O latających strusiach

     Zawsze w szkole uczono mnie, że struś to nielot. Jest jak nieudany samolot, który nie potrafi oderwać się od ziemi. Nic a nic mnie to nie dziwi, bo do latania potrzebna jest choćby minimalna doza inteligencji. A gdy spojrzeć na ten głupi dziób, opada człowiekowi wszystko. Już wiadomo, że mamy do czynienia z debilem.

     Potęga umysłu strusia manifestuje się głównie podczas obskubywania metalowego ogrodzenia z zielonej, polietylenowej powłoki. Nieważne, że nie smakuje. Nieważne, że szkodzi. Nieważne, że niestrawne. Ważne że zielone!

     I powiedzcie sami – dalibyście temu stworzeniu możliwość latania? To tak, jakby wyciągnąć opóźnionego w rozwoju szympansa i posadzić go za sterami samolotu! Katastrofa pewna!

     Ale nawet wśród strusi są wyjątki.

     Jest jeden, prawdopodobnie na pobliskiej farmie. Jastrząb inteligencji, as improwizacji, McGyver pomysłowości. Prawdziwy wojownik nocy.

     Na pozór niczym nie różni się od innych strusi. Zapewne bawi go, gdy przybiera na swą inteligentną twarz minę imbecyla i nabiera wszystkich wokół. Nikt go nie rozpozna. Jest niesamowicie sprytny. Swój kamuflaż posunął nawet do tego stopnia, że też udaje obskubywanie ogrodzenia. Wprawdzie nie łyka tego, jak jakiś idiota, ale kto by tam zwrócił na to uwagę.

     Gdybym miał zgadywać, po co on to robi, stawiałbym na wywiad. Jak niegdyś rotmistrz Pilecki, dał się zamknąć na farmie, aby obserwować i zbierać informacje – a wszystko to po to, aby świat dowiedział się o obozach zagłady dla strusi.

     I jest ich więcej! Przypuszczam, że to jakiś oddział cichociemnych strusi senegalskich, zrzucony przez Greenpeace na tereny naszego kraju.

     Raz na jakiś czas, nasz znajomy struś wymyka się niepostrzeżenie z farmy. Zawsze nocą. Poczeka, aż wszyscy zasną i wojskowym, świetnie wyszkolonym sposobem przeskakuje ogrodzenie. Płot prawie trzy metry wysoki, na zwykłego strusia wystarczy, ale struś komandos nie takie przeszkody pokonuje.

     A potem…

     Teraz uwaga, mocne!

     Struś rozpędza się po polu. Biegać umie równie dobrze jak każdy inny przedstawiciel swego gatunku. Ale w pewnym momencie rozpościera skrzydła i… Wznosi się w powietrze!

     Cóż, jest to struś. Nie da rady wystartować z miejsca, jak jakiś wróbel. Masa swoje robi. Musi więc startować z rozbiegu. Praw fizyki pan nie zmienisz i nie bądź pan głąb!

     Sztukę nawigacji ma zaliczoną na piątkę. Nie przysypiał na wykładach, to pewne! Potrafi obserwować światła, pojawiające się w mniejszych i większych miejscowościach, zna położenie gwiazd, no i zapamiętał dokładnie mapę okolic. Bezbłędnie kieruje się do umówionego punktu – na pewne osiedle, na skraju miasta. Tam, na jednym z bloków, na czwartym, najwyższym piętrze, musi znaleźć umówiony balkon. Ląduje na nim delikatnie i czeka. Niedługo. Już po chwili zjawia się drugi struś, równie dobrze wyszkolony i siada obok niego na poręczy balkonu. Następuje przekazanie informacji. Ponieważ raport został przygotowany już wcześniej, nie zabiera to dużo czasu. Już wkrótce jeden ze strusi rozkłada skrzydła, pochyla się i, wykorzystując różnicę wysokości, rozpędza się w locie pionowym, by tuż nad samą ziemią złapać siłę nośną i wzbić się w górę. Nasz struś czeka jeszcze kilka minut i robi dokładnie to samo. Po kilku minutach jest już na swojej farmie. Znów przybiera idiotyczny wyraz twarzy i kieruje się w stronę zagrody, gdzie śpią już inne strusie.

     A skąd o tym wiem?

     Wywnioskowałem!

     Bo niemożliwe jest, żeby inne, mniejsze ptaki, w ciągu jednej nocy, tak dokumentnie zasrały mi balkon!

     I już wiem, że jednego ze swoich drzewek bonsai już nie odratuję. Niestety, tego najcenniejszego.