Sentencja


Wszystko płynie... Ale nie sądzę, żebym to wszystko chciał wyłowić!

Informacje dla Gości

INFORMACJE DLA GOŚCI

Ponieważ nikt nie jest w stanie sprawdzać na bieżąco całego bloga, wprowadziłem moderację komentarzy do starszych wpisów. Nie zdziwcie się więc, jeśli Wasz komentarz nie pojawi się tam od razu. Nowe wpisy można komentować normalnie, tak jak dotychczas - bez moderacji.


niedziela, 10 kwietnia 2016

Rocznica

     Zawsze, gdy ktoś umiera, zostaje po nim pustka, jak dziura, której nie da się niczym zakleić. Dziś mija rocznica śmierci jednego z najlepszych blogerów polskiego internetu. Pierwsza rocznica - a mnie się wydaje, że nie ma go już od wielu lat.
   
     Rok temu odszedł od nas Jacek Gotlib, którego znaliśmy pod nickiem Azrael Kubacki. W wieku zaledwie 56 lat. Nie poznałem go osobiście, a i w blogosferze nie była to specjalnie bliska znajomość. A jednak bardzo brakuje mi jego trzeźwego osądu i rozsądnych artykułów, pisanych nie dla poklasku, ani zdobycia popularności. Pisał o tym, co go bolało w naszym życiu politycznym i jego poglądy były zadziwiająco zbieżne z moimi.

    I pewnie dlatego właśnie rok temu poczułem, jakby odszedł ktoś bardzo mi bliski.

    Azrael, anioł śmierci, przyszedł upomnieć się o swoje i zabrał go do siebie.

12 komentarzy:

  1. Zaskakujące jest to, że odchodzący bloger, Człowiek, którego nie znamy, pozostawia po sobie pustkę. Co więcej, pamięta się o Nim, jak o Petroneli czy Marii Dorze.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mogę się podpisać pod komentarzem Dreamu. Blogerzy to żywi ludzie, autentyczne osoby, z którymi nawiązujemy więź. Osobiście odczuwam ogromną pustkę po odejściu siostry Judyty, choć też nie miałam okazji poznać jej w realu.

      Usuń
    2. Nawet nie muszą z nami zawiązać żadnej więzi. Azrael nie był dla mnie kimś szczególnie bliskim - ale czytałem niemal każdy jego wpis, zdarzyło mi się kilka razy skomentować, a bywało, że i on mnie odwiedził. Jednak, kiedy go zabrakło, zaczęło mi też brakować jego wyważonych i rozsądnych artykułów. To był naprawdę dobry blog.
      A skoro wspomniałaś o Marii-Dorze - nie wiem nawet, kiedy zmarła... Kiedyś uznałem, że sam sobie ustalę datę jej śmierci - ale jakoś nie umiałem tego zrobić. Skutek jest taki, że jedna z najbliższych mi blogerek nigdy nie będzie miała u mnie rocznicowego wpisu. Niby drobiazg - ale niezbyt dobrze się z tym czuję.

      Usuń
  2. Odkąd jestem w blogosferze już kilka osób odeszło w inny wymiar, wśród nich i takie, które poznałam w realu.No ale takie jest życie- dziś jesteśmy a jutro? - wielka niewiadoma.
    Smutne, ale prawdziwe.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jeszcze gorzej, gdy po prostu zamilkną i nie wiadomo, co się z nimi dzieje. Nie odpowiadają na maile, nigdzie się nie pojawiają... Zawsze wtedy mam czarne myśli.

      Usuń
  3. Tak już jest - niestety..... Każde odejście osób bliskich jest bolesne. Tak w realu jak i tutaj, wśród blogerów. Bo tu coś nas łączy, czasem dzieli.... I to jest super, bo mamy możliwość wyboru dyskusji. Podzielenia się z czymś co jest dla nas ważne w danym momencie. Przywiązujemy się do pewnych obcji. W blogosferze jestem od niedawna i nie wyobrażam sobie, bym mogła stracić kogoś, z kim "dotykam się" pisaniem od półtora roku....
    Nitager, przytulam serdecznie

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie wyobrażasz sobie? Nie musisz sobie wyobrażać - wkrótce sama poczujesz, jak to jest. Ja straciłem już wielu blogowych przyjaciół, nieraz w bardzo dramatycznych okolicznościach. Pierwszy zimny prysznic to był Pragmatyk, który popełnił samobójstwo. Strasznie to przeżyłem. A potem Petronela, Trocki, Maria-Dora. Czasami myślę, że chciałbym być następny, żeby tego już nie przeżywać.

      Usuń
    2. Nitager Co Ty chłopie opowiadasz !
      Choćby dla twoich nalewek warto żyć.
      Sam znajdziesz setki innych powodów, choć ponoć do życia wystarczy jeden.
      POzdrawiam

      Usuń
    3. Nie pamiętam już kto, ale kiedyś już ktoś mi napisał, że nie chciałby umierać - jeszcze tylu alkoholi nie próbował...

      Usuń
  4. Nie znałem, nie czytałem, zatem więcej współczuję z Tobą, skoro to taka dla Ciebie strata, niż płaczę po kimś dla mnie obcym... Nie mogę sobie jednak odmówić przywołania pewnego skojarzenia, które z punktu mi się przy lekturze Twej noty nasunęło: nazajutrz po śmierci Stalina Grzegorz Fitelberg, pracujący wówczas w katowickiej filharmonii przyszedł rano na próbę i do całej orkiestry wygłosił takie słowa: "Dziś w nocy śmierć zabrała nam wspaniałego człowieka… Straciliśmy geniusza, którego uwielbiałem i ja, i wy. (…) Dziś w nocy zmarł wielki radziecki kompozytor, mój przyjaciel Siergiej Prokofjew. Proszę państwa o uczczenie jego pamięci minutą ciszy." I podobno po chwili dodał, zwracając się do pierwszego skrzypka: "Podobno Stalin też umarł"
    Kłaniam nisko:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cóż, za tamtej rocznicy zrobiła się polityczna szopka i nie mam ochoty w niej uczestniczyć. A przez nią zapomniano o jednym z najbardziej dla blogosfery zasłużonych felietonistach. Chciałem, aby choć tutaj go wspomniano.

      Usuń