O wyrzutach sumienia, o uczuciach śrubki oraz o tym, że nie jestem złodziejem, choć tak naprawdę jestem

     Wczoraj wyszedłem z pracy o zupełnie nieludzkiej godzinie.

     Choć czasy, w których w przemyśle pracowało się od siódmej do piętnastej, dawno już minęły, ja wciąż przychodzę do pracy na siódmą. Wychodzę różnie, czasem (ostatnio nie) zdarza się, że o szesnastej, najczęściej około osiemnastej, bywa, że o dwudziestej trzeciej.

     Ale wczoraj wyszedłem o piętnastej.

     Co w tym dziwnego? Niby tak powinno być – osiem godzin i do domu. Za tyle właśnie mi płacą.

     Ale czułem się dziwnie. Nieswojo. Wręcz miałem poczucie wstydu, jakbym robił coś nieprzyzwoitego. Byłoby to zrozumiałe, gdybym urwał się na przykład o trzynastej. Ale to już trzecia po południu! Pracownicy zmianowi masowo ruszają w stronę bramy… A ja z nimi. Tłumaczyłem się sam przed sobą, że przecież pracuję od siódmej i nie robię sobie, jak większość moich kolegów, przerwy na lunch. Nic nie pomaga. Mam uczucie żalu za grzech…

     Stwierdziłem, że mam już wyprany mózg, zamieniłem się w korporacyjne zwierzę, w leminga, w niewolnika, w niewiadomocojeszcze.

     Gdybym jeszcze wyszedł, bo stwierdziłem, że mam dość na dziś. Ale nic z tego – wyszedłem, żeby zdążyć z załatwieniem pewnej sprawy, którą musiałem załatwić do szesnastej, a udało mi się ją załatwić zanim jeszcze duża wskazówka stanęła na szóstce. Do pracy już nie wracałem, poszedłem do domu.

     Pierwszy szok, jaki przeżyłem, to zaraz po wyjściu z pracy. Poczułem się jak wampir. No bo wokół jeszcze jasno, a ja nie przyzwyczajony, żeby wychodzić za dnia.

     Drugi szok był wtedy, gdy przyszedłem do domu. Pominę tu kąśliwą uwagę Koleżanki Małżonki („Co to, wyganiali dzisiaj?”). Ale co ja mam robić z tak długim wieczorem? Zwykle po przyjściu brałem prysznic, jadłem kolację, chwilę pogadałem z rodziną i już trzeba było iść spać. A teraz? Co tu robić? Może książkę poczytać? Może na gitarze pobrzdąkać? To ostatnie zresztą szybko wybito mi z głowy, bo reszta rodziny chciała oglądać jakiś głupi serial… Skończyło się na randce z Agathą Christie – muszę przyznać, że zaskoczyła mnie i tym razem. Nigdy bym nie zgadł, że to ten miły chłopak był mordercą – nie dlatego, że miły, ale dlatego, że moim zdaniem nie miał możliwości popełnienia zbrodni. No cóż, kiepski ze mnie detektyw – przynajmniej w porównaniu do takiego giganta, jak Hercules Poirot.

     Przy okazji, stwierdziłem, że w kieszeni spodni przywlokłem kilka śrubek z pracy. W zakładzie pomierzyłem je, sporządziłem krótki raport wymiarowy na własny użytek, wrzuciłem w kieszeń i zupełnie o nich zapomniałem. I tak przywędrowały sobie do mojego pokoju, powiększając stertę klamorów, przywleczonych z pracy w ten sam sposób i z tej samej przyczyny. Nie miałem zamiaru ich przynosić, choćby dlatego, że do niczego mi nie są potrzebne. Bo na co może się w domu przydać zaworek Schraedera, aluminiowy wspornik, kawałek cienkiej, miedzianej rurki, gwintowane przyłącze do systemu AC, czy próbka wyciśniętego metalu? Tym razem było to pięć śrubek, jakby nie patrzyć, o znormalizowanym gwincie, więc da się to pewnie kiedyś zastosować do czegoś, co nie zmienia faktu, że była to kradzież. Mimowolna, co prawda, nieświadoma, ale kradzież, ponieważ nie mam zamiaru tego odnosić. Odniesienie tych przedmiotów miałoby tylko jeden cel – wyczyszczenie własnego sumienia. Żaden inny skutek nie jest brany pod uwagę. Na linii nie wolno używać części niewiadomego pochodzenia, czyli nie z magazynu lub innej linii – nie wolno mi tych śrubek po prostu wrzucić w pojemnik – muszą być złomowane. Tak należałoby uczynić, ale jakoś nie mam serca. Budzi się we mnie jakiś dziwny odruch współczucia dla złomowanych śrubek. Wyobrażam sobie, co taka śrubka czuje.

     Gdyby miała uszkodzony gwint, albo skrzywiony łeb, albo jakikolwiek defekt – byłaby jak człowiek po wypadku, albo ciężko chory. Umiera, bo nic na to nie możemy poradzić. Ale zdrowa śrubka? Wyrzucić ją w złom, to tak, jakby ją ZABIĆ! Ona cieszy się życiem, jest pełna sił, pełna chęci do pracy, marzy w skrytości ducha o jakiejś przystojnej nakrętce z sąsiedniego pudełka – a tu nagle ląduje w złomie, przeznaczona na przetop! Nie! Dlaczego?! Jestem za młoda, żeby umierać! Nie poznałam jeszcze życia, nie przeżyłam mojej wielkiej miłości, nawet klucza nasadowego nie poznałam!

     Nie, nie mam sumienia. Wolę wrzucić ją do przegródki w moim pudełku. Niech tam sobie leży z innymi śrubkami, niech plotkuje o nakrętkach, o kluczach płaskich i nasadowych, o gwintowanych otworach, niech sobie wzajemnie opowiadają o smarach, przywracających zdrową cerę, o najmodniejszych powłokach antykorozyjnych i innych śrubowych sprawach. A gdy przyjdzie na nią czas, weźmie orzeźwiającą kąpiel w oleju i z pąsami na swej sześciokątnej główce wyruszy, by złączyć się z wybraną nakrętką – na zawsze, dopóki ich rdza nie rozłączy.