O pracy w pocie czoła

     Pisałem tu już kiedyś o polityce firmy, w której pracuję. Gdy brakuje rąk do pracy, pracownicy biurowi muszą iść na halę, wspomagać produkcję. No chyba, że mają coś pilnego do zrobienia w biurze – wtedy są zwolnieni z tego obowiązku. A ponieważ u nas z tematami na razie posucha, w piątek dowiedziałem się, że od poniedziałku mam iść na linię.

     Nie byłem zadowolony. Lubię pracować fizycznie, ale tutaj wiąże się to z dodatkowymi ograniczeniami, które mi bardzo przeszkadzają. Nie mogę sobie zrobić przerwy w dowolnym momencie – a przecież nie jestem już młodzieńcem i w moim wieku wręcz nie wypada być zupełnie zdrowym. Odczuwam więc pewne dolegliwości, zwłaszcza ortopedyczne. Cały dzień na nogach objawia się u mnie bólem krzyża, stóp i drętwieniem lewej nogi. Przerwy są bardzo krótkie – ja ledwo zdążę wtedy coś połknąć, bo o pogryzieniu nie ma nawet mowy. I potem cały dzień jeździ mi to po brzuchu. No i jako rasowy pracownik biurowy, żywię się głównie kawą, a o tej zapomnij. Nie zdąży się nawet zaparzyć, a tych pyprów z automatu, nie wiadomo z czego zrobionych, nie mam zamiaru pić.

     Wprawdzie pracownicy fizyczni jakoś sobie radzą, ale oni mieli czas dostosować się do warunków i staropolskim zwyczajem, znaleźć jakieś luki w systemie, które da się wykorzystać. My tych kruczków nie znamy i jeszcze musimy „świecić przykładem”. No i nigdy nie wiadomo, dokąd się trafi. Najważniejsi są bowiem ludzie. Jeśli trafisz na fajną ekipę, nawet najcięższa praca jakoś pójdzie. Ale jeśli trafisz na ważniaka, o przerośniętym i niedopieszczonym ego, może być różnie. Taki często w pierwszej kolejności czuje się w obowiązku pokazać biurwie, jakim jest zerem, bo nie wie, w jakiej kolejności naciskać guziki w maszynie, którą widzi pierwszy raz w życiu. Jeszcze człowiek nie zaczął, a już mu ta robota nie leży.

     Przez ten tydzień znalazłem się w obu takich sytuacjach, bowiem moją osobą łatano braki kadrowe w kilku miejscach po kolei. Najpierw trafiłem na „wesołą linię”, na której atmosfera była naprawdę miła. Mimo szarpania się z ciężkimi wózkami, wiadomo było, że tu błąd zostanie zrozumiany, wybaczony i przykryty jakimś żartem. Znalazł się czas na krótką pogawędkę, na kilka dobrych rad, na kilka żartów… Ale już na trzeci dzień trafiło mi się inne stanowisko, u takiego srali-mądrali, że od rana zacząłem liczyć, ile jeszcze sekund do końca zmiany! Głupi glacok, menda, łysa pierdoła… Ja mam spore pokłady cierpliwości i z zasady nie daję się wyprowadzić z równowagi, bo uważam, że to jakby pozwolić komuś na to, aby zepsuł mi dzień. Wzruszam wtedy ramionami i robię swoje najlepiej jak potrafię. Ale gdybym był w tym miejscu trochę dłużej, pewnie skończyłoby się na wzajemnym okładaniu się rurkami. (Spokojnie, to aluminiowa rurka, lekka, dużej krzywdy nie zrobi!). Na szczęście zarządzająca obszarem pani majster szybko zmieniła zdanie co do pilności zadań i zdecydowała, że jednak nie tutaj, tylko gdzieś indziej jest pilniejsza robota. No i tam już było znośnie.

     Do pracy jeździłem samochodem, a nie rowerem, jak mam w zwyczaju. Sorry, Vinnetou, ale po tych ośmiu godzinach na nogach, nie miałbym siły pedałować! Na parking szedłem wolno, uważnie stawiając obolałe nogi.

     No i nie miałem siły po południu usiąść do komputera i napisać czegokolwiek. Za bardzo bolał mnie kręgosłup. Wolałem uwalić się w fotelu przed telewizorem, a i tak z włączonego filmu pamiętałem tylko początek. Potem był kuksaniec w żebro, żebym nie chrapał, bo nic nie słychać. Raz tylko zmusiłem się do puszczenia w sieć nowego odcinka przygód Wulfhere’a, bo miałem to napisane już wcześniej. I stąd moje dłuższe milczenie.

     No, ale teraz wracam, więc miejcie się na baczności! Znów Was zarzucę głupimi i przydługawymi historyjkami o Niczym!

     Chociaż w sumie – przecież nikt nie zmusi Was do czytania tych bzdur. Ech, życie…