Witamy w Egipcie!

     - Nie będzie barana, będzie Sfinks!

    No, zdarza się, że artyście coś nie wyjdzie, a przecież nie będzie wyrzucał całej kostki masła do kosza, bo w czasie dobrej zmiany stało się ono niezwykle cennym materiałem - droższym od spiżu. W dodatku kostka była jakaś taka drugiego sortu - rozłaziła mi się pod naciskiem noża i za nic w świecie ten baran nie chciał dać się wyrzeźbić. Zwykle robiłem go tak, że stał. Tym razem z trudem udało mi się wyrzezać na pół leżącą sylwetkę jakiegoś czworonoga.

     Z wyglądu najbardziej przypominał Chefrena, więc wystarczyło tylko lekko wygładzić i Egipt zawitał pod nasz dach.

     A przy okazji, słyszeliście najnowszą hipotezę, dotyczącą Sfinksa w Gizeh? Otóż, pewni naukowcy zwrócili uwagę na trzy rzeczy. Po pierwsze, sylwetka Sfinksa wcale nie przypomina lwa. Przyczepili mu się do tyłka, że niby lew ma tyłek opuszczony, czy coś w tym stylu. W każdym razie, stwierdzili, że to nie lew, tylko pies. Druga rzecz - erozja na powierzchni tułowia jest daleko bardziej posunięta niż na głowie. W dodatku jej zaawansowany stan (mówię o erozji, nie o głowie) świadczy o tym, że ten gigantyczny posąg jest znacznie starszy niż sądzono. Po trzecie wreszcie, głowa jest nieproporcjonalnie mała i zerodowana w znacznie mniejszym stopniu. Najprawdopodobniej została ona przerobiona - wyrzeźbiona z głowy już istniejącej. Dlaczego? Nie wiadomo. Może stara głowa była uszkodzona, a może Chefren miał tak wybujałe ego, że postanowił przerobić istniejący posąg na coś, co choć trochę by je zaspokoiło. Przypuszcza się, że Sfinks nie został zbudowany w czasach Chefrena, tylko dużo wcześniej, a za życia faraona został jedynie odkopany spod zwałów piasku. Prawdopodobnie pierwotnie miał głowę psa i był po prostu posągiem boga Anubisa.

     Dobra, nie nudzę dłużej. Koleżanka Małżonka też nie chciała tego słuchać. W dodatku, z typowym dla kobiet uporem, zaczęła się domagać przeróbki Sfinksa na barana.

     Cóż, z niejednego dało się zrobić barana, więc teoretycznie nie był to wielki wyczyn. Dodało się trochę masła na facjatę, zakręciło to coś takie kanciate, co Sfinks ma na głowie, żeby przypominało rogi i niewydarzony baran zagościł na spodku od filiżanki.

     - Może być? - spytałem, podtykając jej ukształtowaną kupkę cholesterolu.

     - A dlaczego on leży?

     Zacząłem tracić cierpliwość.

     - Bo jest zmęczony! - wypaliłem. - Tyle lat stał, to w końcu mogły go nogi zaboleć! Zmęczyło go to sprzątanie, trzepanie dywanów, mycie okien...

     - Przecież ja myłam okna!

     Fakt...

     - Ale ja umyłem w samochodzie! - obroniłem się w ostatniej chwili.

     - A wełny nie będzie miał?

     Masz ci los! Zupełnie zapomniałem o wełnie! W sumie nic dziwnego - kto widział Sfinksa w baraniej szubie? Tak się skoncentrowałem na posągu z Gizy, że nawet nie przygotowałem sobie odpowiednich przyborów do odziewania wielkanocnych baranów.

     Co było robić? Wziąłem szydełko i wydziergałem mu odpowiednie ubranko.

     No dobra, wziąłem sitko od herbaty, łyżeczkę i wycisnąłem mu trochę włosia.

     - I jak? - podetknąłem jej pod nos gotowego merynosa

     - A oczy?

     Westchnąłem przeciągle.

     - A od czego wyobraźnia? - jęknąłem. - Musi mieć te ziarenka pieprzu? Ja tak nie lubię, gdy śniadanie na mnie patrzy. Zaraz odbiera mi apetyt. Wydaje mi się, że biedne zwierzątko prosi wzrokiem, aby go nie zjadać.

     W odpowiedzi wciśnięto mi w rękę torebkę z pieprzem.

     Niereformowalna jakaś!

     Ostatecznie Sfinks został przerobiony na tradycyjnego barana. Zupełnie przypadkiem przypomina mi moją koleżankę z pracy. Ma takie samo zdziwione spojrzenie.

   

     A Wam wszystkim życzę Wesołych Świąt!