Jutro idziemy do kina

     A tak naprawdę, to dziś…

     Mieliśmy wprawdzie iść jutro, ale Drugorodnemu coś nie pasuje, więc idziemy dziś. I to jest dobra wiadomość, bo nie muszę wymyślać żadnych wykrętów od planowanego przez moją grupę konstruktorską firmowego spotkania w kręgielni. Tak jakby moje ostatnie popisy nie wystarczyły! Dla Waszej informacji – nie trafiłem ani razu, a zdecydowana większość moich rzutów kończyła w tym rowku na powracającą kulę. No, nie mam ku temu zdolności – prawdopodobnie wynika to z braku zamiłowania do tej dyscypliny sportowej. I zwyczajnie mi się nie chce…

     Interesuje mnie nieco inna dyscyplina. Wprawdzie jedynie jako kibica, bo stwierdzenie, że to drogi sport, na który mnie nie stać, w tym konkretnym przypadku jest doprawdy banałem. Jest to bowiem chyba najdroższa na świecie dyscyplina sportowa, kosztami przewyższająca nawet akrobacje lotnicze.

     Tym sportem jest Formuła 1.

     I nie, nie przyjmuję do wiadomości twierdzeń, że „to nie sport”! To jest sport i to przez wielkie „S”. Powiem więcej: o wiele bardziej sport, niż np. bieganie! Choćby dlatego, że wyścig, pod względem siłowym i kondycyjnym jest równie wymagający, a dodatkowo wymaga jeszcze stuprocentowej koncentracji i aż trudnej do opisania precyzji. Bez odpowiedniego treningu siłowego, kierowca szybko straciłby głowę. Dosłownie, bo przeciążenia zwyczajnie by mu ją urwały. A samo hamowanie (przypominam, że kierowca używa hamulca kilkanaście, a czasem nawet kilkadziesiąt razy na jedno okrążenie) wymaga niesamowitej siły, połączonej z równie niesamowitą precyzją. Próbował tej sztuki niedawno pewien kierowca wyścigowy z niższej klasy – przecież też nie nowicjusz, też się w życiu tego hamulca nawciskał – i okazało się, że potrafi to zrobić jedynie na 70%.

     I żeby nie było, że nie uprzedzałem: za użycie w komentarzu wyrażenia „rajd formuły pierwszej” daję dożywotniego bana!

     Pasję swoją dzielę z Drugorodnym – w zasadzie on dzieli ją ze mną, bo jest jeszcze bardziej zafiksowany na tym punkcie. I dlatego na ten film koniecznie chciałem iść z nim. Chcę go obejrzeć razem z nim, razem z nim poczuć tę atmosferę i razem z nim zachwycić się tym filmem, lub go znienawidzić – jeszcze nie wiem, bo jeszcze go nie widziałem. 

     To była połowa lat 80. Leżałem wtedy w łóżku, złożony grypą i bezmyślnie gapiłem się w telewizor. A tam… Tam po raz pierwszy w Telewizji Polskiej transmitowano wyścig Formuły 1. Do tej pory wiedziałem o niej tyle, co z krótkich migawek w Dzienniku, gdzie czasem – nie zawsze – w dziale „Sport” informowano, kto wygrał kolejny wyścig. Czasem jakieś krótkie wzmianki w programach motoryzacyjnych, albo lakoniczne artykuły w „Motorze”. To przecież nie był sport dla polskiego, marksistowskiego robotnika, „któren wraz z chłopem i entelygentem pracującem stanowią zdrową siłę narodu” (nieodżałowany Jan Kobuszewski). To była jakaś cudaczna dyscyplina, dla zdegenerowanych imperialistów ze zgniłego Zachodu.

     A jednak wtedy, za sprawą wielkiego pasjonata motoryzacji, Włodzimierza Zientarskiego, pokazano to w TV i mało tego, zaczęto pokazywać regularnie. I wciągnęło mnie to. Ta niesamowita, dotąd zupełnie mi nieznana atmosfera tego wydarzenia. I zacząłem oglądać. I poznałem wtedy takie legendarne nazwiska, jak Lauda, Prost, Mansell, Senna, Piquet… Te postacie, w kombinezonach, w kaskach na głowie, wyglądały tak nieziemsko, niby kosmici, a przynajmniej kosmonauci…

     Później Formuła 1 znudziła mnie. Nieustająca dominacja Michaela Schumachera sprawiła, że wyścigi stały się nudne i przewidywalne. Przestałem je śledzić i na kilka lat o nich zapomniałem. Powróciłem do nich dopiero wtedy, gdy na tor wyjechał Robert Kubica, a w tym samym czasie zainteresował się nimi Drugorodny. I dlatego właśnie trwam w kibicowskiej pasji – bo mogę ją dzielić z kimś bardzo mi bliskim. Ten stan rzeczy trwa do dziś.

     I dlatego wybrałem kino. Razem z Drugorodnym, obejrzymy sobie dziś „F 1”.

     I wiecie co? Nie interesuje mnie, jak wypadnie Brad Pitt! W tym filmie bardziej obchodzą mnie statyści: Lewis Hamilton, Fernando Alonso, Alex Albon, Valteri Bottas, Lando Norris, czy Daniel Riccardo. Bo to właśnie są moi bohaterowie!