Taki klimat...

     Tego, czego nie potrafiły dokonać rzesze trenerów, działaczy i tych… (jak to są te kukiełki?)… Animatorów*! Tak więc, czego oni nie potrafili dokonać, dokonał deszcz, do spółki z mrozem. Mianowicie, ci dwaj goście przekonali mnie do jazdy figurowej na lodzie.
     Na początku zafundowali nam wszystkim wielkie lodowisko. Obejmowało całe miasto. Tak to się bowiem odbywało: deszczyk, dopadający gruntu, rozpływał się po nim i zamarzał w idealną, gładką taflę, a kolejne krople jeszcze bardziej ją wygładzały, wzmacniały i pokrywały warstewką niezwykle śliskiej cieczy.
     Wyszedłem przed dom i stanąłem… Znaczy, taki miałem zamiar, ale powiódł się tylko połowicznie, bowiem siłą bezwładności poruszałem się nadal, choć moje nogi pozostawały nieruchome. Dojechałem tak do trawnika i tam jakaś nierówność spowodowała, że się zatrzymałem, przy okazji wzbudzając mały wietrzyk przy pomocy ramion.
     Pokręciłem głową. Zauważyłem przy tym, że moje buty odwzorowały ten ruch w przeciwnym kierunku. Czysta fizyka. To tak jak ze śmigłowcem. Gdyby nie małe śmigiełko obrotowe na końcu ogona, niczym niepodparty w powietrzu śmigłowiec kręciłby się w stronę przeciwną do ruchu głównego wirnika. Tu było podobnie – siła tarcia między butami i podłożem zmalała do tego stopnia, że kręcenie głową wprawiało w obrót resztę ciała, choć nie tak gwałtownie, proporcjonalnie do masy.
     - No, nieźle! – pomyślałem. – Jak ja teraz dojdę do sklepu?
     Na wszelki wypadek mówiłem to w myślach, bojąc się, że w przypadku wypowiedzenia tych słów, siła odrzutu mogłaby mnie skierować w tył.
     Poruszyłem nogami. Postawiłem pierwszy krok, potem drugi, potem trzeci… Nic z tego, ciągle stoję w miejscu! Przelazłem na trawnik. Tam było trochę bardziej chropowato, więc udało mi się ruszyć. Wykorzystując siłę rozpędu, przeszedłem na chodnik i tam już poślizgałem się w kierunku spożywczego. Oczywiście, była to podróż z przygodami, bo nogi mocno mi się rozjeżdżały. Wykonałem kilka całkiem efektownych figur. Ponieważ nie wiedziałem, jak się nazywają, sam nadałem im nazwy.
     Zacząłem od podwójnego marsla , zakończonego efektownym ementalerem. Ten płynnie przeszedł w potrójny wihajster, następnie kilka w miarę normalnych kroków, zakończonych czymś, co jak nic zasługuje na nazwę podwójnego Axla, ponieważ czułem się po tym, jakbym stukał do bram nieba**.
     - Nic się panu nie stało?! – jakiś starszy pan próbował podbiec do mnie, ale buty tak mu zabuksowały na chodniku, że wylądował w krzakach pigwowca japońskiego (pamiętam, bo jesienią sam obrywałem z niego owoce).
     - Nie, nic! – odparłem resztką tchu. – Lubię sobie czasem tak poleżeć, uspokoić się, popatrzeć w gwiazdy… A co u pana?
     - W porządku – zabrzmiała odpowiedź. – Te krzaczki są całkiem ładne w tych koszulkach z lodu, prawda?
     - Prawda – potwierdziłem. – A jeszcze milsze są drzewa, zwłaszcza, gdy zawieje wiatr. Zauważył pan, jak ładnie wtedy dzwonią?
     Potem próbowaliśmy się jakoś pozbierać, co o mało nie skończyło się połamaniem nóg. Jakoś tak, po trosze na czworakach, zbliżyliśmy się do siebie i pomogliśmy sobie wzajemnie stanąć na nogi. Udało się za trzecim razem. Na babę z parteru, która akurat otworzyła okno i rzuciła coś w stylu „Degeneraci! Tak wcześnie, a oni już ledwo łażą!”, w ogóle nie zwróciliśmy uwagi.
     - Gdzie dozorca? –dziwił się towarzysz niedoli. – Zwykle o tej porze jest już odkute, posypane solą, odśnieżone, wysypane piaskiem…
     - Pewnie też nie może dotrzeć – zauważyłem. – Wyobraża pan sobie ciągnąć wózek z piaskiem na takim lodzie?
     Uznaliśmy, że to możliwe, ale okazało się, że oceniliśmy go niesprawiedliwie. Dozorca leżał w krzakach kilkanaście metrów dalej, obok przewróconego wózka z piaskiem. Gdy nas usłyszał, zaczął wzywać pomocy, bo utknął paskudnie i nie mógł się ruszyć. Wyciągnęliśmy go stamtąd, wskutek czego znów leżeliśmy na ziemi. Żmudna procedura wstawania zaczęła się od początku.
     - Panie, co ja mam robić? – biadolił dozorca. – Co posypię, to zaraz przykrywa następna warstwa i ślisko jak przedtem.
     - Może solą? – podsunąłem. – Temperatura w pobliżu zera, to sól powinna dać radę.
     - Panie, na taką warstwę lodu to ja ze dwie przyczepy soli bym musiał wysypać! A i tak prawie cała spłynie na trawnik!
     Miał rację. Nikt nie przewidział, że jednocześnie będzie mróz i w miarę ciepły deszcz. Sam widziałem to zjawisko dopiero drugi raz w życiu.
     No cóż, nie miałem czasu na pogaduszki, pożegnałem się i poszedłem (że tak umownie to czołganie się nazwę) do sklepu.  Co mnie zdziwiło niepomiernie, to fakt, że zarówno sprzedawczyni , jak i zaopatrzenie, dotarły na czas. No cóż, drogi posypano już wcześniej, więc samochodami dało się poruszać. Tylko chodniki zamieniły się w łaminóżki i łamirączki.
     Kupiłem, co potrzeba i rozpocząłem mozolną podróż z powrotem. Starałem się iść trawnikiem, gdzie wprawdzie lodu było więcej, ale też był bardziej chropowaty i dało się od biedy iść. Pozdrowiłem sterczące z krzaków stopy dozorcy, zapewniającego mnie, że spoko, da sobie radę i po krótkim**** czasie dotarłem do klatki schodowej.
     Rozpoczynał się nowy, piękny dzień…

P.S. Wprawdzie obiecałem tutaj opis odkuwania samochodu, przy pomocy młotka, ale trochę mnie poniosło i notka mi się za bardzo rozrosła. Obiecuję zrobić to w następnym wpisie.

* Jak mawiał mistrz Janusz Gajos
** Jak pamiętamy, albo i nie, Axl Rose z grupą Guns n’Roses zrobili z tej piosenki Boba Dylana przebój na skalę światową. Potem wiele osób dziwiło się, że Bob Dylan śpiewa piosenki Gunsów, co skończyło się podejrzeniem o niemoc twórczą i przesądziło o przyznaniu Literackiej Nagrody Nobla Wisławie Szymborskiej. ***

*** No dobra, źródeł brak, ale przyznacie, że brzmi prawdopodobnie!
**** Rzecz względna. Koleżanka Małżonka napadła na mnie z wyrzutem: „Co tak długo!? Spóźnimy się do pracy!”.