razem zmieniłem zdanie. Ten jaskrawozielony samochód przyciągał wzrok jak magnes.

Porsche 944

     Skoro Porsche, nie mogło zabraknąć wyścigówek. To przecież specjalizacja firmy. Te sfotografowałem specjalnie dla Drugorodnego – to bolidy wyścigowe klasy DTM.

Bolidy DTM - w takich ścigał się niedawno Robert Kubica

     No i coś dla mnie. Pamiętam, to był rok 1985. Wtedy to po raz pierwszy Telewizja Polska pokazała transmisję z wyścigów Formuły 1. Pamiętam, że aktualnym mistrzem świata był wówczas Alain Prost, prowadzący biało-czerwonego McLarena z silnikiem Porsche. McLaren stosował ten silnik jeszcze w przyszłym sezonie, w którym Alain Prost zapewnił sobie kolejny mistrzowski tytuł. A oto i samochód, na którym tego dokonał. I to nie TAKI samochód, tylko TEN samochód!

McLaren Porsche Alaina Prosta z 1986 r.

     I dowód na prawdziwość moich słów.

Zbliżenie

     Nie zabrakło i takiego samochodziku i to w skali 1:1. To jednoznaczny dowód na to, że samochód jest kobietą. Przy okazji dowiedziałem się, że ten model w rzeczywistości w ogóle nie istniał. Zbudowano go specjalnie na potrzeby filmu „Auta”. Choć przypomina model 911, ma nieco przerobiony przód, podwyższony dach i skrócony dystans między osiami.

Prawdziwa Sally

     Dalej – same cudeńka! Tego tam naprawdę nie brakowało. Aż chce się otworzyć drzwi, wgramolić za kierownicę, wystawić łokieć i zamruczeć silnikiem. Ale nic z tego. Pandemia!

Czy to nie jest Raj?

     Ale aby trochę złagodzić ten rygor, wystawiono jeden kabriolet, do którego pod warunkiem uprzedniej dezynfekcji można było wsiąść i poczuć się przez chwilę jak milioner. A raczej syn milionera, bo sam milioner nie ma czasu na rozbijanie się takim wózkiem – on musi zarabiać swoje miliony. Zezwolono nawet na chwilowe zdjęcie maseczki i strzelenie sobie fotki. Nie omieszkałem skorzystać z okazji, tylko w jej oficjalnej wersji dorysowałem sobie nieco przystojniejsze ryło, żeby nikogo nie straszyć. Zapewniam jednak, że cała reszta to ja, we własnej osobie.

A to ja w CUDOWNEJ bryce

     Wychodząc z muzeum, jednogłośnie stwierdziliśmy, że przyszły weekend też spędzimy w muzeum.

     - Godzinę drogi stąd jest świetne muzeum techniki!

     - I mają tam Concorde’a!

     - I samoloty z czasów wojny!

     - I pełno czołgów!

     - A jakie wozy!

     - I ile bolidów!

     Jak oni potrafili przekonać! Kolejny weekend miałem więc zaplanowany.