Terapia narzekaniowa - część kolejna, już nie pamiętam, która

     UWAGA:

     Ten wpis może obrażać uczucia religijne. Czujesz się katolikiem – nie czytaj!

     Żeby nie było, że nie ostrzegałem.

     

     

     Dla chłopca było to ważne wydarzenie. A ja uwielbiam tego przesympatycznego szkraba. Więc, gdy zaprosił mnie na swoją komunię, odpowiedź mogła być tylko jedna: oczywiście, że będę!

     

     To tak tytułem wstępu, abyście wiedzieli, dlaczego polazłem do kościoła, choć ani mnie to miejsce nie pociąga, ani ksiądz i wierni za mną nie tęsknią. Nie mogę obwiniać nikogo, bo poszedłem sam, z własnej woli, w dodatku spodziewając się, co mnie czeka. Ale jest akcja, musi być reakcja. Skoro cierpiałem z nudów, mam prawo ponarzekać sobie na blogu. Bo sam sobie to prawo dałem.

     

     Dla kogoś, kto do kościoła przyszedł się pomodlić, wysłuchać kazania, dopełnić obrzędów, półtorej godziny to wcale nie jest długo. Ale dla mnie to była wieczność. Jestem z natury raczej niecierpliwy. W dodatku wciąż narzekam na brak czasu. Dlatego też strata tego czasu, w postaci stania pod kościołem (do środka wejść się nie dało), nie mogła budzić mojego entuzjazmu. Całe szczęście, że kilka kilometrów dalej znajduje się aeroklub, a ładna pogoda umożliwiała loty. Co jakiś czas między drzewami pojawiał się samolot, wynoszący spadochroniarzy. Miałem więc na co sobie popatrzeć.

     

     Religia jest trochę jak seks. Gdy człowiek był mały i hormony w nim nie buzowały, seks mógł wydać mu się czymś obrzydliwym. Aby dostrzec jego piękno i poczuć chęć, konieczny jest testosteron. Z religią jest podobnie: dla człowieka niewierzącego, niemal każde słowo księdza to jedna wielka bzdura. Aby ujrzeć w tych farmazonach jakikolwiek sens, konieczna jest wiara. Gdy jej nie ma, nie da się dostrzec sensu, nie ma w tym żadnego przesłania, upojenia, ani nie wywoła to u człowieka żadnej głębszej refleksji. To czysta strata czasu. Słowa te kieruję do żon, które upierają się, aby niewierzący małżonkowie towarzyszyli im w kościele (Ania, słyszysz?). Człowiek albo nudzi się jak mops i nieustannie spogląda na zegarek, w nadziei, że czas przyspieszy, albo wręcz denerwują go treści, płynące z ambony.

     

     Ja postanowiłem przeczekać po cichu i znaleźć sobie jakąś rozrywkę. Ponieważ moje oczy są bardzo wrażliwe na ostre światło, a słoneczko wtedy nie leniuchowało, przystanąłem w cieniu, przy gablotce z ogłoszeniami. Tam wisiał plakat, przestrzegający katolików przed satanistycznymi symbolami, jakie niektórym ludziom zdarza się nosić na szyi, czy koszulce. Czytałem to i kręciłem głową z niedowierzaniem. Znak Jing-jang jest satanistyczny? Co on ma wspólnego z jakąkolwiek religią monoteistyczną, w której ów demon występuje? Oko Horusa także? Przecież to zwykły hieroglif!  Albo pospolita pacyfka, noszona przez hippisowską młodzież na całym świecie? Plakat nie pozostawiał wątpliwości. Każdy, kto nosi te znaki, naraża się na wściekły atak Szatana.

     

     Wierzyć mi się nie chciało. Owszem, są to znaki obce, przybyłe z obcych kultur, nie zawsze ich symbolika jest dla nas zrozumiała. Ale wrzucać je wszystkie do jednego worka i przypisywać Szatanowi, to już trąci średniowieczem, kiedy to lud przypisywał mu wszystko, czego nie był w stanie pojąć. Dowodem konszachtów z tym małodobrym duchem mogło być absolutnie wszystko – od pieprzyka pod pachą, do powodzenia w interesach. Na stos można było trafić za znajomość i stosowanie ziołolecznictwa, za to, że sąsiadce skisło mleko, albo za to, że los obdarzył urodą, przyciągającą partnerów. Z niedowierzaniem, ale i rezygnacją przyjąłem do wiadomości fakt, że w ludzkiej świadomości niewiele się od tamtego czasu zmieniło. 

     

     Co ciekawe, runiczna litera „S” również jest znakiem Szatana, ponieważ ten symbol nosili członkowie miały nazistowskich oddziałów, niosących śmierć. Tak tam napisano. O tym, że to znak nieporównanie starszy niż nazizm, plakat milczał. Czy zgodnie z tą logiką, jeśli założę organizację przestępczą i za logo wybiorę sobie chrześcijański krzyż, po czym dokonam zbrodni, wówczas krzyż stanie się symbolem Szatana? Przyznam, że mnie to zaciekawiło.

     

     Tak się zaczytałem, że przegapiłem część obrządku i sterczałem przy gablocie, choć powinno się klęknąć. No cóż, bywa, że głód wiedzy wygra z chrześcijańską gorliwością. Ale nawet do tego stopnia odgradzając się od treści, sączących się z głośnika, nie mogłem nie zauważyć pewnego zabawnego przekręcenia, jakie popełniali wszyscy, łącznie z księdzem, którzy dorwali się do mikrofonu – bo tych osób było więcej.

     

     Powiedziałem „więcej”? Powinienem był powiedzieć „wiełcej”, bo tak mówili parafianie. Na dzieci bowiem spłynął właśnie „duch świełty”, udzielono im „pierwszej komunii świełtej”, a wszystko to było „szczełściem niepojełtym”. Może tak się mówi w kościele, ale mnie ta maniera wydała się tak zabawna, że z trudem utrzymywałem powagę. Ot, wzięła mnie głupawka. W Korei Północnej zapewne już dawno zostałbym postawiony przed działem przeciwpancernym i rozstrzelany za tak karygodny brak powagi w „świełtym” miejscu, w dodatku podczas „mszy świełtej”. Zresztą, wzrok paru osób utwierdził mnie w przekonaniu, że gdyby tylko im na to pozwolono, nie musiałbym wcale jechać aż tak daleko.

     

     No, ale nic nie trwa wiecznie. Na szczęście, msza „świełta” się skończyła i można było rozpocząć marsz w stronę parkingu, aby dojechać na dalszy, już świecki ciąg uroczystości.