Emancypantka

     Kiedy wódz spojrzał na nią, wiedziała już, że została wybrana. Zamachał gnatem mamuta, który służył mu za maczugę i zawarczał.

     - Ty – wskazał palcem. – Ty zjeść i do mojego barłogu!

     Gdyby marzyła o ślubie w białej sukni, przy towarzyszących ceremonii dźwiękach organów, to srodze by się zawiodła. Na szczęście nie marzyła, bo w epoce jaskiniowców nikt sobie niczego takiego nie potrafi wyobrazić. Toteż rozczarowanie było raczej niewielkie. Tutaj samiec brał kobietę za włosy, zawlekał do swojego legowiska i na tym kończyły się ceremonie, a zaczynało przedłużenie gatunku.

     Bała się, ale odważyła się spojrzeć mu w oczy.

     - Będziesz bił?

     Zdziwienie odbiło się na jego brodatej twarzy.

     - No pewnie! – burknął. – Ty teraz moja kobieta. Trzeba bić. Ale za to nie będzie głodna.

     Poczuła gęsią skórkę. Będzie bił! Ojciec też bił, ale ojciec kochał. Nie bił mocno. I tylko jak była nieposłuszna.

     Ale ojca już nie ma. Zjadły go lamparty. Nie miał sił z nimi walczyć. Cóż, stary już był. Miał chyba ze trzydzieści lat, albo i więcej.

     - Ale bić trzeba tylko jak nieposłuszna – odezwała się. – Jak posłuszna, nie trzeba.

     Zmarszczył krzaczaste brwi.

     - Trzeba – huknął i wskazał na Słońce. – Świetlisty bóg chce! Trzeba!

     - A skąd wiesz, że bóg chce? – spytała przekornie.

     Nie zapomniała, by się przy tym uśmiechnąć. Zalotnie się uśmiechnęła! Wiedziała, że wódz, choć poczuje się dotknięty jej bezczelnością, nie o tym będzie myślał, gdy zobaczy taki uśmiech.

     I miała rację. Aż mu się nozdrza rozchyliły. Widać było wyraźnie, jak silną pała do niej żądzą. Jeśli naprawdę myślał o bogu, to momentalnie jego myśli przestawiły się inny tor.

     - Szaman mówił – warknął. – On gada z bogiem. Bóg jemu tak powiedział.

     - A co on tam wie o kobietach – wzruszyła ramionami. – Nic, jego niemoc pochwyciła. Ty mądry, on głupi. Ty przecież wiesz, że on oszukuje. On sam zjada ofiary dla boga. Widziałam! I wielu widziało.

     Otworzył oczy szeroko. 

     - On mnie oszukuje? – wysapał.

     Nie odpowiedziała. Czuła, że nie powinna się teraz odzywać. Ech, chyba przeszarżowała. Jak szaman się dowie o jej oskarżeniu, może ją wydać na żer dla dzikich bestii. Powie, że bóg tak chce – nic łatwiejszego. Powie, że bóg chce ofiary – wszyscy mu uwierzą.

     Zaraz… Ale przecież może to samo zrobić z wodzem! Odważyłby się? Wprawdzie wódz silny i bitny, a szaman chucherko, ale on nie ramieniem walczy, tylko słowem.

     - Tylko nie mów mu, że wiesz – szepnęła. – Jak się dowie, przestraszy się i każe nas zabić. Każe oboje złożyć w ofierze bogu. Żeby inni się nie dowiedzieli. Z nim trzeba delikatnie.

     Wódz pogładził się po brodzie i zmarszczył brwi. Widać było po jego twarzy wielki wysiłek intelektualny. Zrozumieć, o czym ona mówi! Trudne. I co to znaczy „delikatnie”? Może lepiej posłuchać jej rady?

     - Ty mądra – odezwał się cicho. – To nasza tajemnica.

     - Ja mądra – skinęła głową. – Ty będziesz słuchać dobrych rad i dlatego będziesz wodzem jeszcze bardzo długo. – uśmiechnęła się. – Ale bić nie trzeba.

     - Trzeba – podrapał się po głowie. – Jak nie bije, nie szanuje. Będą gadać.

      - To bić lekko – szepnęła. – Żeby nie było złamań. Najwyżej siniaki.

     - Bić lekko – skinął głową zadowolony. – Da się zrobić! A szamanowi nie mówić. Tylko innym ludziom mówić. Ale cicho, żeby szaman nie usłyszał.

     I tak właśnie, w prehistorycznych czasach, narodził się pierwszy polityk. I tak mniej więcej wyglądała pierwsza na świecie batalia o prawa kobiet.

Droga Pani z blogowiska

     Nie znam Cię.

     Nie wiem, kim tak naprawdę jesteś.

     Nie mam pojęcia, jakiego koloru masz oczy i jak Ci one błyszczą, gdy się uśmiechasz.

     Znam Cię jedynie z słów, które wpisujesz w odpowiednie rubryki. I na podstawie tych właśnie słów, wyobrażam sobie Ciebie. Tworzę w myślach Twój fantom (tak to nazwałem). Kilka razy zdarzyło mi się go nieudolnie narysować, choć moje umiejętności nie pozwalały na pełne odzwierciedlenie tego, co widzę w myślach, gdy wypowiadam Twoje imię.

     W zasadzie nie znam nawet Twojego imienia. Z nielicznymi wyjątkami...

     Wiem o Tobie tylko tyle, ile sama mi o sobie opowiesz.

     Jeśli znikasz na dłużej z blogowiska - tęsknię. I niepokoję się, nie wiedząc co się z Tobą dzieje. Ne jestem wścibski, nie pragnę śledzić Twojego życia. Chciałbym jedynie wiedzieć, czy wszystko z Tobą w porządku.

     Często nie wiem, co robisz na co dzień, jak żyjesz, gdzie mieszkasz, ani jaki widok z okna wita Cię każdego ranka.

     A jednak jesteś mi bliska.

     A jednak myślę o Tobie.

     A jednak cieszę się, gdy Cię spotkam w tym miejscu. Twoja odpowiedź na mój post albo komentarz sprawia mi radość - nawet jeśli się ze mną nie zgadzasz. A może nawet zwłaszcza wtedy...

     Dlatego proszę, przyjmij dziś ode mnie życzenia zdrowia, uśmiechu i ciepła, choć nie znamy się osobiście.

     Miałem tu wkleić obrazek bombonierki z Goplany, zapakowanych rajstop i goździka z asparagusem, ale uznałem, że ten żart byłby odrobinę niesmaczny i mógłby być źle zrozumiany. Wiec goździka nie będzie.