Prawie kryminał

     Nie wiem, jaka u Was pogoda, ale u mnie z nieba leci rwąca rzeka. To już nie jest deszcz – po prostu, atmosfera zamieniła się w hydrosferę. Tak po prostu! Gdy przejeżdżałem obok parku, w którym jest spory staw, widziałem ryby i żaby, pływające w powietrzu.  Trudno było poznać granicę między wodą, a powietrzem, więc nic dziwnego, że ryby też zgłupiały.

     Co bardziej przedsiębiorczy ludzie do pracy płynęli kajakami. Też w powietrzu.

     A i tak będę twierdził, że warto było wczoraj pojechać na działkę podlać grządki.

     Wczoraj wyszedłem na balkon, zrobiłem mądrą minę i wbiłem wzrok w chmury. Wpatrywałem się w nie tak długo, aż jedna z nich zniecierpliwiła się i pokazała mi małpę.

     - No, nie wiem… - mruknąłem niby to do siebie, ale pilnując, aby Koleżanka Małżonka usłyszała.

     Brak reakcji.

     - No, nie wiem, nie wiem… - mruknąłem trochę głośniej, aż gołębie poderwały się z dachu.

     - Czego nie wiesz? – spytała wreszcie Koleżanka Małżonka, gdy już wszyscy sąsiedzi wyleźli na balkony, zobaczyć, kto tak hałasuje.

     - Czy to będzie padać, czy nie będzie? – zmarszczyłem czoło. – Z tych chmur chyba nie, ale czy za nimi nie idą deszczowe?

     - Nie będzie – uznała stanowczym głosem Towarzyszka Życia.

     Nie wiem, z czego to wywróżyła, bo herbatę piła bez fusów, ale stwierdziłem, że nie będę się z nią spierał.

     - To znaczy, że muszę pojechać i podlać grządki – westchnąłem tak żałośnie, że Akademia Filmowa przyznałaby mi Oscara bez mrugnięcia okiem. – Jak mi się nie chce… Jestem taki zmęczony…

     W rzeczywistości aż rwałem się do tego. Odkryłem bowiem, że niedaleko naszego osiedla powstała bardzo fajna siłownia pod chmurką. Ponieważ lustro i waga  bezlitośnie obnażają przede mną bolesną prawdę, postanowiłem przed wakacjami trochę nad sobą popracować. Wiedziałem, że elfem już nie będę nigdy, ale przynajmniej żebym mógł sobie buty zawiązać bez stękania. I przydałoby się wciągnąć te jasne spodnie, które jakoś tak się dziwnie wstąpiły.

     A na działkę to przy okazji. Jest to kilka kilometrów, więc też liczący się trening. Nasz ogródek znajduje się na górce, więc trzeba go podlewać częściej, nawet wtedy, gdy sąsiadom uprawy gniją.

     Chwyciłem rower i wyruszyłem. Na działkę dotarłem trochę spocony, bo jechałem słusznym tempem. Rzuciłem okiem na trawnik – nie widać nowych kopczyków, co mnie trochę ucieszyło. Było natomiast coś innego. Nie wiedziałem, co to, dopóki nie podszedłem całkiem blisko.

     To był kret! Najprawdziwszy kret. Leżał na środku trawnika, łapkami do góry, sztywny i bardzo, bardzo martwy.

     Krew się we mnie zagotowała. Jak to tak? To ja się rujnuję się na karbid, świece dymne, trucizny, pułapki, tworzę urządzenia odstraszające, odgrażam mu się przy każdej okazji, a on, zamiast polec w uczciwej walce, tak po prostu sobie wyzionął ducha? Tak nie wolno! To niesportowe zachowanie! Panie kret, odwołuję się do pańskiego poczucia honoru! Proszę natychmiast ożyć i stanąć do uczciwego pojedynku!

     Kret, jak łatwo przewidzieć, i tym razem okazał się elementem zupełnie pozbawionym honoru. Z trudem zaakceptowałem jego śmierć, do której nie przyłożyłem ręki, ale pozostała zagadka: jak to się stało? Rozejrzałem się wokół. Żadnej dziurki, żadnego kopczyka w pobliżu. Skąd on się tam wziął?

Obszedłem cały ogród, sądząc, że jakiś wałęsający się pies, albo lis zwyczajnie go wykopał i zamordował – ale nie znalazłem żadnego śladu.

     Ostatnio nie miałem zbyt wielu środków uprzykrzania życia kretowi. Karbid i świece dymne już i się skończyły, a zapomniałem kupić nowych. Jedynie puszki, porozwieszane przy płocie i kilka wiatraczków z butelek po wodzie sodowej, robiących trochę hałasu w czasie wiatru. To podobno go denerwuje. Fakt, dawno tak nie wiało. Czyżby ten hałas tak go zdołował, że postanowił odebrać sobie życie? Wsłuchawszy się w denerwujący trzask puszek o kołki, doszedłem do wniosku, że to możliwe. Mnie to też wkurzało. Pozostało pytanie, w jaki sposób. Trucizny mu nie wpuszczałem, więc jej nie miał. Może przeczytał sondaże przedwyborcze i dostał zawału?

     Sprawę sklasyfikowałem jako nie rozwiązaną, śledztwo zostało umorzone z braku danych. Urządziłem mu cichy, skromny pogrzeb na kompostowniku.

     Potem spojrzałem w chmury. W dalszym ciągu nie wiedziałem, czy będzie padać, więc postanowiłem trochę podlać, żeby roślinki nie pouciekały mi z tej pustyni. Zdążyłem w ostatniej chwili. Fasola już zaczynała pakować walizki, truskawki właśnie urządzały w dwuszeregu zbiórkę przed wymarszem, a majeranek musiałem siłą zawrócić, bo ze śpiewem wędrował gęsiego w stronę działki sąsiada. Zagoniłem na miejsce kapustę, pogroziłem palcem sałacie i jakoś udało mi się zapobiec exodusowi. Dałem im wody ze szlaucha. Nie za dużo. Jeśli nie będzie deszczu, zawsze mogę przyjechać jutro.

     A potem na rower i popędziłem z powrotem. Oczywiście, nie bezpośrednio, troszkę pomyliłem drogę i przypadkiem przejeżdżałem obok siłowni. Postanowiłem, że skoro już tu zabłądziłem, to może skorzystam.

     Wygląda to jak plac zabaw dla dzieci, tylko zamiast huśtawek, drabinek i zjeżdżalni, ma różne przyrządy gimnastyczne. Bardzo mi się ta inicjatywa podoba.

     Zacząłem od wioślarza. Takie coś, co trzeba ciągnąć taką wajhę do siebie i wygląda to, jakby się ciągnęło za wiosła, umieszczone w dulkach. Płynąłem wolno tą łódką, bo nie o to chodzi, żeby się nachapać, tylko żeby wyćwiczyć mięśnie. Przepłynąłem akurat tyle, ile zwykle przepływam z zakotwiczonej w zatoce fregaty, na karaibski ląd, po czym usłużna Kreolka podała mi wodze i wsiadłem na konia. Znaczy, na taki przyrząd, w którym dla odmiany trzeba było tę wajhę pchać.  Ruszyłem stępa, poprzez plażę i zanurzyłem się w palmowy gaj. Koń był spokojny, nie narowisty, dobrze ujeżdżony, więc jechało się całkiem przyjemnie. Objechałem gaik dookoła i polazłem na coś, co nie dało się do niczego porównać – taka rączka, którą trzeba było ściągać w dół, podnosząc samego siebie. To było mądre – im więcej ważysz, tym więcej wysiłku musisz włożyć w ćwiczenie. Ale wyobraźni to jakoś nie chciało pobudzić. Znowu z Tortugi przywiało mnie do ojczyzny! Gdy ramiona zaczęły mnie boleć, przelazłem na drugą stronę. Tam dla odmiany trzeba było tę wajhę podnosić. Oj, to już było trudne. Dałem radę jedynie dziesięć razy. Na koniec jeszcze raz popływałem sobie łódką – musiałem przecież wrócić na statek - po czym, rzuciwszy okiem na chmury, doszedłem do wniosku, że jednak będzie padać.

     Zdążyłem przed deszczem. Przejrzałem się w lustrze i zobaczyłem tam trochę mniejszą wersję Arnolda Schwarzeneggera. No, prawie… Ojej, no, ale kiedyś będzie!

     I tylko szkoda, że dziś z wyprawy na siłownię nic nie będzie. Nie dam rady dopłynąć.