Za co lubię Arabów

     Do niedawna słowo „Arab” kojarzyło mi się z brodatym człowiekiem, prowadzącego wielbłąda po pustyni, zdążającego do małego miasteczka, o wąskich uliczkach i kopulastych dachach , w którym mieszkał pewien chłopiec, imieniem Alladyn.
     Potem koniunktura na skojarzenia nieco się odmieniła i moim oczom zaczął się ukazywać ten sam człowiek, ale już bez wielbłąda, za to z nieodłącznym kałachem pod pachą i obłędną nienawiścią w oczach. Nie powiem, żeby to była sympatyczna postać…
     Dlatego postanowiłem przypomnieć sobie, jak wiele Arabom zawdzięczam.
     Nie, nie chodzi o naukę – w taki dzień, jak dziś, człowiek nie myśli o cyfrach, czy astronomii, no, może jedynie trochę o medycynie. W taki dzień jak dziś, człowiek przypomina sobie, za co naprawdę warto kochać Arabów.
     A jaki dziś dzień? Nie wiem, jak u Was, ale nas wreszcie odwiedził mróz, w dodatku w bardzo nietypowej formie. Otóż, ów mróz występuje jedynie przy gruncie, natomiast w powietrzu już nie. Wskutek tego, z nieba leje się deszcz, zamarza na ulicach i tworzy śliczną i idealnie śliską szklankę. Na spodzie lód, na górze woda. Bez kolców na butach kroku nie zrobisz.
     Już rano, idąc do pracy, słyszałem zewsząd przekleństwa. Otóż, szyby w samochodach pozamarzały w taki sposób, że pokryły się warstwą śliskiego, bo mokrego lodu. I to warstwą dość grubą. Żadna skrobaczka nie mogła mu dać rady, bo nie dość, że ślizgała się po jego powierzchni, to jeszcze nie dawała rady oderwać tak dokładnie przyklejonego lodu. Samochody w świetle ulicznych lamp, skrzyły się milionami diamencików – to zamarznięte krople wody stwarzały taką iluminację.
     Samochody, które właściciele zdołali już poobijać z lodowej pokrywy, zapewne przy pomocy dłuta i młotka, nie miały kłopotów z poruszaniem się – sól drogowa załatwiła sprawę. Za to na chodnikach – zgroza! Ja sam musiałem załączyć ABS. Znaczy to, że musiałem zacząć tak stawiać nogi, aby nie utracić przyczepności. Nauczyłem się tego kiedyś – wystarczy stawiać stopy maksymalnie pionowo, przed zetknięciem z ziemią przyhamowując nieco składową poziomą. Zwalnia to trochę prędkość poruszania się, ale pozwala na w miarę swobodne przemieszczanie z miejsca na miejsce. Pod warunkiem, że idzie się po powierzchni poziomej! Pod górkę wejść się nie da. Z górki trudniej utrzymać równowagę. Ale, o dziwo, udało mi się dotrzeć do pracy jedynie ze skręcona kostką, w dodatku niezbyt boleśnie.
     Nie udało mi się natomiast coś innego – nie udało mi się nie zmarznąć!
     Pomimo ciepłego ubrania, zimny wiatr, połączony z wilgotnym powietrzem, przenikał do kości. W połowie drogi trząsłem się jak galareta. Gdy dotarłem do biura, pierwsza rzeczą, jaką zrobiłem, było przyrządzenie sobie gorącej herbaty i żałość, że nie mam ani miodu, ani cytryny, ani rumu.
     Bo za to właśnie dziś kochałem Arabów najbardziej – sprowadzili do Europy rum!
Skąd wziął się ten trunek, nie do końca dziś wiadomo. Wynaleziono go na Dalekim Wschodzie, prawdopodobnie w Chinach. Do Europy trafił właśnie dzięki Arabom, którzy w Hiszpanii zakładali plantacje trzciny cukrowej. Mimo, iż rum dziś kojarzy się głównie z Karaibami, używana do jego wyrobu trzcina cukrowa, pochodzi ze Starego Świata. Do Ameryki zawiózł ją dopiero Krzysztof Kolumb. Za to zadomowiła się na dobre na Karaibach i tam też szybko zaczęły powstawać destylarnie rumu.
     Początkowo był to bardzo mocny trunek. Jego moc dochodziła nieraz do 80 procent zawartości alkoholu! O żadnym amatorze rumu nie można było wtedy rzec, że ma niewyparzony pysk.
W słynnej scenie z „Piratów z Karaibów” (wbijcie sobie w Google „why is the rum gone”) nie ma ani krzyny przesady – rum palił się znakomicie. Dopiero po sprowadzeniu go do Europy, zaczęto go rozcieńczać, aby nadać mu moc podobną do innych wódek. I tak powstał trunek, który znamy dzisiaj.
     Rum, jak już wspomniałem, powstaje poprzez fermentację trzciny cukrowej lub melasy. Zachowuje jej aromat, choć w różnym stopniu. Istnieje wiele różnych technologii produkcji rumu, zależnie od miejsca jego powstawania. Sposób jego dojrzewania decyduje o tym, jaką będzie miał barwę. Mamy rum biały, dojrzewany w metalowych beczkach, lub szklanych balonach, przypominający nieco białą wódkę o słabym, rumowym aromacie. Jeśli dojrzewano go w dębowych beczkach, otrzymamy rum złoty, lub ciemny, o znacznie silniejszym aromacie i wyraźniejszym smaku. Rum jest znakomitym składnikiem koktajli i innych napitków, zwłaszcza słodkich, że wspomnę tylko Mojito, Cuba Libre, albo Daiquiri.
     Rum ma też znakomite własności rozgrzewające i nie bez przyczyny to on właśnie jest głównym składnikiem grogu – napoju rozgrzewającego, stworzonego z myślą o marynarzach.
     Ja mam swoją prywatną recepturę na napój grogopodobny. To po prostu herbata z rumem. Robię sobie herbatę, dodaję do niej cytryny, słodzę łyżką miodu i wlewam mały kieliszek rumu. Pić póki gorące. Skutkiem natychmiastowym są rumieńce na policzkach – człowiek czuje wyraźnie, że odtaje. Potem pojawia się senność, błogość, ciepełko, a następnie kuksaniec któregoś z domowników, informującego się, kiedy do cholery ewakuuję siędo łózka, bo moje chrapanie zagłusza telewizor.
     Może to zresztą i lepiej, że w pracy nie miałem rumu. Raz, że to nie w porządku używać go w pracy, dwa, że sprzeczne z przepisami, trzy, że niebezpieczne, jak wszystko co odbiera rozum, cztery, żema zdecydowanie negatywny wpływ na wydajność pracy – bo, o ile człowiek nie jest z zawodu testerem pościeli, trudno mu jednocześnie spać i pracować. Ale w domu już sobie pofolguję, bez żadnych zahamowań.
      O ile dotrę w jednym kawałku. Bo z powrotem ma pod wiatr! A przyczepność wciąż ta sama…