Tydzień Przesilenia

     Jak niektórzy z Was wiedzą, jestem stworzeniem wybitnie ciepłolubnym. Kocham lato, słońce, zieleń, świergot ptaków, zapach kwiatów, a nienawidzę zimy, mrozu, śniegu, krakania gawronów i nagich gałęzi. Dziś rozpoczął się okres, który sam kiedyś nazwałem Tygodniem Przesilenia. Punktem kulminacyjnym jest 22. czerwca - najdłuższy dzień w roku. Tydzień Przesilenia zawiera też trzy dni przed i trzy dni po letnim przesielniu. To mój ulubiony tydzień w całym roku.

     Sześć lat temu, w początku wspomnianego tygodnia, 19. czerwca 2007 roku wpadł mi do głowy pewien pomysł. Założyłem sobie blog. Na Onecie, bo był to najczęściej odwiedzany przeze mnie portal. Dałem mu tytuł "Nitagerowe Wypociny", bo nie miałem żadnego pomysłu na to, o czym będę pisał. Stwierdziłem więc, że będą to naprawdę wypociny i tytuł wydał mi się bardzo adekwatny.

     Tytuł pierwszej notki zerżnąłem bezczelnie od jednego z moich ulubionych powieściopisarzy, Janusza Meissnera: "Moje złego początki". I tak się zaczęło. Byłem pewien, że z blogiem będzie tak samo, jak ze wszystkim w moim życiu - rzucę się na niego, jak lew, trochę poskrobię pazurami, po czym zapomnę, że on w ogóle kiedykolwiek istniał. Ot, słomiany zapał. Może i tak by się stało, gdyby nie fakt, że Onet, po zaledwie dwóch tygodniach, pokazał mój wpis na pierwszej stronie. Aż mnie zatkało!...

     Wtedy jeszcze nie wiedziałem, co to oznacza. Wydawało mi się, że to prawdziwa sława na mnie spadła! Zostałem celebrytą! Uwierzyłem w to, że jestem wielkim, poczytnym i powszechnie szanowanym autorem, któremu do tej pory nie przyznano Literackiej Nagrody Nobla wyłącznie z powodu mojej anonimowości. No, ale miałem świadomość, że są w sieci osoby, które bez trudu rozszyfrują moją tożsamość. I wtedy się zacznie cyrk! Byłem pewien, że teraz to już nie opędzę się od wielbicieli, wciskających mi notesiki z prośbą o wpis, dziennikarze będą mi podtykali pod nos mikrofony, paparazzi zaczną czyhać pod moim domem, a kolorowe pisemka zapełnią się plotkami na mój temat. Ciekaw byłem zwłaszcza tych ostatnich - szczególnie interesowało mnie, z kim będę miał romans.

     Przed lustrem zacząłem trenować znudzoną pozę - przecież takiego celebryty nie może zainteresować byle co! On już wszystko widział, wszystko słyszał i prawie wszystkiego dotykał. Zacząłem trochę trenować, żeby zrzucić brzuch, bo sami rozumiecie, muszę się zmieścić w kadr! Surowe jajka niespecjalnie mi smakowały, ale przecież o głos też trzeba dbać. Próbowałem nadać mu nieco mroczne brzmienie.

     Koleżanka Małżonka zaniepokoiła się na dobre, gdy przyłapała mnie na przeglądaniu kosmetyków. A co? W tym świecie wygląd to podstawa! Tylko że do tej pory wystarczały mi byle jakie mydło, szampon przeciwłupieżowy i pasta do zębów. No i woda po goleniu, na którą nigdy przedtem nie zwracałem uwagi, bo zawsze używałem tej, którą dostałem na urodziny. Gdy się skończyła, otwierałem szafkę i brałem następną - rodzina zaopatrzyła mnie na całe lata! Jak skończyla się niebieska, brałem żółtą. Gdy wyczerpała się żółta, brałem białą. Gdy z białej nie dało się wysączyć ani jednej kropli, wyciągałem czarną itd. Cały czas mowa o kolorze butelki, bo płyny przeważnie były bezbarwne. Stąd zapewniam, że nie jest prawdą, jakobym nie potrafił poznać, że do butelki po wodzie toaletowej nalano mi denaturatu. Z tym denaturatem to zupełnie inna historia! Pomyliłem go z octem i zapaskudziłem sobie całą fasolkę po bretońsku, aplikując sobie niespodziewaną ścisłą dietę do samego wieczora.

     Na szczęście dla mnie, okazało się, że wpis na pierwszej stronie Onetu to jeszcze nie jest przepustka do świata celebrytów, ale za to zyskałem kilku czytelników, z którymi wirtualnie się zaprzyjaźniłem. To zachęciło mnie do dalszego blogowania.

     Co się działo przez te lata - opisałem już wielokrotnie, przy okazji kolejnych rocznic.

     Kłopoty techniczne Onetu sprawiły, że coraz poważniej zacząłem zastanawiać się nad zmianą portalu. W sierpniu, głównie na skutek zapowiedzi Onetu o przeniesieniu blogosfery na nową platformę, postanowiłem założyć nowy blog - właśnie tutaj. Polubiłem to miejsce. Jest trochę inne niż stare, ale inne, nie znaczy gorsze. Poza tym. zmiany w starym miejscu są dla mnie nie do przejścia - nie potrafię obsługiwać już swojego starego bloga. Kokpit nawigacyjny, jak to szumnie nazwano, jest dla mnie zupełnie niezrozumiały, pełen dziwnie brzmiących opcji, opisany informatycznym slangiem, którego nie znam - wszystko to sprawia, że nie wracam na stare śmieci. Zadomowiłem się tu i dobrze mi tutaj.

     I tutaj obchodzę swoje szóste urodziny, jako blogera.

     Tylko błagam - tej wody po goleniu nie mam już gdzie chować! W zupełności wystarczy miłe słowo ;)